.  » αρχική σελίδα

 :: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::



κωδικοί
















Ενώ  το  σώμα  μου  όλο  και  φθείρεται  και  πορεύεται  να  συναντήσει  το  Φωτογραφία του Dimitris Liberopoulos.ΤΙΠΟΤΑ... το  πνεύμα  μου - σε  οργασμό  που  παραξενεύει - γυρίζει  πίσω  σε  αναμνήσεις,  που  περιέχουν  κάτι...  Και  αυτό  το  ΚΑΤΙ  είναι  οι  τότε  συνάδελφοι  μου  στο  επάγγελμά που  πρόσδιναν κύρος  και  αίγλη,  ακόμη  και  ψυχαγωγία... Θα  ξεκινήσω  από  τον  φευγάτο  Φρέντυ  Γερμανό  και  τους  υπάρχοντες,  που  είχαν  βρεθεί  ένα  καιρό  στον  ίδιο  θίασο,  με  τρανταχτούς  θιασάρχες... Γιατί  και  στους  τελευταίους  θα  αναφερθώ,  που  ως  πρώτοι  επιτελικοί  εφημερίδας  ή  περιοδικού,  κατευθύνανε  την  μάχη  των  χαρακωμάτων,  με  τους  πολεμιστές  να  ορμούν  με  την  ξιφολόγχη...         

Μου  λένε  κάποιοι,  παππούλη,  εμάς  τους  καινούργιους  στη  ζωή,  δεν  μας  ενδιαφέρουν  αυτά  που  γράφεις  για  τους  παλιούς,  που  οι  περισσότεροι -   μάλιστα - έχουν  αποδημήσει  εις Κύριον... Ως  εγωιστής (  όλοι  επί  προσωπικού,  είμαστε  εγωιστές )  πρέπει  να  απαντήσω... Και  ως  επαρμένος,  αναρωτιέμαι, Έχω  ρίξει  άγκυρα  ή  ανοίγω  πανιά  ως  καπετάνιος  στο  τελευταίο  ταξίδι ?  Αυτή η φράση στριφογυρίζει  στο μυαλό μου... Και  δικαιολογώ  τις  αναρτήσεις  μου ( είπαμε,  εγωιστικά ) καραβοτσακισμένος, αλλά  όχι  και  αραγμένος  για απόσυρση - αφού ο καπετάνιος ελέγχει ακόμη το τιμόνι... Κι΄ αν  το  σκάφος  είναι  για παλιοσίδερα... εύχομαι  αυτά, να χρησιμεύσουν  για  την  κατασκευή  κάποιων  πλεούμενων, που  θα  πλέουν  όμως  σε καθαρά νερά... Γιατί  από  την  γέφυρα  βλέπω  με  τις  διόπτρες, να  επιπλέουν  όχι  μόνο  μπουκάλια  με  μηνύματα, αλλά  και  φύκια, φελλοί  και ακαθαρσίες... Ενώ  στο  ξεκίνημα  έβλεπα  (  ίσως  να  νόμιζα )  πεντακάθαρα  νερά...   

Του  Διός κούροι  ο  Κάστωρ  και  ο  Πολυδεύκης  στην  αρχαιότητα,  της  τηλεόρασης  παιδιά  ο  Γερμανός  και  ο  Μαστοράκης.  << Αλάτι  και  πιπέρι >>  πασπαλισμένο  με  σύνεση  ο  ένας...  << Μπίγκο >>  ο άλλος,  παρουσιαζόμενο  με  ηθελημένη  επιπολαιότητα.  Για  τις  μεγαλύτερες  ηλικίες  ο  Φρέντυ,  για  τις  μικρότερες  ο  Νίκος  και  οι  δυό  ανήμερα  θεριά  του  γυαλιού,  όπως  και  ο  Νίκος  Φώσκολος  με  τον  << Άγνωστο  πόλεμο >> που  έκανε  πασίγνωστο  τον   συνταγματάρχη  Βαρτάνη  -  ηθοποιό  Άγγελο  Αντωνόπουλο.  Και  οι  τρεις  ταλαντούχοι  δημοσιογράφοι  με  σωστή  γραφή  και  ορθό λόγο,  που  όσο  πάνε και  λιγοστεύουν  στα  ΜΜΕ...  ή  έχουν  αλλάξει  και  δεν  μπορώ  να  καταλάβω  εγώ...  Αν  με  ρωτήσουν  ποιό  το  κοινό  χαρακτηριστικό  των  τριών  συναδέλφων,  θα  απαντήσω  με  αυτό  που  μου  είχε  πει  ο  Λάμπρος  Κωνσταντάρας :  Ακαταπόνητοι   γυναικάδες !           

https://www.facebook.com/video.php?v=10154818825975545&set=o.11023427003&type=2&theater

Φωτογραφία του Dimitris Liberopoulos.Φωτογραφία του Dimitris Liberopoulos.Φωτογραφία του Dimitris Liberopoulos.Φωτογραφία του Dimitris Liberopoulos.

Φωτογραφία του Dimitris Liberopoulos.  

  Φωτογραφία του Dimitris Liberopoulos.

     

Φωτογραφία του Dimitris Liberopoulos.  

  Φωτογραφία του Dimitris Liberopoulos.

  

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

ΠΟΤΕ  ΑΛΛΟΤΕ  ΟΣΟ  ΣΗΜΕΡΑ

ΤΟ  ΟΤΙ  ΔΗΛΩΣΟΥΜΕ  ΕΙΜΑΣΤΕ

Η  παρακμή  του  βιβλίου  άρχισε  από  τη  στιγμή  που  κι΄ ο  Ζήκος  ο  μπακαλόγατος  απόχτησε  υπολογιστή  και  η  κυρά  μας  η  μαμή  σκέφτηκε  πως  μπορεί  να  ξεγεννάει  ιδέες  σε  αναρτήσεις... Νεαρούλης  εξπέρ  στα  ηλεκτρονικά  μου  είπε,  γιατί  ρε  θείο  να  πηγαίνω  σχολείο  και  να  διαβάζω  ώρες,  αφού  κάθομαι  στο  ίντερνετ  και  τα  μαθαίνω  όλα...
Και  ξαφνικά  φωτίστηκε  το  γέρικο  μυαλό  μου,  ότι  φεύγοντας  αφήνω  πίσω  μου  ένα  νέο  κόσμο  που  δεν  έχει  ανάγκη  δασκάλους  και  βιβλία, ούτε  συγγραφείς,  τα  πάντα  τα  μαθαίνει  από  τη  μικρή  οθόνη... Και  έδωσα  μια  μούντζα  στο  πρόσωπό  μου,  να  ρε  βλάκα.... κι΄ άρχισα να  θυμάμαι...      

Όση  κούραση  κι΄ αν  είχα  από  τη  δημοσιογραφικιή  δουλειά  της  ημέρας,  κάποιες  νύχτες  στο  ξεκίνημα  της  καριέρας  μου  μουτζούρωνα  χαρτιά  κι΄ αργότερα  χτυπούσα  τα  πλήκτρα  της  γραφομηχανής  μου... Έτσι  έβγαιναν   τα  βιβλία  τότε, από  σπόρο  που  φυτευόταν, καλλιεργείτο  και  άνθιζε... Και  το  λίπασμα  της  δημιουργίας  ήταν  η  παιδεία,  οι  γνώσεις,  η  σκέψη,  η  έφεση  να  μεταφέρθεί  στο  χαρτί  η  έμπνευσή  με  το  προσωπικό  σου  γράψιμο.  Σήμερα  το  βιβλίο  αργοπεθαίνει,  γιατί  οι  πάντες  νομίζουν  ότι  είναι  εμπνευσμένοι  γραφιάδες  μέσω  της  ανάρτησής  τους  στο  φατσοβιβλίο... Αλλά  και  όσοι  νέοι  άνθρωποι  είναι  πλασμένοι  για  να  γράψουν,  χάνονται  εν  μέσω  ασυναρτησιών,  αφοδευμάτων  και  ουρημάτων  του  κοινόχρηστου  μπιντέ  μας...  

-------------------------------------------------------------------

Φωτογραφία του Dimitris Liberopoulos.  Λοιπόν,  συνεχίζω  τη  συζήτηση  με  τις  ηλικίες  μου...  Η  κάθε  μια  να  πεί  κάτι  που  θυμάται...

Φωτογραφία του Dimitris Liberopoulos.

Θυμάμαι  τον  μπαμπά  να  λέει  σε  κάτι  που  δεν  πήγαινε  καλά 
<< μηδέν  εις  το  πηλίκον >>. όπως  όταν  προσπαθούσε  να  επιδιορθώσει  την  κεντρόφυγα  που  ανέβαζε  το  νερό  από  το  πηγάδι.  αλλά  δεν  τα  κατάφερνε... ή  για  τους  πολιτικούς  μας  που  τρωγόντουσαν.  μετά μια  κοινή  σύσκεψή  τους... Και  σε  μένα : αγόρι  μου  λίγα  να  λες και  ένα  σκοπό  να  βάλεις  στη  ζωή  σου,  γιατί  αλλιώς,  μηδέν  εις  το  πηλίκον...   

   Φωτογραφία του Dimitris Liberopoulos.    Εγώ  θυμάμαι  με  φρίκη  την  κατοχή...  τους  ξυλιασμένους  και  τους  πεινασμένους  που  πέθαιναν  στους  δρόμους  να  τους  πετάνε  στο  φορτηγό  αυτοκίνητο... Κι΄ όταν  ήρθε  η  απελευθέρωση,  ακολούθησε  ο  εμφύλιος,  πάλι  τα  σκατώσαμε,  έλεγε  ο  πατέρας... 

Φωτογραφία του Dimitris Liberopoulos.

  Κι΄ όταν  έγινα  δημοσιογράφος  κι΄ απόκτησα  τα  σέα  μου  και  τα  μέα  μου - κοστουμάκια,  αυτοκίνητο,  ταξίδια,  μεγάλες  γνωριμίες -  σκεφτόμουνα.  για  να  δούμε  θα  ξαναφτάσουμε  στο  μηδέν  εις  το  πηλίκον ?

Φωτογραφία του Dimitris Liberopoulos.

  Να,  που  φτάσαμε...Δυστυχώς αυτό το βιβλίο κυκλοφόρησε στην εποχή που η ανθρωπότητα εισερχόταν σε << περίοδο παρακμής που θα διαρκέσει πολλά χρόνια >>. Στα εισαγωγικά ρήση του Νίκου Καζαντζάκη - και δεν είναι εγωιστικό να πω, ότι μετά την παρακμή ( αν δεν υπάρξει πνευματική συντέλειά ) ίσως βρεθούν κάποιοι εκδότες να το ανασύρουν από την αφάνεια... Και το λέο γιατί σημερινοί εκδότες πολτοποιούν βιβλία, για να εκδόσουν τσελενεντέδες, αστρολογίες και πορνογραφίες...

Μόλις  ο  Θεός  έφτιαξε  τον  άνθρωπο,  σκέφτηκε  ότι  έπρεπε  να  τον  παρακινήσει  στην  διαιώνισή  του... και  θα  πρόστεθε  την  ηδονή  του  ζευγαρώματος  αρσενικού  και  θηλυκού... Αλλά  κουρασμένος,  λέει  στον  Διάβολο,  βάλε  σε  κάποιο  σημείο  του  σώματός  τους  την  ηδονή...  κι΄ αποκοιμήθηκε... Και  ο  Σατανοδύναμος  ( δίδυμος  αδελφός  του  Παντοδύναμου )  την  έβαλε  εκεί  που  θα  ουρούσαν,  ξέφυγε  λίγη  και  πήγε  κι΄ εκεί  που  αφόδευαν... Έτσι  η  γλύκα  προς  διαιώνιση  έγινε  ένα  με  το  κάτουρο  και  το  σκατό... Όχι  μόνο  στους  ανθρώπους  αλλά  και  στα  ζώα....         

  

Εσείς  στον  κόσμο  αυτής  της  ζωής...  εγώ  στον  δικό  μου, που  ζούσα,  όταν  έγραφα  το  << πεθαίνουν  και  οι  αθήνατοι >>...

Καθώς ζωγράφιζα την όμορφη γυναίκα με την υφαντή αισθήτα, σκεφτόμουν ότι στο Χρυσό Αιώνα του Περικλή ανήκα στην τάξη των αρχόντων, είχα μόρφωση, πλούτο, υπερηφάνεια, δεν ήμουνα ταπεινός και, κουρελής, όπως σε άλλες ζωές μου. Όμως, και από θέση ισχύος, είχα προδοθεί πάλι από μια γυναίκα. Κοίταζα τα τρία διαφορετικά πρόσωπα που με είχαν οδηγήσει στο θάνατο. Ξαφνικά κατάλαβα. Και τα τρία με κοίταζαν με το ίδιο καταχθόνιο βλέμμα. Βγήκε βρυχηθμός από τα έγκατα της ψυχής μου. Ήμουνα σίγουρος πια: οι γυναίκες αυτές, που έζησαν σε διαφορετικούς αιώνες μαζί μου, είχαν την ίδια μοχθηρή ψυχή σε κάθε μετενσάρκωση τους. Ίσως ήταν η ίδια γυναίκα-δολοφόνος μου κάθε φορά... Όχι, όχι, άρχισα να φωνάζω. Σε τούτη τη ζωή δε θα μου τη φέρεις, σατανικό ον, θα προσέχω...

    Στην   φλυαρία  και  στον  υπέρμετρο  εγωισμό  των  χρηστών  του  F/B 

Γύρω  στα  μέσα  του  20ού  αιώνα  άνθιζε  η  εποχή  της  αθωότητας  του  ελληνικού  σινεμά,  με  σενάρια  <<  μια  φορά    ένας  πρίγκιπας  αγάπησε  μια  φτωχιά  ή  μια  εφοπλίστρια   ένα  βαρκάρη >>...Όμως  άλλαξαν  οι  καιροί  και  εμφανίζεται  μιά  Μελίνα  -  Στέλλα  κρατάω  μαχαίρι...  Τσουπ  και  η  Ματούλα - στη  μπάντα τους   μαχαιρώνω  όλους...    όπως οι υπόδουλοι το 1821 !

Παρέλαση Μάνου Χατζιδάκι εν Νέα Υόρκη ( 1967 ) απελευθερωμένου από την χυδαιολογία αχρείων των Αθηνών. Ένα ταλέντο με παγκόσμια ακτινοβολία, είχε διασυρθεί στη χώρα του από ασήμαντους δημαγωγούς. Ανήμερα 25ης Μαρτίου είχε πει στη Μελίνα : Νιώθω πλέον ότι αποτίναξα τον ζυγό όπως οι Έλληνες το 1821 :

Στην ηθελημένη  γεροντική  μοναξιά  μου,  παρατηρώ  περίεργες  σκέψεις  μου,  όπως...Κοιτάζοντας  το  μπρίκι  της   μητέρας  μου... το  χοντρό  κάτασπρο  φλυτζάνι  που  έπινε  τον  καφέ  του  ο  πατέρας...  το  στυλό  μου  που  έγραψα  χιλιάδες  λέξεις... το  κασκόλ  που  μου  ζέσταινε  τον  λαιμό... Αναρωτιέμαι  σε  τι  χέρια  θα  πέσουν  όταν  φύγω,  ακόμη  ότι  θα  πεταχτούν  στον  σκουπιδοτενεκέ... Και  να,  αυτή  τη  στιγμή,  ανάβοντας  τσιγάρο  με  ένα  σπίρτο,  παρατηρώ  τη  φλογίτσα  του  ώσπου  να  σβήσει  και  σκέφτομαι  ότι  αυτή  είναι  η  μοναδική  του  προσφορά  στην ύπαρξή  του...

Όσο  δημιουργικό  κι΄ αν   είναι  στη  ζωή  του  ένα  άτομο,  στην  δημόσια  θέαση  του  F/B  (  όπου  κυριαρχεί  ο  εγωισμός,  η  έπαρση,  η  ημιμάθεια,  η  παντογνωσία )  εκτίθεται... Οι  εποχές  της  σοφίας,  της  λογικής, της  λογοτεχνίας,  των  καλών  τεχνών,  της  ξεχωριστής  δημιουργίας, έχουν  χαθεί  σε  ένα  κοπάδι  που  βελάζει  και  μηρυκάζει   την  τροφή  του...               

προστέθηκε στις: Τετάρτη 11.02.2015

 
 

:: αρχική :: προφίλ :: επικοινωνία :: εικόνες

© Δημήτρης Λιμπερόπουλος :: ...Webmaster