.  » αρχική σελίδα

 :: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ



ο  μέγας  διανοητής  ανέβηκε  στο  βουνό,
 κλείστηκε  στο  λαγούμι  του  χωρίς  τροφή,  χωρίς  νερό...
 και  το  πνεύμα  του  απαλλάχτηκε  από  το  σαρκίο...
άφησε  όμως  τέτοια  κείμενα !

  


 το  φως  οι  πέτρες  η  θάλασσα

η προίκα  των  θεών  στην  Ελλάδα Liantinis

<< ...Και την Ελλάδα, για να σώζεται από τη δύναμη της φθοράς του χρόνου, οι θεοί την επροίκισαν με το φως, με τις πέτρες, και με τη θάλασσα. 

Το φως , με την έννοια του θάλπους, είναι η άχτιστη εστία του οίκου μας, που τη γενιά μας την κληροδοτεί μια ακολουθία προπατόρων με πρώτο γενάρχη τον ήλιο. Χαράς λουτρό και γονιμότητας λειώνει το μάργωμα της ύλης, συμπλάθει το πρόπλασμα του γεννημού και της δράσης, και από τα βύθη της ακινησίας λύνει τις πληγές της ζωής. Το φως, με την έννοια του θάμπους, κρησαρίζει το σωρό της ακοσμίας. Χαρακώνει σύνορα τάξης και ρυθμού μέσα στην απληστία του χάους. Και χωρίζοντας το μικρό από το μέγα δίνει το νόημα και το λόγο στην αυτάρκεια της ποικιλίας και στην πλησμονή της λεπτομέρειας. Ανάμεσα στο κυκλάμινο από δώ και στο γαλαξία της Ανδρομέδας από κει, το φως είναι ο διευθέτης και ο κοσμήτορας.   

Στης πέτρας τα πολύκωχα κοίλα σκηνώνει ο ποταμός της δροσιάς. Το στερητικό και το λίγο της πέτρας, πολεμώντας την αρρώστεια του περιττού διακονεί τη ρώμη του αναγκαίου. Με τον τρόπο αυτό οργανώνει τη χαλαρή αναζήτηση σε κρουστή σιγαλιά και κατεργάζεται το φανέρωμα της λιτής χάρης. Το αμετάβλητο σχήμα της πέτρας παιδαγωγεί την αντοχή του έλληνα, και τη σκληράδα της αφής της κρυσταλλώνει τα ρευστά ορμήματα της ψυχής του σε στερεούς ιριδισμούς σχεδιασμών και κρίσεων. Στα γκρεμνά και στους βράχους η δυναστεία της σιωπής φυλακίζει τη ροή του καιρού σε δοχεία εμμονής και σε στήλες διάρκειας. Με την έμπιστη ηρεμία στη δύναμη και στην ανάγκη του φυσικού της λόγου η πέτρα τύπωσε τη μορφή της στα πρόσωπα των ανθρώπων. Από δω αναπήδησε το φαινόμενο των ελληνικών αγαλμάτων.  

Η θάλασσα, όντας το καθρέφτισμα της κάθε στιγμής του ουρανού, νανουρίζει το αιώνιο όνειρο της ζωής. Με τους ορίζοντες στα μπλε, κυανίζει. Σαν πληθαίνουν οι ώρες, μπλαβίζει και συνοφρυώνεται. Τα μεσάνυχτα σβήνει το φώς, και συμπαλεύει στην κλίνη της το λικνιστικό βογγητό μιας ανήκουστης παράτασης.Όμως ξυπνά πάντα με τα κρύσταλλα των παιδιών και με τα γέλια των κήπων. Ανεξάντλητη, βαθυβλέμματη, νερατζένια, γλαφυρόγλουτη, πηδηχτή, θηλαστική και αφίλητη, η θάλασσα χαριεντίζεται με τα λυγίσματα και τους ίσκιους της, όταν πνίγει τους κεραυνούς μέσα της και τους ναύτες. Όσο και να την κρεουργούν οι άνεμοι, όσο και να τη δαγκώνουν οι λυσσάρικοι σκύλοι του Ιουλίου, ο μικρός πίσω από το μέγα Κύνα την εποχή των κυνικών καυμάτων, στους dies caniculares, τη θάλασσα ποτέ δεν την ξεδίψασε η βροχή. Και ποτέ δε λιποθύμησε μέσα στα αναφιλητά κα τον ιδρώτα της.

Αυτά τα τρία στοιχεία στην συνύφανση της φυσικής τους ενότητας έσπειραν πάνω στο ελληνικό τοπίο τα γεννήματα που έθρεψαν το πνεύμα του έλληνα με την ορισμένη ιδιοσυγκρασία. Ας αφήσουμε κατά μέρος την πρόληψη για το διαλεχτό της φυλής μας και την υστερία για θεική εύνοια, καθώς ισχυρίζουνται οι εβραίοι για τον δικό τους λαό. Το μυστικό του μοναδικού τρόπου ζωής που δημιουργηθηκε στην Ελλάδα πρέπει να το δούμε κάτω από το πρίσμα αυτής της γεωγραφικής κράσης >>.

προστέθηκε στις: Σάββατο 11.10.2014

 
 

:: αρχική :: προφίλ :: επικοινωνία :: εικόνες

© Δημήτρης Λιμπερόπουλος :: ...Webmaster