.  » αρχική σελίδα

 :: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::



την Κυριακή





















































ο  Ντορής  και  ο  Ρωμαίο
----------------------------
Βόρεια  του  πατρικού  σπιτιού  μου  ήταν  τα  περιβόλια  του  Σιδέρη  Αγγελή  με  το  μαγγανοπήγαδο  κι΄ ένα  άλογο  ( Ντορή  το  λέγανε )  να  αγκομαχάει  σκυφτό  και  ν΄ ανεβάζει   με  τους   τετράγωνους  κουβάδες  το  νερό... Του  κρεμούσανε  το  ντορβά  με  τη  τροφή  στο  λαιμό, το  ποτίζανε  νεράκι,  αλλά  ποτέ  δεν  είχα  δει  κανένα  να  το  χαιδεύει... 
Νότια  ήταν  οι  σταύλοι   καθαρόαιμων  αλόγων  που  έπρεχαν  στον  ιππόδρομο  του  Μανώλη  Ροδοκανάκη.  Οι  σταυλίτες  τα  έπλεναν,  τα  ξύστριζαν, τα τάιζαν, τα  περιποιόντουσαν,  τα  καμάρωναν...
Μιά  μέρα   έβγαλαν  βόλτα  το  κράκ  του  Φαληρικού  Δέλτα  στα  χωράφια  και  ο  σείζης  σταμάτησε  για  λίγο  μπροστά  στο  μαγγανοπήγαδο  να  δροσιστεί  με  πηγαδίσιο  νεράκι...  Ένας  σκαφτιάς  ρώτησε   ποιό  άλογο  είναι  κι΄ όταν  άκουσε  το  όνομα,  Ρωμαίο  ο  αήττητος  !   παρατήσανε  τα  τσαπίσματα  και  έτρεξε  να  το  χαιδέψει  στη  χαίτη...  Ήμουν  κι΄ εγώ  εκεί  και  έκανα  το  ίδιο... 

Στον  πόλεμο  στην  Αλβανία  το  καθαρόαιμο  ήταν  επιταγμένο  στο  ιππικό  και  ένα  θραύσμα  οβίδας  το  τραυμάτισε  θανάσιμα.  Όταν  το  έμαθα  θυμήθηκα  τη  συνάντηση  Ντορή  και  Ρωμαίο και  γραφομηχάνισα  αυτό  το  στιχάκι,  που  το  έβαλα  αργότερα  σε  ένα  μονόπρακτό  μου  -  που  ποτέ  δεν  επεδίωξα  να  παιχτεί  σε  θέατρο. 

Στη  μνήμη  των  Ρωμαίου  και  Ντορή,  λοιπόν...    

Ήταν  Κυριακή  και πίναμε  καφέ  με  τον  Γεράσιμο  Λαβράνο, απέναντί  μας  στο  πάρκο  παίζανε  παιδιά... Σε  μιά  στιγμή  με  ρωτάει  ο  συνθέτης, γιατί  δεν  γράφεις  κανα  στιχάκι  για  τραγούδι, το  χεις  δύσκολο ?  Σιγά  τη  δυσκολία  -  του  λέω  -  βγάζω  χαρτί  και  μολύβι  και  σκαρώνω  αυτά  τα  στιχάκια.... Τα  βλέπει,  πάμε  να  βάλω  τη  μουσική -  χαμογελάει  -  και  σηκωνόμαστε...

Είπαμε,  ο  Ιόλας  με  παρακινούσε  να  γίνω  ζωγράφος,  ο  Φίνος  ηθοποιός,  να  και  ο  Λαβράνος  (  αλλά  και  ο Χατζιδάκις  )  που  με  τσιγκλούσε  να  γίνω  στιχουργός... Τελικά  έγινα  κυνηγός που δεν  άφηνε  σε  ησυχία  αετούς,  γεράκια,  κελαηδόνες,  δελφίνια,  γοργόνες,  σκυλόψαρα... ουάουουουου..... 

   

https://www.youtube.com/watch?v=6ELP2YdAVuU

Στίχοι : Δημήτρης Λιμπερόπουλος

Μουσική:  

  Γεράσιμος Λαβράνος


Τραγούδι : Τζένη Βάνου


Στο πάρκο παίζουνε παιδιά, 

γιορτάζει όλη η γειτονιά, την Κυριακή, 

βάζουν το ράδιο δυνατά, 
όλοι μπηγαίνουν σινεμά, την Κυριακή.


Οι γυναικούλες στη γωνιά, 
οι άνδρες παίζουνε χαρτιά, την Κυριακή, 

σφιχταγκαλιάσματα πολλά, 
πέφτουν φιλιά στα σκοτεινά, την Κυριακή.


Μα στην δική μου την καρδιά, 
σφαλίζει μέσα η μοναξιά,
 
σαν τα κλειστά τα μαγαζιά, την Κυριακή, 
την Κυριακή.


Στο πάρκο παίζουνε παιδιά, 
γιορτάζει όλη η γειτονιά, την Κυριακή, 

σφιχταγκαλιάσματα πολλά, 
πέφτουν φιλιά στα σκοτεινά, την Κυριακή.


Μα στην δική μου την καρδιά, 
σφαλίζει μέσα η μοναξιά, 

σαν τα κλειστά τα μαγαζιά, την Κυριακή, 
την Κυριακή.

Βλέποντας  σε  φωτογραφίες  μου  να  συνομιλώ  με  άτομα  απλησίαστα  για  πολλούς  δημοσιογράφους... σκέφτηκα  ότι  θα  έπρεπε  να  συγκεντρώσω  σε  ένα  βιβλίο  όχι  μόνο  αυτά  που  έχω  δημοσιεύσει,  αλλά  και  όσα  άλλα  λέγαμε  οφ  δι  ρέκορντ... Ο  Ωνάσης  λ.χ.  μου  είχε  μιλήσει  για   πολιτικούς   και  καλλιτέχνες  και  κυρίως  -  που  επέμενα  να  μάθω  με  ερωτήσεις  μου  -  για   προσωπικόες   που  φιλοξενούσε  στη  θαλαμηγό  του,  όπως  ο  Τσόρτσιλ,  ο  Τίτο,  ο  Κένεντι,  η  Γκάρμπο.  η  Τέηλορ,  ο  Νουρέγιεφ κ.α.    

Λαγοκοιμάμαι  συνήθως  και  καθώς  πετάχτηκα,  βουρ  στο  φατσομπούκι, να  σας  περιγράψω  το  ενύπνιο  που  είδα... Πιτσιρικάκι  εγώ,  η  μητέρα  μου  με  καπελίνο  Γκρέτα  Γκάρμπο  και  ο  πατέρας  μου  με  μπορσαλίνο... Και  να  μου  λέει,   βρε  ακαμάτη  κι΄ άχρηστε  θα  φύγεις  από  τη  ζωή  χωρίς  απόγονο... Να  και  ο  μετέπειτα  εαυτός  μου  που  τον  άκουγε,  ενώ  έβλεπε  τους  παλαιολιθικούς  απογόνους  του  να  έρχονται  προς  το  μέρος  του...

Πάει  φίλες  και  φίλοι,  το  συνειδητοποίησα  πλήρως... Με  απογόνους  ήρθα  στη  ζωή,  θα  φύγω  χωρίς  ν΄ αφήσω  κανένα  πίσω  μου... Και  τα  βιβλία  μου,  που  τα  θεωρούσα  παιδιά  μου, δεν  υπάρχουν...     

   

  να  τι  έγραφα  τότε  
  22  Μαρτίου  2007 
Ίσως κοροιδεύω τον εαυτό μου με τις σκέψεις  που  καταγράφω  στην ιστοσελίδα, προσπαθώντας να προσαρμοστώ με την ηλεκτρονική εποχή, μέσω  αυτού του  εργαλείου. Αναρωτιέμαι συχνά  σε  ποια  τρύπα  έχω  μπεί   και μετά εφτά χρόνια  καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είναι μια πύλη που σε οδηγεί  από την  πραγματικότητα    στη  φαντασία.   Το  άλτερ   εγκο μου, ο  Αντιμόνιος,  δεν συμφωνεί και μου  λέει:  Το    ίτερνετ  είναι  ψωρίαση, περονόσπορος και   μελίγκρα στο φλοιό του  δέντρου -  παρελθόν  που αποκόβεται σταδιακά   από παραδόσεις, ήθη και έθιμα, γλώσσα, ώσπου να σαπίσουν οι ρίζες του και σωριαστεί   για ξύλευση…  
  Τα πάντα   μέσω του  ιντερνετ  ξεμακραίνουν , αφανίζονται  το παρελθόν αποθηκεύεται  σαν αχταρμάς ξυλείας, άχρηστης για το μέλλον, τώρα  πατάμε  κουμπιά  και  αποκτάμε   το  κάθε  τι, όλο  και  πιο  ξεκούραστα.  Χιονοστιβάδα   τα    ρομπότ,  αλλά άνθρωποι  τα  κατασκεύασαν  και  το χιόνι δεν είναι και τόσο πεντακάθαρο, το πατούν λασπωμένες σόλες…

  Υπήρξε  νέος  πολλά  υποσχόμενος
και  έκανε  εντύπωση  εις  τας  παρέας
ιδιαιτέρως  όταν  ήταν  εποχούμενος
ξετρέλαινε  και  τας  ωραιοτέρας  νέας
αλλά  εις  την  ζωή  του  επέτυχε  ουδέν
διότι  ομοιαζε  με  εκείνας  τας  βδέλας
και  απαριθμούσε  συνεχώς  μηδέν
πίνοντας  αίμα  ακόμα  και  από  γρέας

Ήταν  παραμονές  25ης  Μαρτίου  και  ο  διευθυντής  της  εφημερίδας   Αλέκος  Φιλιππόπουλος  είχε  σύσκεψη  για  το  πανηγυρικό  φύλλο.  Ζητούσε  τη  γνώμη  των  συνεργατών  του  και  ο  Μήτσος   Μπάρδης  είχε  απλώσει  στο  γραφείο  του φωτογραφίες  ηρώων  του  21...  Εσύ  τι  λες,  με  ρωτάει.  Δεν  θυμάμαι  ποιός  είπε  -  νομίζω  ο  Κυρ  -  <<  αν  είχαμε  μια  Μπουμπουλίνα  ή  Μαυγογένους  με  μαγιό  θα  ήταν  ότι  έπρεπε >>...  Γέλασαν  όλοι  και  αφού  είχα  αφήσει  το  χειρόγραφό  μου  στο  γραφείο  του  κι΄ έφευγα,  μου  λέει :  Δεν  άκουσα  τη  γνώμη  σου...
 -  Τι  να  πω  εγώ  ο  πεζικάριος,  αφού  εσύ  ο  στρατηγός  θα  αποφασίσεις. Αν  θέλεις  όμως   τη  γνώμη  μου,  θα  έβαζα  το  καθιερωμένο   λάβαρο  της  Αγίας  Λαύρας  και   αντί  για  τσολιάδες  εκείνης  της  εποχής,  πλέιμποι  σημερινά.

Και  ο  Μεγαλέξανδρος  της  Δημοσιογραφίας  μου  δείχνει  πάνω  στο  γραφείο  του  φωτογραφίες  ηθοποιών  και  αθλητών  και  λέει :  Και  οι  εφημερίδες  πρέπει  να  κάνουν  την  επανάστασή  τους,  τα  επετειακά  είναι  για  τα  σχολεία  και  τις  εκκλησίες.  

Ο   Στίβεν  Χόκινγκ  έφυγε  από  τη  ζωή  με  τη  πρόβλεψη  ότι  σε  600  χρόνια  ο  υπερπληθυσμός  της  Γης  θα   έχει  καταναλώσει   όλη  την  ενέργειά  της  που  θα  την  οδηγήσει  στη  καταστροφή  της.  Εφιαλτικές  στιγμές  για  τους  ανθρώπους  με  το  λίκνο  τους  να  γίνεται  μιά  πυρακτωμένη  σφαίρα... Ίσως  -  είπε  ο  μέγιστος  αστροφυσικός  -  άνθρωποι  να  έχουν  καταφύγει  σε  άλλους  πλανήτες,  αλλά  για  να  γίνει  αυτό  πρέπει  να  έχουν  κατορθώσει   να  ταξιδεύουν  στο  Σύμπαν  με  την  ταχύτητα  του  φωτός !      

Τυχεροί  λοιπόν  όσοι  ζήσουν  τα  επόμενα  500  χρόνια  και  άτυχοι  των  μετέπειτα...  εν  μέσω  κόλασης  καταστροφής  του  πλανήτη  μας.  Οι  άνθρωποι  θα  αποφεύγουν  να  φέρνουν  παιδιά  σε  ένα  κόσμο  που  επέρχεται  το  φριχτό  τέλος  του...
Και  μετά  μου  λες,  Κυριακή  σήμερα...  πολλοί  θα  πάνε  εκκλησία  σταυροκοπούμενοι...  θα  φάνε  τον  αγλέουρα  εν  όψει  νηστείας...  θα  κάνουν  το  σεξ  τους... θα  πάνε  γήπεδο  -  ρε  τι  θα  κάνει  η  ομάδα  μου  σήμερα...  Και  μη  ξεχάσουμε  και  στο  προφίλ  μας  να  δείξουμε  τον  εγωισμό  και  την  έπαρσή  μας... Όλοι  παριστάνουμε  το  κάτι  ενώ  δεν  είμαστε  ΤΙΠΠΟΤΑ...

Δημιουργέ  μου  σε  ευχαριστώ  που  θα  φύγω  τώρα  φυσιολογικά  και  όχι  μετά  500  χρόνια  με  φριχτό  τρόπο,  χειρότερο  κι΄ από  την  καταστροφή  της  Πομπηίας... 

===============  

Από  παιδί  ένιωθα  την  Μεγάλη  Εβδομάδα  κάτι  το  εξαιρετικά  διαφορετικό  από  τις  άλλες  ημέρες... Ζώντας  στο  αγροκτημά  μας  χωρίς  αδέλφια  και  παιδιά  να  παίξω, έσπαγε  η  απομόνωσή  μου  πηγαίνοντας   με  την  μητέρα  μου  στην  εκκλησία  και  εν  μέσω  ψαλμών,  κεριών  και  αναθυμιάσεων  λιβανιού,  υποκλινόμαστε  ευλαβικά   στις  εικόνες... Και  θυμάμαι  πόσο  εντύπωση  μου  έκαναν  οι  άγιοι  πάνω  στο  άλογό  που  τους  συνέδεα  με  τον  Μέγα  Αλέξανδρο  που  ο  πατέρας  μου  διηγόταν  τους  άθλους  του... 
Κι΄ όσο  μεγάλωνα  και  διάβαζα  περισσότερα  βιβλία,  έσμιγα  στη  φαντασία  μου  από  Ιησού  Χριστό  και  Μεγάλο  Κωνσταντίνο  ως  Μέγα  Αλέξανδρο  και  τους  Αγίους  καβαλάρηδες  σε  μιά   έννοια   γεωγραφική,  κοσμογραφική,  μεταφυσική  -  συνδεδεμένη  με  το  μεγαλείο  και  την  οικουμενικότητα  του  Βυζαντίου.

Και  να  τώρα  με  τσιγκλάει  μέσα  μου  ο  πιτσιρικάς  που  ζει...  Λες  να  ζητάει  να  πάμε  στην  εκκλησία  να  ξαναζήσουμε  εκείνες  τις  στιγμές  θρησκείας,  πατρίδας,  αρχαιοελληνικής  και  Βυζαντινής  παράδοσης ?  Συχωρέστε  με  Δία  του  Ολύμπου,  Θεέ  του  Ουρανού, Μεγαλέξαντρε  και  Μεγάλε  Κωνσταντίνε... γέρασα,  ξεκούτιανα  ο  αμαρτωλός  και   δεν  μπορώ   να  νιώσω  την  ίδια  ευφροσύνη  του  αγνού  παιδιού  που   με  κατείχε  τότε...   

============

Και  επειδή  έχω  αρχίσει  να  γράφω  πόνημα  (  ναι,  με  πόνο )  με  τίτλο  2618  μ. Χ.  που  δεν  πρόκειται  να  το  εκδόσω  σε  βιβλίο  -  θα  βάζω  εδώ  αποσπάσματά  του.  Αφιερωμένο  στη  μανούλα  μου  της  τρίτης  Δημοτικού  που  όμως  νογούσε  πράματα  και  θάματα,  που  αρκετοί - ές  δεν  μπορούν  να  καταλάβουν  εδώ... 
...................................................  

Πύρινες  μπάλες  με  κουρνιαχτό  κι΄ ορυμαγδό  κυλούσαν  και  κατάπιναν  κτίρια,  τις  έβλεπε  και  τις  άκουγε  ο  δύστυχος  στο  καροτσάκι  του  κατάμονος  στο  πάρκο  της  πόλης...  

Δεν  είχε  πόδια, τα  είχε  χάσει  στο  τελευταίο  πόλεμο... Με  το  δεξί  του  χέρι   έκανε  το  ευλαβικό  σημείο   της  θρησκείας  του  -  δεν  είχε  σημασία  ποιά  είναι,  αφού  έβλεπε  τη  πύρινη  καταστροφή  που   θα  τον  κατάπινε  σε  λίγο... 

Ήταν  οι  τελευταίες  στιγμές  του  πάνω  στη  Γη... και  δεν   ξερε  ότι  ήταν  ο  τελευταίος  κάτοικός  της... Και  δεν  θα  υπήρχε  καμία  απολύτως   μαρτυρία   μετά  από   εκείνη  τη  στιγμή  του  2618  μ.  Χ.  για  να  καταγραφεί  ο  αφανισμός  του  ανθρωπίνου  γένους  και  παντός  ζωικού  και  φυτικού  είδους  αυτού  του  πλανήτη !

Πλανήτης  Γη,  που  οι  γραφές  λέγανε   <<  Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, ο Ισαάκ δε εγέννησετον Ιακώβ, ο δε Ιακώβ εγέννησε τον Ιούδαν και τους αδελφούς αυτού >>...

Και  οι  απόγονοί  τους  δημιούργησαν  το  γένος  των  ανθρώπων  που   ξεκίνησε  με  μορφασμούς  και  γρυλισμούς  για  να  φτάσει  στη  φιλοσοφία,  στη  λογοτεχνία,  στη  ποίηση,  στην  υπέρτατη  σκέψη  και  στον  κορυφαίο  διαλογισμό !   Όπως  και   στην  αγάπη,  στη  φιλία,  στον  έρωτα,  στην  αλληλεγγύη,  στον  αλτρουισμό !   Αλλά  και  στον  εγωισμό,  την  έπαρση,  την  αλαζονία,  τη  πλεονεξία,  την  απληστία, τη  ζηλοφθονία,  το  μίσος,  την  εχθρότητα... 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ... 

==================

Και  μετά  την  Ανάσταση  η  ζωή  συνεχίζεται  σε   ένα  κόσμο  ανάμεσα  στον  οποίο   δεν  υπάρχουν  (  ή  δεν  τολμούν  να  εμφανιστούν )  όπως  στα  τέλη  του  περασμένου  αιώνα   άτομα  ξεχωριστά.  Δηλαδή  εκπρόσωποι  του  ανθρώπινου  είδους    δημιουργικοί  με  έμπνευση,  φαντασία  και  ταλέντο  στην  ομορφιά  των  Καλών  Τεχνών. Ποιά  λογοτεχνία  και  ποίηση,  ποιά  ζωγραφική  και  γλυπτική,  ποιά  μουσική...  ακόμα  και  ποιό   κομψό  κουστούμι  ή  φόρεμα,  ποιό  όμορφο  χτένισμα,  ποιό   κέντημα   με  βελονάκι...  

Κάθε  τι  το  αισθητικό,  ευαίσθητο  και  ωραίο  έχει  παραχωρήσει  τη  θέση  του  στα  μούσκουλα  και  στους  κοιλιακούς,  στα  τατουάζ  του  δέρματος  και  στις  αφάνες  του  κεφαλιού,  στα  σκισμένα  γόνατα  στα  παντελόνια  και  στα  ξέκωλα  μίνι... 

Υπάρχει  και  αυτός  εδώ  ο  δημόσιος  χώρος  που  ταλαιπωρεί  τη  γλώσσα  και  παρέχει  την  ψευδαίσθηση  της  παντογνωσίας  σε  εγωιστές  και  επαρμένους  ημιμαθείς...  Κρούκου  κρούκου   λοιπόν  κι΄ εγώ  στα  πλήκτρα,  μαζόχας   των  αναρτήσεων  -  έχω  ξεκόψει  από  την  αγάπη  μου  στα  βιβλία  και  τσαλαβουτάω  από  τα  ξημερώματα  στα  ρηχά  νερά..

=====================

       

Ο  καρπός  του  αμπελιού  ευχαριστεί  το  στομαχάκι  σου,  πίνοντας  το  ποτό  από  το  σταφύλι  θολώνει  το  μυαλουδάκι  σου  -  έλεγε  ο  πατέρας   μου.     

=====

Οι  νέοι  τρέφονται  από  την  ελπίδα  να  κατακτήσουν  τον  κόσμο  που  νομίζουν  ότι  τους  ανήκει...  οι  γέροι  φεύγουν  απογοητευμένοι  κατακτημένοι  από τη  ζωή...
Βλέπω  αυτή  τη  φωτογραφία  πριν  κάποια  χρόνια
    στη  παρουσίαση   βιβλίου  μου  -   με  τον  εκδότη  Στέφανο  Πατάκη   να  καταλαβαίνει  ότι  το  κάνω  σαν  αγγαρία... Η  αίθουσα  είναι  γεμάτη  από  εκατοντάδες  άτομα,  συγχαρητήρια  από  δω  κι΄ από  κεί,  χειραψίες,  χαμόγελα,   αφιερώσεις,   φλας...  Κι΄ όμως  νιώθω  ένα  κόμπο  στο  λαιμό,  αισθάνομαι  ότι  κάνω  τον  επικήδειο   του  βιβλίου  εν  μέσω  εποχής  βλαχομπαρόκ  περιοδικών  που  έχουν  αντικαταστήσει  τον  γλαφυρό  γάργαρο  λόγο. 

Μη  μου  μιλάτε  λοιπόν  για   περαστικούς  εκδότες  περιοδικών  και  καλαμαράδες  που  εισέβαλαν  στον  γραπτό  λόγο  εκτοπίζοντας  συγγραφείς, χρονογράφους,  ευθυμογράφους  υψηλών  προδιαγραφών. Τσιφόρος,  Ψαθάς,  Παλαιολόγος,  σήμερα  δεν  θα  βρισκαν  δουλειά... 

    








προστέθηκε στις: Τρίτη 06.03.2018

 
 

:: αρχική :: προφίλ :: επικοινωνία :: εικόνες

© Δημήτρης Λιμπερόπουλος :: ...Webmaster