.  » αρχική σελίδα

 :: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::



αναρτήσεις




προς επισκέπτη του μέλλοντος..

Αν αυτή η ιστοσελίδα δεν έχει χαθεί, όπως η καημενούλα η Λάικα στο Διάστημα, εσύ νεαρέ μου ιντερνετίστα  κάποιας προχωρημένης δεκαετίας του 210υ αιώνα –που εγώ δεν θα υπάρχω-  ίσως να αναρωτιέσαι τι ανοησίες λέω κι΄εσύ, ίσως μόνο από περιέργεια, τις διαβάζεις… Και για να σε αναγκάσω να μη κάνεις κλικ και  σε χάσω, σου λέω ότι δεν είσαι απλά ένα σπέρμα  που δημιουργήθηκε μέσα σε μια μήτρα, από την ηδονή  των γονιών σου… Είσαι ένα δημιούργημα της φύσης (θεικό κατ΄ άλλους) που δεν μπορώ να σε φανταστώ πεσμένο με τα μούτρα στα ηλεκτρονικά παιχνίδια και στα ίντερνετ της εποχής σου, χωρίς  να έχεις διαβάσει  αρχαίους και μετέπειτα φιλοσόφους και συγγραφείς, που προσπάθησαν να εξηγήσουν  από ποιά  υπερμεγαλοφυή δημιουργία προήλθε ο άνθρωπος και αν  ήταν θεική, που στο Διάβολο πάει… Θα μου πεις, τι  τσαμπουνάς αλαφροίσκιωτε παππούλη, αυτά είναι θέματα των επιστημόνων, αλλά θα σου απαντήσω ότι και η επιστήμη έχει καταντήσει  επάγγελμα  υποχρεωμένο να δικαιολογεί τις έρευνές της, προτιμότερο φυσικά από το μη ερεύνα των επαγγελματιών  θρησκειολόγων… 

 

 ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ  δυστυχισμένο τσουτσουνόσπερμα μιάς εποχής εφιαλικής  για το ανθρώπινο γένος, που ακόμη και μπροστά στο γκρεμό μυαλό δεν βάζει…

Καθρέφτης  της κοινωνίας  είναι  το  F/B  με  απερίσκεπτους  και  σκεπτόμενους, αλόγιστους  και  λογικούς,  βλάκες  και  έξυπνους,  αμόρψωτους  και  μορφωμένους...  και  κυρίως  ημιμαθείς  και  εγωιστές  που  τα  ξέρουν  όλα... Μου  θυμίζουν  τα  αγριοπερίστερα  και  τις  δεκαοχτούρες  στη  βεράντα  που   γουργουλίζουν,  φουσκώνουν  τις  φτερούγες  τους,  βατεύονται, τσιμπολογάνε  και  κοτσιλίζουν...

Συχνά  μιλάω  με  τον  εαυτό  μου,  του  λέω  πως  ήτανε και  πως  κατάντησε... με  παπιγιόν  αλά  Μορίς  Σεβαλιέ... με  κούρεμα  πεζοναύτη...  με  μακριά  μαλλιά... αεικίνητος  και  δημιουργικός  και  τώρα  να  αναρωτιέται :  Ρε  μπας  και  παραμιλάς  μπροστά  στο  πληκτρολόγιο  μπλα  μπλα  ότι  κατεβάζει  η  κούτρα  σου... 


------------------------------------------------------------------------
πριν  30  χρόνια περί  ΕΡΤ
-----------------------------------
    


Να  έχει  ανέβει  κάποιος  στη  κορυφή  του  Έβερεστ  ή  να  έχει  παλαίψει  σε  ζούγκλες  με  λιοντάρια  και  σε  ωκεανούς  με  σκυλόψαρα... και  να  προσπαθεί  στο  ΦΟΥΣΜΠΟΥ   ο  κάθε  άσχετος  να  αναρριχηθεί  πάνω  του  ως  παραφυάδα  για  να  προβληθεί  ως  αλπινιστής  ή  καμακωτής  φαλαινών... Είναι  σ΄ αυτόν  εδώ  τον  χώρο  σύνηθες  φαινόμενο    κουτοπόνηρων  << φίλων >>...
...
    



Όταν  ήμουνα  παιδί  - γράφει  η  Νέλη  Πέτρου - με  τα  έσοδα  του  τρυγητού  ζούσαμε  εφτά  άτομα...
Με  τις  παρεμβάσεις  της  Ευρωπαικής  Ένωσης  που  καθόριζαν  στους  αγρότες  τι  θα  σπέρνουν  και  τι  θα  καλλιεργούν,  καταντήσαμε  να  παράγουμε  είδη  με  άνωθεν  εντολή...Και  όπως  πάμε  σε  λίγο  θα  εισάγουμε  όχι  μόνο  αυτοκίνητα  και  κομπιούτερ,  αλλά  λάδι  και  λεμόνια...
Ας  κραυγάζουν  λοιπόν  στεντόρια  οι   σπεσιαλίστες  αναλυτές  στο  ΦΟΥΣΜΠΟΥ  -  όπως  ο  Γιάννης  Κουτσομύτης  -  ουδείς  αρμόδιος  υπεύθυνος   μπορεί  να  αλλάξει  και  να  καλυτερέψει  την  πορεία  της  χώρας  προς  την  καταστροφή.  Ήδη  είμαστε  κατεστραμένοι  ως  χώρα,  ως  λαός,  βρισκόμαστε  βορά  του  Σόιμπλε  επιτετραμένου  των  δανειστών  μας,  που  θα  μας  πιούν  το  αίμα  ως  την  τελευταία  ρανίδα...
Καλά,  αυτό  το  βλέπουμε,  αλλά  παράτησε  τη  γκρίνια  και  πες  μας  τι  πρέπει  να  κάνουμε  για  να  σωθούμε  από  το  στόμα  του  λύκου... Μας  παριστάνεις  τον  πεπειραμένο  δημοσιογράφο,  υπόδειξέ  μας  μιά  λύση.
Έρμαιο  είμαι  κι΄ εγώ  σαν  κι΄ εσάς  τους  πολλούς,  ανήμπορος  να  υποδείξω,  να  πράξω  κάτι  το  θετικό  και  βγάζω  μαζί  σας  το  άχτι  και  την  αγανάκτησή  μου  σ΄ αυτόν  εδώ  τον  χώρο... Και  σαν  απόμαχος  της  ζωής  δεν  μπορώ  πιά  να  προσφέρω  παρά  μόνο  λόγια.  Τα  έργα  είναι  για  τους  νέους  που  έχουν  μπροστά  τους  το  μέλλον.     

Ότι  περισσότερο  σαθρό  και  σάπιο  γέννησε  η  Ελλάδα  -  από  πολιτικούς  ως δημοσιογράφους -  περιφέρεται  ακόμη  στα  πέριξ  και  φωτιές  ανάβει... Ότι  υπολείμματα  υπάρχουν  εξακολουθούν  να  κάνουν  την  παρουσία  τους  στα  κόμματα  και  κομματίδια  ως  σύμβουλοι  και  προφεσόροι,  ποιοί  ?  αυτοί  που  συμμετείχαν  στη  διαφθορά,  στη  λεηλασία,  στην  διάλυση  της  χώρας... Και  ποιά  ονόματα  να  πρωτοαναφέρουμε,  θα   ξεκινούσαμε  από  στελέχη,  παρατρεχάμενους  και  κομπιναδόρους  της  εποχής  ΠΑΣΟΚ  που  προσκύνησαν,  έγλειψαν  το  γκουβέρνο  και  κόπρισαν  το  κράτος... Όχι  πως  και  στη  ΝΔ  δεν  υπήρξαν  παρατυπίες  και  ρεμούλες,  αλλά  πρώτοι  τον  λίθο  βαλέτω  Αντρέας  και  οι  γύρω  του,  που  βρομερά  απολειφάδια  σήμερα  παριστάνουν  τα  μυρωδάτα  σαπούνια  να  πλύνουν  την  μπουγάδα  της  διαφθοράς...          

<< αληθινά  σενάρια >>  ΕΡΤ  Νίκος  Ασλανίδης
Αριστοτέλης  Ωνάσης   ντοκιμαντέρ  51  λεπτά
( η  τελευταία  μου  εμφάνιση  στη  τηλεόραση
-  μιλάω  και  εγώ  μετά  το  23΄ ως  το  τέλος )   

ξυπνάω  κάθε  πρωί  κι΄ αντί  να  δω  τ΄ αρχαία  μας  τα  δαχτυλίδια,  τα  στολίδια  και  τα  λούσα... τρίβω  τα  μάτια  μου,  παντού  η  παρακμή  κι΄ η  φτώχεια  μας  παρούσα... 


Περαστικοί  όλοι   μας  απο  τη  ζωή,

  από  τη  μιά  στην  άλλη  όχθη,
 άντε  με  το  κουπί, άλλοι  με  το  πανί,

 κάποιοι  με  τρεχαντήρια... γύρω  μας  ξυπνητήρια...

 Άντε  και  να  προλάβουμε  τον  ήλιο  το  φεγγάρι...

 πότε  στη  πρύμνη  πότε  στη  πλώρη,
 ευτυχώς  είμαι  δυνατό  αγόρι...

   

      

Τα  παιδιά  μου  ένα  ένα,  τα  γραμμένα  με  την  πένα,
  τόσα  χρόνια  παραμελημένα,  τα  χα  όλα  ξεχασμένα...
Να  που  όμως  τα  θυμάμαι  και  σε  όλα  μέσα  να  μαι, 
της  καρδιάς  μου  φυλοκάρδια, της  ψυχής  απομεινάρια


 Δεν  γυρνάω   στα  παλιά  από  εγωισμό  και  έπαρση  για  όσα  πέτυχα  στη  καριέρα  μου -
και  ήσαν  πολλά  για  ένα  παιδί  που  ξεκίνησε  μουτζουρώνοντας  με  μπογιές  χαρτιά... και  ήθελε  να  γίνει  ζωγράφος  και  ανέβηκε  τα  σκαλοπάτια  της  Σχολής  Καλών  Τεχνών... Και  ξαφνικά  στράφηκε  στη  δημοσιογραφία  σε  εποχή  ιερών  τεράτων  του  πνεύματος, της  τέχνης,  της  επιστήμης,  του  πλούτου,  της  ομορφιάς...
 Και  μπόρεσε  και  τα  πλησίασε  σε  απόσταση  αναπνοής  και  όχι  μόνο  του  έδωσαν  συνεντεύξεις...  Αλλά  κάποια  του  χάρισαν  και  τη  φιλία  τους.  


Τον  κόπο,  τον  μόχθο, τον  ιδρώτα,  την  επιμονή,  την  υπομονή  μου... το  αίμα της  καρδιάς  μου  και την  αγάπη  μου  σ΄ αυτό  που  μου  έταξε  η  μοίρα  να  κάνω... σαν  κομμάτια  σκορπισμένα  της  καριέρας  μου  τα  μαζεύω,  τα  αναρτώ  εδώ  και  τα  καμαρώνω  σαν  παιδιά  μου...
 Και  δίνω  συμβουλή  στους  νέους  :  Αν  δεν  αγαπήσουν  τη  δουλειά  τους  δεν  θα  τους  αγαπήσει  κι΄ αυτή...

Εγώ  λάτρεψα  το  γράψιμο  κι΄ αν  πηγαίνουμε  κάπου  μετά  τον  θάνατό  μας... παρακαλάω  ο  δικός  μου  παράδεισος  να  είναι  λευκά  χαρτιά  που  να  τα  γεμίζω  με  κείμενα... 

    



Και ενώ άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν, ο κόσμος ο πολύς φροντίζει για το πως θα εξασφαλίσει τροφή για το στομάχι του και γλύκα στα σκέλια του... Και κάποιοι από καταβολής ως συντέλειας ανθρωπότητας με οξυδέρκεια νου, προτερήματα ή ταλέντο ή απλά πονηροί και καπάτσοι... παλεύουν για ν΄ αποχτήσουν πόστα στη κοινωνία που εξασφαλίζουν στους ίδιους και στους δικούς τους  βίον  ξεχωριστόν  και  ανέμελον...

Αυτό  το  κειμενάκι  μου  βρήκα  σε  κάποιο  σημειωματάριο.  Κι΄ αναρωτιέμαι  αν  πλέον  υπάρχει  ζωή  << ξεχωριστή >>  και  << ανέμελη >>  σε  ένα  κόσμο  μπουγάδα... Ναι  μπουγάδα  στην  ίδια  σκάφη  ρούχα  πολιτελείας  και  λινάτσες,  κασμίρια  και  κουρελούδες, μεταξωτά  και  τσίτια,  ποτισμένα  με  ακουαφόρτε  που  στο  άπλωμα  είναι  ξεφτισμένα,  ξεβαμμένα...
Όχι,  δεν  τα  παραλέω  αλλά  αυτή  είναι  η  κατάντια  της  προόδου  και  της  κουλτούρας  του  ανθρωπίνου  γένους... Και  ιδιαίτερα  εμάς  των  Ελλήνων,  γιατί  όπως  από  εμάς  ξεκίνησε  ο  πολιτισμός  με  εμάς  επέρχεται  και  η  παρακμή,  το  ΤΕΛΟΣ...    
   


Και ανάμεσά τους
Κι΄ άντε τώρα μέσα στην άγρια νύχτα να κοιμηθείς


Κι΄ επειδή  όταν  πεθαίνει  κάποιος  του  εύχονται  καλό  παράδεισο... Αναρωτιέμαι  ποιά  πόλη  της  Γης  είναι  παραδεισένια  για  να  ποας  όσο  είσαι  ζωντανός... Το  μαθαίνω από  ανάρτηση  του  Αλέκου  Μάρκελλου.
Η  Μελβούρνη κατέκτησε προχθές -για έβδομη συνεχόμενη χρονιά!!!- τον τίτλο της καλύτερης πόλης για να ζει κανείς στον πλανήτη.
(Η σχετική έρευνα διεξάγεται κάθε χρόνο από τον economist).
Μπορεί να διαφωνεί ή να συμφωνεί κανείς, αλλά προφανώς δεν κατέκτησε και διατηρεί τυχαία τον Θρόνο για επτά συνεχόμενα έτη.
Ο ανταγωνισμός των σύγχρονων Μητροπόλεων παγκοσμίως είναι τόσο έντονος για μια θέση στη δεκάδα ( η οποία στην πράξη μεταφράζεται σε δισεκατομμύρια) ώστε αν υπήρχε λόγος θα αμφισβητούσαν το αποτέλεσμα.
Αλλά δεν το κάνουν.
Η πόλη είναι ένα τεράστιο εργοτάξιο του 21ου αιώνα, μεταμορφώνεται και εξελίσσεται θεαματικά και κυρίως, εν κινήσει...
Bravo Mel!









         
Αν  δεν  υπήρχαν  οι  πεινασμένοι  και  διψασμένοι... οι  άμαχοι  των  εμπολεμων  ζωνών... οι  πρόσφυγες... τα  κακοποιημένα  παιδιά  και  γυναίκες... οι  εθισμένοι  σε  ουσίες... τα  θύματα  θεομηνειών... Δεν  θα  υπήρχαν  οι  αρμόδιοι  που  διαχειρίζονται  τα  χρηματικά  ποσά  που  διατίθενται  προς  βοήθειά  τους  και  από  ανεπάγγελτοι  γίνονται  επαγγελματίες  της  αγαθοεργίας...   





     



Υπήρξε μια εποχή που ολόκληρη η ανθρωπότητα άκουγε  ελληνική μουσική και  χόρευε σιρτάκι... Μόνο στη Νέα Υόρκη, τέλη δεκαετίας '60, λειτουργούσαν γύρω στα δέκα μπουζουκσίδικα με πελατεία όχι μόνο Έλληνες. Τα περισσότερα ονόματα της λαικής μουσικής, πέρασαν από εκεί, όπως Χιώτης, Λίντα, Αγγελόπουλος, Αννούλα, Λεμονόπουλος κ.ά.  Προσωπικότητες και καλλιτέχνες θέλανε να μάθουνε σιρτάκι, ακούγοντας αυτό το μαγικό έγχορδο που εξουδετέρωνε τη σκέψη και το άγχος κι έκανε ν' αγαλιάζει η ψυχή και η καρδιά...
Είδα με τα μάτια μου μετά την παράσταση  του  Ίλλια  ντάρλινγκ  στο  Μπρόντγουεη, τον  Μάρλον Μπράντο, τον Σάμι Ντέιβις, την Μέι Μπριτ, τον Βαν Χέφλιν, τον Ροντ Στάιγκερ, την Λορίν Μπακόλ, να προσπαθούν να μάθουν τα βήματα του συρτάκι..  Δεν υπήρχε ραδιοφωνικός σταθμός,
τότε, που να μη παίζει ελληνική μουσική και. στις πέντε Ηπείρους. Και το περίεργο είναι ότι ενώ οι Μπιτλς και ο Πρίσλει άρεσαν στους τινέιτζερς, το σιρτάκι ντανς έκανε φίλους στις μεγαλύτερες ηλικίες.

Σε ένα πάρτι του Ωνάση και του Γράτσου, που είχα οργανώσει εγώ στο «Πιραίους μάι λαβ» της Κατίνας Μόσχου, είχα καλέσει και το Μάνο Χατζιδάκι, που ο μεγαλοεφοπλιστής τον έβαλε να καθίσει δίπλα του. Όλο τον ρωτούσε για τη μουσική του και το μπουζούκι, οικείο όργανο στ' αυτιά του Αρίστου από τη Σμύρνη. Εκείνος όμως που ήτανε μπουζουκόπληκτος, ο Κώστας Γράτσος, έπαιρνε σβάρνα τα σκυλάδικα και τα έκανε γης μαδιάμ... Την επομένη φτάνανε κάτι παραφουσκωμένοι λογαριασμοί στην Ολυμπιακή, που αναλάμβανε να τους εξοφλήσει ο Τομ Νέστορ. Ο Ωνάσης απολάμβανε τις πενιές του Χιώτη και άλλων διακεκριμένων του είδους τις πρωινές ώρες, μερακλωμένος από το ποτό και τις φούμες, έχοντας συντροφιά αξιοσέβαστα πρόσωπα, που δεν τολμούσανε να φύγουνε... Στα «Αστέρια» είχε συχνά παρέα το Δημήτρη Χέλμη, αρχι-τραπεζίτη.


















  

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ενας «μεγιστάνας» του ρεπορτάζ
Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ
Τον χαρακτήρισαν «σκιά του Ωνάση». Για 17 χρόνια παρακολούθησε στενά τον Ελληνα κροίσο και την οικογένειά του. Ηταν ο πρώτος  δημοσιογράφος που, στις 16 Σεπτεμβρίου του 1959, κατάφερε να πάρει συνέντευξη από τον Α. Ωνάση και να τον φωτογραφίσει χωρίς τα αγαπημένα του μαύρα γυαλιά, που ο Ελληνας μεγιστάνας σπάνια αποχωριζόταν.

Ταξίδεψε πολύ και γνώρισε επώνυμους και ανώνυμους σε όλο τον κόσμο. Εγραψε 10 βιβλία (βιογραφίες και μυθιστορήματα) και 55 χρόνια μετά το ξεκίνημά του εξακολουθεί να γράφει, να ερευνά και να σκιτσάρει.
Ο λόγος για τον παλαίμαχο δημοσιογράφο και συγγραφέα Δημήτρη Λιμπερόπουλο, ο οποίος μέσω της ιστοσελίδας του στο Ιντερνετ (www.liberopoulos.gr) που άνοιξε πριν από έναν χρόνο, συνεχίζει να δίνει ειδήσεις για την οικογένεια Ωνάση, και να παρουσιάζει αποκλειστικές φωτογραφίες που έχει στο προσωπικό του αρχείο με προσωπικότητες και ρεπορτάζ απ' όλο τον κόσμο.
 Τον συναντήσαμε στο σπίτι του  και μας μίλησε για τη ζωή του, για το μισό αιώνα δουλειάς, για τα βιβλία του, αλλά και για το μεγάλο του φόβο: Μήπως χάσει την όρασή του και δεν μπορεί να γράφει. Δύο είναι τα πρώτα πράγματα που μας έδειξε μόλις μπήκαμε στο διαμέρισμά του: Ο ρόζος που υπάρχει στο δείκτη του χεριού του από την πολύχρονη χρήση του στυλό και ένα μικρό πανέμορφο άγαλμα του Α. Ωνάση, τοποθετημένο σε περίοπτη θέση στο σαλόνι του. Του το δώρισε ο γλύπτης Ευθύμης Καλεβράς και είναι αντίγραφο του αγάλματος του Ελληνα μεγιστάνα που έχει φτιάξει ο κ. Καλεβράς, και το οποίο βρίσκεται στο Νυδρί.

        Μήκυτες  και  βακτήρια  από  εκατομμύρια  αιώνες  πριν  πολεμούσαν  ποιό  θα  εξουδετερώσει  το  άλλο... με  αποτέλεσμα  ο  άνθρωπος  να  παθαίνει  λοιμόξεις  που  προκαλούσαν  εκατόμβες  θανάτων...  και  πότε  το  ένα  και  πότε  το  άλλο  επικρατούσε  και  φ 

Τα  ρεστοράν-καφετέριες, οι  δημόσιοι  χώροι,  ακόμη  και  τα  αυτικίνητα  στον  περισσότερο  κόσμο  δεν  έχουν  πιά  τασάκια.  Το  τσιγάρο  απαγορεύεται  σε  παγκόσμια  κλίμακα - θεωρείται  εχθρός  της  υγείας του ανθρώπου... Να  όμως  που  ενώ   όσο  πάει  κόβονται  οι  θάνατοι  από  τον  καπνό  και  τη  νικοτίνη,  εξακολουθούν  να  υπάρχουν  από  την  πείνα  και  την  δίψα...  την  έλλειψη  ιατροφαρμακευτικής  περίθαλψης...  τους  βομβαρδισμούς αμάχου  πληθυσμού... τους  πνιγμούς   προσφύγων - μεταναστών... τις  τρομοκρατικές  ενέργειες...
Ρε  τι  σου  είναι  ο  άνθρωπος.  δυνατός  να  κόψει  το  φουμάρισμα  αλλά  αδύναμος  να  πάψει  να  σκοτώνει  ο  ένας  τον  άλλο...σταγονίδια  νερού,  κόκκοι  άμμου,  ένα  τίποτα  που  δεν  ξεχώριζε  η  μιά  από  την  άλλη...  

Με  έχει  πιάσει  πανικός  και  άγχος,  ότι  έχω  λοξοδρομήσει  μέσα  στο  ΦΟΥΣΜΠΟΥ  από  την  λεωφόρο  της  προόδου  του  σήμερα... σε  μονοπάτια  ρετρό  μοναχικά...

 Πριν  δεκαετίες  λέγανε  αυτός  είναι  αλτρουιστής, χωρίς  οι  περισσότεροι να  καταλαβαίνουν  τι  σήμαινε... Τώρα λένε  ακτιβιστής,  πάλι  μπερδεμένα  πράγματα... Να  σας  περιγράψω  έναν  γνωστό  μου  ακτιβιστή. Κακάσχημος  ως  αποκρουσικός, υποδύεται  τον  ρόλο  του  θήλυ,   έχει  τελέσει  γάμο  με  τον  σύντροφό  του,  τον  οποίο   συντηρεί...
Κάποτε  ήταν  οι  σώγαμπροι, φτωχοί  γαμπροί  που  τους  παντρευόντοσαν  νύφες  με  δικό  τους  σπίτι  και  χωράφι.  Τώρα  είναι  οι  αργόσχολοι  σώγαμοι  που  συζούνε  νόμιμα  με  γκέι. 
Δεν  ξέρω  πόσο  ευτυχιςσμένος  είναι  ένας  ακτιβιστής  αυτού  του  είδους...  Γιατί  η  πράξη  του  σεξ  είναι  ιεροτελεστία  κι΄ όχι  ανουσια  πράξη...

 

Ο Μάνος  Αντώναρος  σέρνει  μιά  τρέλα  δημιουργική ( το  αποδεικνύει  στο  προφίλ  του )  και  τον  παρομοιάζω  σαν  τον  κολοσσό  της  Ρόδου,  με  το  ένα  πόδι  στο  παρελθόν  και  το  άλλο  προς  το  μέλλον... Μιλήσαμε  αρκετή  ώρα  στο  τηλέφωνο  και  με  κατσάδιασε  που  βρίσκομαι  ακόμη  αραγμένος  στην  όχθη  μου  χωρίς  να  τολμάω  να  περάσω  αντίπερα... Μα  πως  είναι  δυνατόν  -  μου  είπε  - να  εξακολουθώ  να  ζω  με  τους  φευγάτους  στα  ρετρό  γραφτά  μου,  ενώ  οι  ζωντανοί  προχωράνε.
 Ρε  λες  να  έχει  δίκιο  ότι  παραμένω  στάσιμος  και  δεν  ακολουθώ  το  ρεύμα... Προσπάθησα  να  βγω  από  το  καβούκι  μου  αλλά  χωρίς  να  ρθω  σε  επαφή  με  νέους  ανθρώπους,  που  σκέφτονται  αλλιώς,  που  μιλάνε  ακαταλαβίστικη  διάλεκτο  για  μένα  -  και  πως  να  τους  ακούσω  στην  αντίπερη  όχθη  της  ζωής  που  έχουν  περάσει. 
Μάνο  περιμένω  συγκεκριμένες  ερωτήσεις,  να  σου  απαντήσω  σχετικά.
 Προχωράει  ο  χρόνος  μα  τα  μυαλά   στάσιμα  κι΄ ανάκατα  δω  μέσα ( ίσως κι΄από  τη  πολύ  ζέστη  )   με  ρωτάνε,  ξήγησέ  μας  παππού  τι  ΑΚΡΙΒΩΣ  ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ  και  κυβερνητικοί  και  σύνεγγυς  πανηγυρίζουν  ή  εμείς  νομίζουμε  λανθασμένα... Θα  προσπαθήσω  κλούβια  μου  - χαχαχα  -  λες  κι΄ εγώ  είμαι  μελάτος...

Η  Ελλάδα  ένας  γάιδαρος  είναι  ζεμένος  στην  ανηφόρα,  οι  παλιοί  θα  θυμούνται  ένα  ζω  δεμένο  στο  μαγγάνι  να  βγάζει  με  το  κουβαδάκι  νερό  από  το  πηγάδι... και  το  αφεντικό  με  το  καμτσίκι  για  φοβέρα... Πολλά  τα  λάθη  στις  καθυστερήσεις  του  Βαρουφάκη,  αλάθητο  και  του  Τσίπρα  κι΄ άντε  να  βρούμε  άκρη... μόνο  το  τέλος  με  συνεχή  αγκομαχητά  και  μιά  χούφτα  σανό  μαντεύουμε  μετά  χρόνια,  τυχεροί  όσοι  φεύγουμε, άτυχοι  όσοι  μένουν... 

Με  ρωτάνε,  αν  ζούσαν  σήμερα  οι  μέγιστες  προσωπικότητες  που  πήρα  συνεντεύξεις  εκείνα  τα  χρόνια... θα  είχε   ενδιαφέρον  να  μιλήσουν  για  τα  σημερινά  ?  Κάποιες  προσωπικότητες  ζουν,  όπως  ο  Θεοδωράκης, τα  παιδιά  του  Νιάρχου, ο  Κώστας  Γαβράς... μιλάνε  κατά  καιρούς  αλλά  κανένας  δεν  προσέχει  τι  λένε,  οι  νέοι  περι  άλλα  τυρβάζουν,  ζουν  σε  έναν  άλλο  κόσμο  διαφορετικό  από  αυτόν  εκείνου  του  καιρού...
Οι  προσωπικότητες  διαμορφώνονται  σε  ποιότητα  ανάλογα  με  τον  περίγυρο  της  εποχής  και  Θεέ  μου  τι  περίγυρος  υπήρχε  τότε. Τι  μυθικά  και  θρυλικά  ονόματα  από  ατόφιο  χρυσάφι  κι΄ όχι  τενεκεδένια  σαν  σήμερα... 

 


Έλεγε  ο  Ωνάσης,  η  τρέλα  και  τα  προτερήματα  συμπυκνωμενα  σε  ένα  άτομο  βρίσκονται  μέσα  στο  μυαλό  του  Χάουαρντ  Χιούζ. Και  με  προέτρεψε  ν΄ ασχοληθώ  με  τον  άνθρωπο  που  έκανε  τόσα  πολλά  στη  ζωή  του,  αλλά  τελικά  πέθανε  ως  ένας  σκελετός  με  διασαλευμένας  τας  φρένας...



Τελευταία  μπλόκαρα  κάποιους  από  τους  λεγόμενους  << φίλους>> και  θέλω  να  δώσω  μιά  εξήγηση. Το  έπραξα  σε  άτομα  που  κατέχονται  από  έμμονες  ιδέες  ότι  είναι  παντογνώστες,  ότι  διαθέτουν  χιούμορ  και  ότι  μπορούν  να  επεμβαίνουν  με  σχόλια  σε  θέματα  της  δουλειάς  μου  για  τα  οποία  ασχολήθηκα  επί  χρόνια,  μόχθησα  και  τα  αγάπησα. Το  έχω  ξανατονίσει  ότι  το  προφίλ  μου  δεν  έγινε  για  να  προβαίνω  δημόσια  σε  διαλόγους  αντιλογίας  με  άτομα  αντιρρησίες,  αλλά  για  να  αναρτώ  κείμενα  από  το  αρχείο  μου  και  αναμνήσεις  μου.
Το  μπλοκάρισμα  προσώπων  που  με  τα  αφελή  ή  ενοχλητικά  σχόλιά  τους  διαστρευλώνουν  την  μορφή  του  τοίχου  μου  θα  συνεχιστεί. 
 
μερμηγκάκια  αποκομμένα  ξεχασμένα
αν  υπήρξαν  αν  περάσαν   αν  γεράσαν
ποιος  να  ξέρει  -  δεν  ήσανε  και  ΟΥΚ
  να  όμως   μάθεύτηκαν στο  φεισμπούκ
 

προστέθηκε στις: Κυριακή 16.04.2017

 
 

:: αρχική :: προφίλ :: επικοινωνία :: εικόνες

© Δημήτρης Λιμπερόπουλος :: ...Webmaster