.  » αρχική σελίδα

 :: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::



Σ.Ν.





ΣΤΟΛΑΡΧΟΣ  Σ.Ν.

10012Eugenia

21.  Όταν το μυαλό θολώσει

Εκείνο το  πρωί  ο  Νιάρχος  ξύπνησε  φοβισμένος, γιατί  είχε  δει  ένα  όνειρο  που  δεν  του  άρεσε. Κωπηλατούσε - λέει - πλησιάζοντας  σε  μια  όχθη  όπου  καθότανε  μια  ασπροφορεμένη  γυναίκα, που  δεν  ξεχώριζε  το  πρόσωπό  της.  Καθώς  μασουλούσε  το  πρωινό  του,  ήθελε  να  ρωτήσει  τον  Τομ - που  παλιά  έκανε  τον  ονειροκρίτη  στην Ευγενία - αλλά  δίσταζε  μήπως  του  πει  για  κακά  σημάδια.   Γιατί  φως  φανάρι  η  βάρκα  ήταν η  ζωή  του  και  η  όχθη  το  τέλος  της...

— Τοοομ...

— Μάλιστα κύριε.

Του έγνεψε να τσουλήσει την πολυθρόνα του και του έδειξε την κατεύθυνση που ήθελε να τον πάει... Τον οδήγησε στο γραφείο του και τον διέταξε να περιμένει στην πόρτα... Άνοιξε με δυο κλειδιά το χρηματοκιβώτιο και έβγαλε ένα μπλε σκούρο ντοσιέ, κλείδωσε και ο μπάτλερ τον ξανατσούλησε ως τη μόνιμη θέση του, μπροστά στο τεράστιο τζάκι... Έκανε τη συνηθισμένη του χειρονομία, ότι ήθελε να μείνει μόνος, κι ο Τομ πήγε και κάθισε με τη νοσοκόμα στο βάθος του καθιστικού, περίεργος τι περιείχε το ντοσιέ... Ο γέρος το άνοιξε πάνω στα γόνατα του κι άρχισε να βγάζει χαρτιά...

Ήσαν αποκόμματα και φωτοτυπίες... Τα περισσότερα από εφημερίδες της περιόδου 1970 και μετά, όταν είχε πεθάνει η γυναίκα του Ευγενία, στη Σπετσοπούλα, και οι δημοσιογράφοι είχαν επιπέσει πάνω του σαν πιράνχας, να τον κομματιάσουν... Ήταν 3 Μαΐου -φοβερή ημερομηνία- του 1970... Πρώιμο καλοκαιράκι και οι καλεσμένοι του στη Σπετσοπούλα βρισκόντουσαν στις καμπάνες τους ή στην παραλία... Η Ευγενία, μανιώδης με το μαγείρεμα, επέβλεπε κάποιο σπέσιαλ φαγητό της στην κουζίνα. 

 

 

Ο γερο στόλαρχος έφερνε στη μνήμη του τα γεγονότα της 3ης Μαΐου 1970 και κυρίως αυτά που συνέβησαν αργά, μετά τα μεσάνυχτα... Προσπαθούσε να συνταιριάξει στη μνήμη του, με τη σειρά, ό,τι είχε γίνει εκείνη την καταραμένη εποχή, αλλά μπερδευόταν, τα θυμόταν ανακατεμένα... Το μυαλό του είχε πάψει να παίρνει γρήγορες στροφές, όπως παλιά, είχαν φάγωθεί τα γρανάζια κι η μηχανή μπλόκαρε... Θα προσπαθούσε, όμως, να τα θυμηθεί τα γεγονότα με κάποια σειρά... Είχαν προηγηθεί το 1965  η  παρένθεση   Σαρλότ Φορντ, το αστραπιαίο διαζύγιο του με την Ευγενία (μητέρα των τεσσάρων παιδιών του) ο βιαστικός γάμος του με την εγγονή του Χένρι Φορντ και μετά, η γέννηση της Έλεν Νιάρχου... Και να οι παπαράτσι και οι σκανδαλοθήρες ρεπόρτερ πίσω του, όπου  και  να  εμφανιζόταν.

Ο γέρος θυμότανε ότι  είχε  πιεί  πολύ  εκείνη  τη  νύχτα,  ώσπου  αποκοιμήθηκε. Όταν  ξύπνησε στις τρεις τα μεσάνυχτα, είδε τη γυναίκα του λιπόθυμη, μωλωπισμένη, να αγκομαχάει...Άρχισε να φωνάζει ότι η γυναίκα του έπεσε και χτύπησε, ότι δεν ήταν καλά και να καλέσουν ένα γιατρό... Το προσωπικό άρχισε να εμφανίζεται δειλά, σαν τα σαλιγκάρια μετά την μπόρα...

— Ποιο γιατρό; τόλμησε να ρωτήσει ένας καμαριέρης.

— Τον Αρναούτη, των Ναυπηγείων, διέταξε ο Νιάρχος.

Ο γέρος παίρνει μια ανάσα, γέρνει πίσω το κεφάλι, λες και δεν θέλει να διαβάσει - για μια ακόμη φορά - αυτά τα κείμενα των δημοσιογράφων, που τον παρουσιάζουν ως υπαίτιο θανάτου  της  γυναίκας  του..

 

Καθώς ο γέρος πιάνει ένα χαρτί κι αρχίζει να το διαβάζει, πετάει το ντοσιέ στο πάτωμα, σκορπίζει το περιεχόμενο του... βρίζει: Πανάθεμά σας δικαστές και δημοσιογράφοι, απατεώνες, παλιάνθρωποι...

Ο Τομ μαζεύει τα χαρτιά, το αφεντικό εξακολουθεί να ωρύεται και ξαφνικά ξεσπάει πάνω του: Μάζεψε τα, ρε, γιατί θα σου χρειαστούν για το βιβλίο σου.

Ο Κεφαλονίτης κάτι μουρμουρίζει, προσπαθεί να δικαιολογηθεί, αλλά ο Νιάρχος είναι ασυγκράτητος: - Ή νομίζεις ότι δεν ξέρω τι γίνεται μέσα στο σπίτι μου... Για πλησίασε, αχάριστε, γιατί δεν μπορώ να φωνάζω... Άκουσε, λοιπόν, και να το πεις και στους άλλους... Όλα τα σπίτια μου, στην Ελβετία, στη Γαλλία, στην Αγγλία, εδώ στη Νέα Υόρκη, παντού, έχουν πανάκριβους πίνακες, αντίκες, ταπετσαρίες, φρέσκο στους τοίχους, στόφες στα έπιπλα, τάπητες, αλλά και ρουφιάνους σαν τους μικροοργανισμούς - παράσιτα που φωλιάζουν στο δέρμα του ελέφαντα... Ναι, Θωμά, που σε βάφτισα πανάθεμά με Τομ, ένα παράσιτο είσαι κι εσύ, στο δέρμα ενός γέρικου ελέφαντα, που βαδίζει παραπαίοντας, για το κοιμητήρι του... Μάζεψε τα, λοιπόν, και χάσου από μπροστά μου ζωύφιο, τσιμπούρι... Ακόμα εδώ είσαι;

 Ο γέρος, με όλο πιο αποδυναμωμένη φωνή, συνέχιζε, αυτή τη φορά κάνοντας έκκληση στο Θεό, που μόνο τώρα στα βαθιά γεράματα θυμότανε:

- Παντοδύναμε, σε ικετεύω, ξανακάνε με παιδί... Να κλείσω τα μάτια και μόλις τα ξανανοίξω, να βρίσκομαι στο Ροζικλέρ και να ακούω την κραυγή του Ταρζάν και το μουγκανητό των ελεφάντων και να βλέπω την Τσίτα να κάνει τούμπες... Θεέ μου, σου ορκίζομαι, δεν θυμάμαι να έκανα τίποτα κακό στην Ευγενία...

«Την επομένη οι ιατροδικαστές υπέβαλαν γραπτώς το συμπέρασμα τους, ότι ο θάνατος δεν προήλθε από "βαριές κακώσεις", αλλά από βαρβιτουρικά. Δεν αναφέρουν στην έκθεση τους ότι βρήκαν αίματα μέσα στην κοιλιακή χώρα, όπως είχαν αναφέρει οι δύο εισαγγελείς, αποκλείουν ότι οι περιγραφόμενες κακώσεις στο λαιμό επέφεραν στραγγαλισμό.

  Μια εβδομάδα μετά το θάνατο της Ευγενίας ο  Νιάρχος έχει αποκτήσει ισχυρούς συμμάχους. Την μητέρα του θύματος  Αριέτα Λιβανού, η οποία καταθέτει στον τακτικό ανακριτή κ. Τριχά:  << Εγώ γνωρίζω ότι η αποθανούσα κόρη μου, έκανε χρήση ναρκωτικών φαρμάκων από πολλών ετών. Ενθυμούμαι ότι πράγματι προ ετών, ως μου είχε είπει η ιδία, είχε λάβει υπερβολικήν δόσιν και έμεινε αναίσθητη >>. Αλλά  και τα αδέρφια της ευθυγραμμίζονται: Αιτία  των  βαρβιτουρικών   η Σαρλότ Φορντ, που  την  ζήλευε η Ευγενία. Τέσσερις  ημέρες  μετά τον  θάνατο της Ευγενίας, η Σαρλότ  του  γράφει :

  CARLOTTE FORD NIARCHOS NEW YORK Μάιος 7, 1970. Αγαπημένε μου Σταύρο, σε παρακαλώ να δεχθείς την πλέον βαθιά και ειλικρινή μου συμπάθεια αυτή τη στιγμή - και εσύ και τα παιδιά. Όπως μπορείς να φανταστείς, δεν μπορώ να βρω λέξεις γι' αυτές τις τραγικές καταστάσεις. Παρακαλώ, θέλω να ξέρεις ότι διατίθεμαι να κάνω οτιδήποτε μπορώ για σένα και τα παιδιά. Εάν νομίζεις ότι μπορώ να βοηθήσω, θα με βρεις πρόθυμη να έλθω αμέσως, με την Έλενκαι να μείνω για οσοδήποτε χρονικό διάστημα, εάν αυτό θα ανακουφίσει εσένα και τα παιδιά. Οι σκέψεις μου είναι μαζί σου - και ένα μεγάλο φιλί από μένα και από την Έλεν. Με αγάπη Charlotte.

 10181 0035  

  Την 17η Σεπτεμβρίου 1970 το δικαστικό συμβούλιο του Πρωτοδικείου Πειραιώς αποφαίνεται  ότι  οι   αποδείξεις πείθουν ότι η Ευγενία Νιάρχου αυτοκτόνησε.

Την 3η Οκτωβρίου 1970, ημέρα Σάββατο, λήγει η προθεσμία εφέσεως κατά του απαλλακτικού βουλεύματος. Για την ελληνική Δικαιοσύνη η υπόθεση Νιάρχου  κλείνει  οριστικά  πέντε μήνες μετά το θάνατο της συζύγου του...»

Είκοσι χρόνια μετά, ο υπομοίραρχος της χωροφυλακής Δημήτρης Κοτρώνης, έχει συνταξιοδοτηθεί με το βαθμό του υποστρατήγου κι όπως λέει, ακόμη δεν μπορεί να εξαγάγει καθαρά συμπεράσματα για το τι έγινε ακριβώς εκείνη τη νύχτα, που θόλωσε το μυαλό του μεγαλοεφοπλιστή... Και τονίζει: Με το χέρι στην καρδιά, μετά από τόσα χρόνια, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Νιάρχος έκλαιγε με αληθινό σπαραγμό, καθώς τον ανέκρινα. Ήταν σαν να είχε ξυπνήσει από ένα εφιάλτη, που τον είχε συνταράξει ψυχικά... 

Μετά το θάνατο της γυναίκας του, ο Νιάρχος, ελάττωσε τις δημόσιες εμφανίσεις του για αρκετό καιρό, για να μη γίνεται βορά σχολίων, αλλά και των παπαράτσι. Ήταν η εποχή που, για να δικαιολογηθεί, έλεγε: Η υπερβολική συσσώρευση πλούτου δεν επιτρέπει πλέον στους κατόχους του να κυκλοφορούν ανέμελα και να απολαμβάνουν τις μικρές χαρές των κοινών ανθρώπων...

Τώρα στα στερνά το θυμότανε και είπε στο γιο της αδερφής του Μαρίας, που τον είχε επισκεφθεί: Ανιψιέ Κώστα, μη νομίζεις ότι δεν μπορώ να ξεπορτίσω κάνα βράδυ, αλλά ανήκω στη συνομοταξία των σούπερ επώνυμων, που, σαν τα πουλιά, μένουν κλεισμένοι στο κλουβί, ενώ οι ασήμαντοι πετούν ελεύθεροι... Ο Δρακόπουλος, που κάποτε ο θείος του τον αποκαλούσε δράκου γέννα, όσο έμεινε κοντά στην πολυθρόνα δεν έβγαζε άχνα, μόνο σκεφτόταν που πριν λίγα χρόνια τον είχαν πάει στις ιπποδρομίες στο Παρίσι υποβασταζόμενο. Τον κάθισαν στο θεωρείο του - δεν είχε κουράγιο να πάει ούτε στο πάντοκ - κι εκεί, μετά τη νίκη του αλόγου του, ήρθαν ο προπονητής και ο αναβάτης να του υποβάλουν τα σέβη τους.

 Διευθυντής ο Κώστας Δρακόπουλος στα κεντρικά γραφεία των ναυτιλιακών επιχειρήσεων του θείου του στην Αθήνα (Χαλάνδρι) άκουγε τις αμπελοφιλοσοφίες του γέρου χωρίς μιλιά: Που λες  Κώστα  παιδί μου (ένα εξηνταπεντάχρονο πια παιδί) διάβασα πρόσφατα ένα βιβλίο φιλοσοφικό που αναφέρεται στην ηδονοθηρία και στον υλοζωισμό των ανθρώπων μπροστά στο 2000... Πάνε τα παλιά μεγάλα τζάκια, μπούκωσαν κι έπνιξαν τους κατόχους τους από τον πολύ καπνό... Τώρα εμφανίστηκαν τα αιρκοντίσιον, που τα χρησιμοποιεί η καινούργια γενιά των πολιτικών, των μπίζνεσμεν, των media, ανθρώπων της ηλεκτρονικής εποχής. Όλοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι «ποτέ μην πεις ποτέ» στη μεγάλη ευκαιρία για τη μεγάλη μπάζα... Αυτό είναι  η ηδονοθηρία,υλοζωισμός...

  10011πει : Τι είναι αυτά που λέει ο μπαμπάς; Ξεχνάει ότι υπήρξε ο πρώτος ηδονοθήρας και υλοζωιστής;

Όλα μπερδεμένα του ρχόντουσαν στο νου του γέρου και ιδιαίτερα τα παιδιά του και τα εγγόνια του... Να και μιά σημειολογική φωτογραφία με τους δυό μεγάλους του γιούς στη καθέλκυση ενός τάνκερ... Εκείνη τη στιγμή, ο δωδέκατος πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, ένιωθε ότι είχε αρχίσει να γερνάει... Aραγε τι να συλλογιζόντουσαν ο Φίλιππος και ο Σπύρος που τον κοίταζαν πίσω από τη πλάτη του

G.Livanos

Niarh2

προστέθηκε στις: Πέμπτη 09.11.2017

 
 

:: αρχική :: προφίλ :: επικοινωνία :: εικόνες

© Δημήτρης Λιμπερόπουλος :: ...Webmaster