.  » αρχική σελίδα

 :: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::



ΝΙΑΡΧΟΣ ο ΣΤΟΛΑΡΧΟΣ κεφάλαιο 25



25.  Ο αποχαιρετισμός των στόλαρχων


— Τι  είναι  αυτό ; ρώτησε  ο  γεροτσιφούτης, βλέποντας  τον  υποτακτικό  του  να  του  μοστράρει  ένα  βιβλίο. 

 
— Πάλι με συκοφαντούν;

— Όχι, σερ. Σας εξυμνούν.

— Για διάβασε μου λίγο...

Ο Κεφαλονίτης στερέωσε τα γυαλιά του κι έσκυψε στο κείμενο, αλλά και κοντά στην πολυθρόνα για να τον ακούει ο γέρος: Τίτλος  του  βιβλίου  Σταύρος Νιάρχος... Το ένα βαπόρι έφερε το άλλο... Του Ζάχου Χατζηφωτίου...»

— Χί, χι, χι... Το Ζαχάκι, γλεντζές και μάγκας... Για συνέχισε.

«Σήμερα βγαίνουν γρήγορα λεφτά, δημιουργούνται περιουσίες, όχι όμως και "μονάδες" ατόμων, το μονάδες σε εισαγωγικά, όπως ακριβώς ένας Ωνάσης και ένας Νιάρχος...»

Ο γέρος τον διέκοψε πάλι, αυτή τη φορά νευριασμένος:  Για κοίταξε καλά, αναφέρει πρώτα το όνομα του Ωνάση;

— Μάλιστα, σερ.

— Τον Βρούτο... Κι είχα πάει και στο γάμο του με την Τζένη Καρέζη... Συνέχισε.

 «Ήθελα να πω ότι σήμερα δεν δημιουργούνται ονόματα που να περνούν τα σύνορα και να γίνονται λεζάντες κατά το αγγλικόν legent, τουτέστιν θρύλος. Από αυτούς τους legentary ανθρώπους, λοιπόν, ένας και μόνον Έλληνας έχει απομείνει, ο Σταυρος Νιάρχος, χωρίς βεβαίως να θέτουμε στο περιθώριο και τον Γιάννη Λάτση...»

Πετάχτηκε πάλι ο γέρος:  Εδώ μου τα χαλάει το Ζαχάκι... Τι δουλειά έχουν οι Μπακιρένιοι με τους Χρυσούς Έλληνες... Συνέχισε.

«Ο Νιάρχος δεν ήταν μόνον ο επιτυχημένος business-man. Συνδύαζε πολλά και εκλεκτά προσόντα. Δεν ήταν μόνο ο έξυπνος νέος, ο άνθρωπος με την οργανωτικότητα, ήταν ο θαρραλέος κοινωνικός επιχειρηματίας που είχε ανακαλύψει νωρίς τις δημόσιες σχέσεις και τα διεθνή κοινωνικά κυκλώματα, που έκαναν κάποιον διάσημο. Και όταν γίνεις διάσημος -διεθνώς λέμε- πολλά προβλήματα σου λύνονται μόνα τους...»

 — Για προχώρησε παρακάτω... Γράφει πάλι για τον Ωνάση;

— Μάλιστα... Να σας διαβάσω:

«Όταν οι προπολεμικοί εφοπλιστές συζητούσαν για μήνες αν τα Λίμπερτι ήσαν τα κατάλληλα πλοία που θα μπορούσαν να αφήσουν κέρδη, ο Νιάρχος πήρε δεκαέξι, μαζεμένα, και θησαύρισε... Έπειτα ήρθε η εποχή των τάνκερς -σε αυτά είχε την οξυδέρκεια να μιμηθεί τα βήματα του Ωνάση... Έτσι άρχισε να παραγγέλνει τα σούπερ τάνκερ των ενήντα χιλιάδων  τόνων τότε, με το γνωστό σύστημα του συμβολαίου μεταφοράς των εταιριών πετρελαίων, ως εγγύηση στο ναυπηγείο και την αποπληρωμή του σκάφους από τα έσοδα του ναυλοσύμφωνου... Αλλά τον Ωνάση δεν τον μιμήθηκε μόνο στις παραγγελίες και όταν ο Ωνάσης παντρεύτηκε τη μία κόρη του Σταύρου Λιβανού, αυτός πήρε την αδερφή της...»

— Σαχλαμάρες. Αυτό ήταν γραφτό να γίνει, μουρμούρισε ο γέρος. Ο  Κεφαλονίτης σκέφτηκε ότι έλεγε ψέματα, γιατί όσα χρόνια τον υπηρετούσε, ποτέ δεν είχε πάρει μια απόφαση χωρίς προμελέτη...

Ο στόλαρχος έγνεψε να συνεχίσει κι ο Τομ, είχε ψάξει με μοχθηρία και βρήκε ένα απόσπασμα που' θα περόνιαζε το αφεντικό του:

«Λέγεται ότι το 1950 δόθηκαν στο περιοδικό Τime  500,000 δολάρια για να μπει εξώφυλλο ο Νιάρχος με  σούπερ τάνκερ στο φόντο... Το ποσό ήταν εξωφρενικό για την εποχή, αν σκεφθεί κανείς ότι τον ίδιο χρόνο αγόρασε τη Σπετσοπούλα, από την οικογένεια Γιώργου Λεωνίδα, 42 χιλιάδες δολάρια.»

- Χι, χι, χι.

Ο γέρος γελούσε με το χαρακτηριστικό του στιλ κι ο μπάτλερ σηκώθηκε και του σκούπισε με το μυρωδάτο χαρτομάντιλο τα σάλια. Μετά, το χούφταλο, είπε:  Βρε το Ζαχάκι, που τα έμαθε όλα αυτά και τα ξεφούρνισε; Τον θυμάμαι πιτσιρικά, μαζί με έναν άλλο κομψευόμενο νεαρούλη, το Νίκο Χρυσικόπουλο, να λιμπίζονται τη Μερσεντές μου και το ντύσιμο μου... Του κουτιού ήμουνα, βρε Τομ, και με ζήλευαν όλοι... Άντε τώρα να φυλάξεις στο συρτάρι σου κι αυτό το άρθρο, γιατί μπορεί να σου χρησιμεύσει κάποτε...

Ο μπάτλερ ετοιμάστηκε να ψελλίσει ότι τα αποκόμματα τα μάζευε γιατί τον θαύμαζε κι όχι για να τα χρησιμοποιήσει για βιβλίο, αλλά ο γέρος ήδη ροχάλιζε... Τον έβλεπε κουβαριασμένο, κάτισχνο και αδύναμο στην πολυθρόνα του και έφερνε στο νου του ότι αυτό το ανθρωπάκι υπήρξε επιβήτορας ωραίων και διάσημων γυναικών, που κανένας δεν θα μάθει ποτέ, αν τον είχαν ερωτευθεί ή αν είχαν πάει για τα λεφτά του...

Ο Νιάρχος πίστευε ότι η γυναίκα πρέπει να είναι ωραία και ο άντρας να έχει προσωπικότητα και δυναμισμό... Γιατί, αλλιώς, δεν εξηγείται ότι ωραίες και πλούσιες γυναίκες είχαν πάει μαζί του, όπως οι πριγκίπισσες Μαρία Γαβριέλα της Σαβοΐας και Φριάλτης Ιορδανίας... Ακόμη και η πανέμορφη Ντόρις, γυναίκα του Γιούλ Μπρίνερ...

Ο Ωνάσης είχε άλλη φιλοσοφία με τις γυναίκες: «Αν πηδάς καλά, σε ερωτεύονται μόνο τη στιγμή της πράξης... Τις άλλες ώρες, αν είσαι πλούσιος, σκέφτονται τα λεφτά σου και την καλοπέραση τους, οι σκρόφες...»

Η Τίνα, άραγε, τι αποζητούσε να βρει κοντά στο  τσιφούτη που παντρεύτηκε; Λεφτά είχε, ως μία από τις κληρονόμους του Σταύρου Λιβανού, ανέσεις όσες ήθελε, αφού μπορούσε να ταξιδεύει όχι μόνο πρώτη θέση με τα αεροπλάνα του πρώην συζύγου της, αλλά να μένει στις σουίτες των απανταχού της Γης ξενοδοχείων και όλους τους λογαριασμούς εξόδων κινήσεων της, να τους στέλνει στον Ωνάση... Όσο για σεξ, όποιο πλέι μπόι και τεκνό λιμπιζόταν μπορούσε να το χει  στο κρεβάτι της...

Όταν παντρεύτηκε το Νιάρχο, η Τίνα ήταν 42 χρονών, δροσερή ακόμη, πανέμορφη και κομψή. Βλέποντας τα παιδιά της Αλέξανδρο, που ήταν 25, και Χριστίνα, 23, μπορούσες να τα νομίσεις αδέρφια της και σίγουρα η μάνα ήταν πολύ πιο θηλυκιά από την κόρη... Ένας ψυχίατρος θα μπορούσε να εξηγήσει το κόμπλεξ των δύο παιδιών, που το ένα συζούσε με μια κατά πολύ μεγαλύτερη του και το άλλο είχε παντρευτεί ένα μεσήλικα... Ο Αλέξανδρος και η Χριστίνα είχαν μεγαλώσει με τροφούς, νταντάδες, καμαριέρες και δασκάλους, με τη μητέρα τους να είναι μια κοσμική καλλονή και ο πατέρας τους ένας αεικίνητος μπίζνεσμαν... Ποτέ δεν ένιωσαν τα παιδιά τη συνεχή οικογενειακή θαλπωρή και στοργή, παρά μόνο στις γιορτές των Χριστουγέννων και στις διακοπές... Αλλά κι εκεί, οι γονείς τους φρόντιζαν περισσότερο τους καλεσμένους τους...

Η Τίνα Νιάρχου, ένιωσε ότι είναι μάνα, μόνο όταν έχασε το γιο της Αλέξανδρο... Πολύ αργά, όμως, να αναλογιστεί τα σφάλματα της και κυρίως το μεγαλύτερο: Την ευθιξία και το πείσμα της να ζητήσει και να πάρει διαζύγιο σε ηλικία 31 χρονών, όταν τα παιδιά της ήσαν 12 και 10 και υπέστησαν ψυχικό τραύμα που τα ακολούθησε στην υπόλοιπη ζωή τους... Τώρα, που είχε χάσει το γιο της, η Τίνα Λιβανού πρώην κυρία Ωνάση, πρώην Μπλά-ντφορντ και νυν Νιάρχου, αισθανόταν ότι η ζωή της δεν είχε πια κανένα απολύτως νόημα... Αύξησε τις δόσεις των υπνωτικών χαπιών που ήδη έπαιρνε και έπαψε να έχει σεξουαλικές ορέξεις... Εξακολουθούσε να είναι σύζυγος του Σταύρου Νιάρχου, αλλά μόνο στα χαρτιά... Κι όταν πήγανε με τη θαλαμηγό τους στο Σκορπιό, για να προσκυνήσει στον τάφο του παιδιού της, άραξαν δίπλα στη «Χριστίνα»... Στο κατάστρωμα της, όπου δείπνησε με τον πρώτο και τον τελευταίο άντρα της, δεν ξύπνησαν αναμνήσεις δεξιώσεων με διάσημους καλεσμένους, αλλά μόνο ένιωθε, εκεί γύρω της, τον Αλέξανδρο και τη Χριστίνα, μικρά παιδιά, να τρεχαλάνε... Κι άρχισε να κλαίει, πέφτοντας στην αγκαλιά, όχι του άντρα της, αλλά του Άρη, που τον ένιωθε σαν το μοναδικό δικό της άντρα στη ζωή της... Ο Νιάρχος κατάλαβε και πήγε πιο πέρα, με το ποτήρι στο χέρι, αλλά άκουσε τη γυναίκα του να λέει στον αιώνιο εχθρό του:  Αν πεθάνω, Άρη μου, μη ζητήσεις να με θάψουν εδώ με το παιδί μου, γιατί δεν υπήρξα καλή μητέρα και θα του ταράζω τη γαλήνη του... Να με βάλουν δίπλα στην Ευγενία μας, στη Λοζάνη...
ArisStavros

Ακούγοντας  αυτά  τα  λόγια  ο  Νιάρχος  ένιωσε  να  γίνεται  θρύψαλα  η  έπαρσή  του  και  η  σκέψη  του  θαμπογύριζε  χρόνια  πίσω... Τότε  που  με  τη  δεύτερη  γυναίκα  του  Μέλπω  και  τον  Σμυρνιό  κάνανε  μπαρμπικιού  στο  Λόνγκ  Άιλαντ  και  ήθελε  να  χωρίσει,  για  να  πάρει  την  Τίνα... Την  πήρε  όμως  ο  ζουμπάς  και  τώρα  συνειδητοποιούσε  ότι  είναι  ο  άντρας  της  ζωής  της,  ενώ  αυτός  ένα  τίποτα...

Η Τίνα εκείνο τον καιρό είχε γεράσει δέκα χρόνια, το ίδιο κι ο Άρης... Κλαίγανε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και για πρώτη φορά στη ζωή του άρχισαν να κυλάνε στα μάγουλα του Νιάρχου, ποτάμι τα δάκρυα... Η Τίνα αποσύρθηκε να κοιμηθεί, παίρνοντας οπωσδήποτε τα βαρβιτουρικά της, ενώ οι δυο άντρες το ξενύχτησαν, πίνοντας και κουβεντιάζοντας... Ο Ωνάσης έλεγε ότι ένιωθε να έχει τελειώσει η ζωή του, ενώ ο Νιάρχος τον παρηγορούσε ότι έχουν ακόμη χρόνια μπροστά τους...

Την επομένη η μια θαλαμηγός πέρασε δίπλα από την άλλη και ήταν η τελευταία φορά που είχαν συναντηθεί οι δυο παλιοί μπατζανάκηδες, που η αντιζηλία τους είχε δημιουργήσει  δυο από τις μεγαλύτερες περιουσίες του αιώνα... ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

προστέθηκε στις: Παρασκευή 05.02.2016

 
 

:: αρχική :: προφίλ :: επικοινωνία :: εικόνες

© Δημήτρης Λιμπερόπουλος :: ...Webmaster