.  » αρχική σελίδα

 :: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::



9570 χιλιόκυκλοι




9570xil

ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ,   Μάιος.   (Του  απεσιαλμένου μας)
Άς άφήσωμε σήμερα τις δημοσιογραφικές  έντυπώσεις   κι'   άς   μιλήσωμε   για   ένα φίλο  που  τόν   γνώρισα   μόλις   τήν παραμονή   της   αναχωρήσεως   μου, στο  κέντρο  των     καλλιτεχνών,   «Τρί  Σεσίρα», μα ποΰ νοιώθω ότι τον ξέρω από τόν καιρό που προτομελάνωοα  τις     σκέψεις  πάνω στό χαρτί. Δεν έχει σημασία πώς τόν  λένε,  μά  έμείς  θα του δώσωμε ένα όνομα, για νά μή με παρεξηγήσει  αν τύχη και του πέσει αυτό το γραφτό στα χέρια..   Γιατί   ό   Ίβο   — αυτό είναι    τό  όνομα  πού   θά  τοΰ   δώσωμε   —    τό πρώτο πράγμα πού έκανε όταν άντίκρισε  τό  γαλανόλευκο  σημαιάκι   στο  πέτο   μου,     ήταν  να  μοΰ χαμογελάση φιλικά και νά συστηθεί.   Σηκώθηκε ελαφριά από τή θέσι του και μου είπε τ' όνομά του. "Εκαμα και γώ τό ίδιο και σε λίγο  σμίξαμ£   τις     σλιβοβίτσες   μος και τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας στη φιλία  των δύο πατρίδων μας. Ό   ΄Ιβο   ήταν   ένα   ψηλό   ξανθό παιδί   μέ  γοαλανά     ονειροπαρμένα μάτια κι' ευγενικούς τρόπους. Μου είπε  πώς  ο πατέρας του  είχε  πολεμήσει στό πλευρό των "Ελλήνων κατά  τόν  δεύτερο   Βαλκανικό  πόλεμο κι' ότι κι αυτός ό Ιδιος είχε μιά  μικρή  γνωριμία  μέ τόν  «έφιάλτη» αυτό, όταν πιτσιρίκος,  κουβαλοΰσε  πυρομαχικά στους παρτιζάνους τοΰ Τίτο.  Είπαμε πολλά εκείνο τό βράδι  μέ τόν ΄Ιβο...  Γιά τήν καταπράσινη πατρίδα του. για την γαλανή χώρα μας, γιά τήν Άθήνα καΐ τό   Βελιγράδι.    Ενθουοιάστηκε   μάλιστα     υπερβολικά  δταν του είπα     ότι είμαι  δημοσιογράφος, γκρέτσκι    νοβινάρε,  καΐ μέ ρώτησε αν   'εχω   ταξιδέψει  στό   Αλγέρι   ή στην Τύνιδα. Κούνησα αρνητικά τό κεψάλι, μά του είπα πώς έχω πάει στην Αίγυπτο.

 —Τό ίδιο είναι, μου είπε έκστατικά. Μπορεί τό 9570 χιλιόκυκλοι, κάπου κει στά βραχέα, νά είναι τό Κάϊρο ή η Άλεξάντρεια.

Τόν κοίταξα παραξενεμένος για  τ' αλλόκοτα λόγια του και του εϊπα  πώς  δεν  καταλαβαίνω  τί μου λέει.

—ΝαΙ,   μοΰ είπε.   "Εχετε  δίκιο, γιατί  δέν σας εξήγησα πρώτα περί τίνος πρόκειται.    Ήπιε μονορούφι ακόμα μιά σλιβοβίτσα   και   μετά   μου δειξε   κάτι γραμμένα χαρτιά:

 — Τά βλέπετε αυτά; Σπουδάζω στό παν€πιστήμιο, αλλά γράφω και στίχους.   Στίχους  με αίμα μέσα άπ' τις φλέίες μου. Νά   διαβάστε   τούς   και   θά   μέ νοιώσετε,   γιατί  σας ρώτησα  αν  έχετε  ταξιδέψει  στο' Αλγέρι ή στην Τύνιδα. Τό ξαίρω, μοΰ είπε απελπισμένα, πώς ακόμα δέν μ£ νοιώθετε, μά κρατήστε σας παρακαλώ αυτό τό ποίημα και δώστε το κάπου να το μεταφράσουν.   Τότε   θά   μέ   καταλάβετε...

Τώρα πού έχω μπροστά μου τή μεταφρασι τών στίχων του "1βο, τόν καταλαβαίνω... Ενώ τότε τόν νόμιζα γιά ένα ποιητή ονειροπαρμένο, όπως όσοι  εκείνοι σύχναζον σ' αυτό τό κέντρο. "Αν δέν σας κουράζη διαβάστε σέ πεζδ τό ποίημα τοϋ φίλου Γιουγκοσλάβου:

 «"Εχω μιά φιλενάδα. Κανείς Ισως δέν τήν ξαίρει άφοΰ κι' έγώ δεν την γνωρίζω παρ& μόνο από  τή γλυκεία φωνούλα της, π' ακούγεται δυό φορές τήν εβδομαδα τά μεσάνυχτα,   όταν   γυρνάω   τό   κουμπί   τοϋ   ραδιοφώνου   στους   9570 χιλιοκύκλους,  κάπου κει στά βραχέα. Μπορεΐ ναναι άπό τό  Σφάξ, τό Μαρακές ή τή  Καζαμπλάνκα.  Άπ' όπου  κι'  άν τραγουδάη   όμως  μου σφάζει  τήν καρδία μου σάν ξυράφι, γιατί  ποτέ η τύχη δεν θα το φέρει να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων και να φτάσω κει στη μαύρη ήπειρο ν΄αναζητήσω τη γυναίκα των ονείρων μου... Ξαίρω. θάναι μέσα σ' ένα χάνι αράπικο και θα λιγώνη μέ τα σπασίματα της μέσης της καί της γλυκειάς φωνούλας της, τους πελάτες με τα κόκκινα φέσια καί τις κάτασπρες κελεμπίες. Θα τραγουδάη λυπητερά καί πονεμένα  καί θαχη στυλωμένη   τή   ματιά   της   κάτω   άπό την  άσβεστωμένη καμάρα  της εισόδου, μέ τά κρεμασμένα ντελικάτα καλαμάκια  και θα μέ περιμένη.

Ναί τό ξαίρω  καλά, καθώς ακούω τη  φωνούλα της ανάμεσα άπο τους κεραυνούς και  τα  παράσιτα,   ότι   θ΄αναζητάη σε   όλους   τους λεοκούς   πελάτες   μέ   τα σάρσκιν σακάκια και τα  γαλανά  μάτιαγιά, νά μ' ανακαλύψει, μα που να ξαίρει η δόλια    πώς   κει   μπροστά σ΄ ένα καντράν  στους 9570 χιλιοκύκλους, κάπου κεΐ στα βραχέα, αυτός που περιμένει δεν θα μπορέσει ποτέ  νά σχίση τή θολή γραμμή τών οριζόντων για νά τήν συνάντηση».

Αυτός ήταν ο φίλος μου ό Ίβο, που κι΄αν  τόν γνώοισα μόλις τήν παραμονή της αναχωρήσεως μου, οτο κέντρο των κολλιτεχνων, Τρι Σεσίρα,  νοιώθω ότι τόν έσερνα μέσα μου απ6 τον καιρό πού μελάνωσα τΙς πρώτες μου σκέψεις πάνω στά χαρτί

                                                                     Δ,   ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ

σε ένα από τα ταξίδια μου στο Βελιγράδι (Βαλκανικοί αγώνες) αθλητικοί συντάκτες πίνουμε ξεροσφύρι σλιβοβίτσα στο κέντρο "Τρι Σεσίρα" (τρία καπέλα) από αριστερά Β.Λεβαντής, Χρ.Σβολόπουλος, Κ.Σισμάνης και η γυναίκα του Στανόικα, Δ. Παπαναγιώτου, εγώ και Α. Βλασσόπουλος.

προστέθηκε στις: Δευτέρα 10.08.2015

 
 

:: αρχική :: προφίλ :: επικοινωνία :: εικόνες

© Δημήτρης Λιμπερόπουλος :: ...Webmaster