4. Ολυμπιακό  μετάλλιο  μετά  44 χρόνια !   O  Γιώργος  Ρουμπάνης το  1951  έτυχε  να  παρακολουθεί  στο  γυμναστήριο  του  Πανελληνίου  προπόνηση  του  πρωταθλητή  του άλματος  επι  κοντώ  Μπαλάφα  και  σε  μιά  στιγμή  -στα  3.20-  του  λέει,  δώσε  μου  το  κοντάρι.  Βάζουν  στοίχημα  δυο  μπακλαβάδες, παίρνει φόρα  και  το  πηδάει.  Σε  πέντε  χρόνια  είναι  πρωταθλητής  Ελλάδας  με  4.37 και  στους  Ολυμπιακούς  της  Μελβούρνης  (1956)  κερδίζει  τη  τρίτη  θέση  με  4.50,  χαρίζοντας  στη  χώρα  μας  μετάλλιο  μετά  44  χρόνια ! Ο  Γιώργος, που  έπαιζε  μπάσκετ  με  τον  αδελφό  του  Αριστείδη (της  μεγάλης  πεντάδας  του  Πανελληνίου)  έτρεχε  και  στα  110  εμπόδια, σπούδασε  στην  Αμερική  και  εκεί  έμαθε  σωστά  το  επι  κοντώ.  Και  την  εποχή  του πρωτόγονου  κονταριού,  έγινε  πρωταθλητής  Ευρώπης  με  4.60.    Ήμουν  αθλητικός  συντάκτης  τότε  στό  «Εμπρός», είμαστε  φίλοι, ήξερα  τους γονείς του,  τα δύο αδέρφια του… Ο  πατέρας  και  τρεις  γιοί  στο  ίδιο  ύψος  1.92,  η  μάνα  (ΦΩΤΟ)  μόνο  1.60…  Να  τι  θυμόταν  αργότερα  για τον αγώνα  της  Μελβούρνης  (ο 83χρονος  σήμερα) ολυμπιονίκης :  Ο αγώνας ξεκίνησε  με  130.000  θεατές  στις 11 το πρωί και τελείωσε στις 10 το βράδυ. Πήγα στο στάδιο ανοργάνωτος, χωρίς νερό ή κάτι άλλο για να βάλω στο στόμα μου.  Όταν έμεινα στο χάλκινο, ένοιωθα τρομερά απογοητευμένος και έβαλα τα κλάματα. Την επόμενη μέρα  όμως, όταν είδα να φθάνουν δεκάδες συγχαρητήρια τηλεγραφήματα από την Ελλάδα  άρχισα να συνειδητοποιώ ότι κάτι σημαντικό είχα πετύχει. Στο αεροδρόμιο της Αθήνας  θυμάμαι ακόμα με συγκίνηση ότι με υποδέχθηκαν χιλιάδες φίλαθλοι κατά την επιστροφή της αποστολής. Ο τελικός: Ρίτσαρντς (ΗΠΑ) 4.56  Γκουτόφσκι (ΗΠΑ) 4.53  Ρουμπάνης (Ελλάς) 4.50   Μάτος (ΗΠΑ) 4.35  Λούντμπεργκ (Σουηδία) 4.25  Βάζνι (Πολωνία) 4.25  Λάντστρεμ (Φινλανδία) 4.25  Πράισγκερ (Α.Γερμανία) 4.25 ΣΤΑ  ΜΕΣΑ  ΤΟΥ  20ού  ΑΙΩΝΑ... Η  Ελλάδα  στα  μέσα  του  20ού  αιώνα   ήταν  μιά  χώρα  που  η  λάμπα  πετρελαίου  φώτιζε  ακόμα  πολλά  σπίτια  και   πολύς  κόσμος  έπινε   πηγαδίσιο  νερό... Στα  γήπεδα δεν  είχε το  γκαζόν  αντικαταστήσει  το  χώμα  και  στα  στάδια δεν υπήρχε  ταρτάν...  Βρισκόμαστε  ακόμα  στον  απόηχο  του  Τζιμ  Λόντου,  του  Κυριακίδη  και  του  Μάντικα...  Και  οι  ποδοσφαιριστές  και  αθλητές  αγωνιζόντοσαν  για τα  οδοιπορικά τους,  έπαιρναν  και  κάποιο  δημόσιο  διορισμό... Ο  Γιώργος  Ρουμπάνης  ήταν  γιός  του  καθηγητή  γυμναστικής  του  Πανεπιστημίου  Αθηνών,  σύχναζε  στον  Πανελλήνιο  Γ.Σ. όπου  ο  αδελφός  του  Αριστείδης  ήταν  μέλος  της  ομώνυμης  θρυλικής  ομάδας  μπάσκετ που   ρίχνοντας  μιά  μέρα ακόντιο  έσπασε  το  πανελλήνιο  ρεκόρ !  Δρακοοικογένεια  οι  Ρουμπάνηδες...  Ο Γιώργος  ήταν  άριστος  εμποδιστής  στα  110 μ., έπαιζε  και λίγο  μποξ... Ο  Σπύρος  Σκούρας   της  "Σκούρας  φιλμς"  του  δάνειζε  και  τη  Σεβρολέτ  του , που  όταν  την  είδε  ο  Σοβιετικός  συναθλητής  του  (πρωταθλητής  Ευρώπης  τότε  στο  επ ικοντώ)  έβαλε  τα  κλάματα: Εγώ δεν  έχω  ούτε  μοτοσυκλέτα, του  είπε... ΤΟΤΕ  ΟΛΟΙ  ΕΙΜΑΣΤΕ  ΜΙΑ  ΠΑΡΕΑ... ΑΛΛΟΙ  ΕΦΥΓΑΝ  ΑΛΛΟΙ  ΣΚΟΡΠΙΣΑΝ... Συνάντηση βετεράνων πρωταθλητών του στίβου, με τον ολυμπιονίκη Γιώργο Ρουμπάνη να μιλάει στo  μικρόφωνο του Δημήτρη Λιμπερόπουλου. Από  αριστερά Χρήστος Βαρτζάκης, πρώτος πάνω αριστερά Στέλιος Στρατάκος και μπροστά με πλάτη Γιώργος Τσακανίκας,  Νίκος  Νησιώτης (προπονητής μπάσκετ του μεγάλου Πανελληνίου Γ.Σ.) πίσω από τον ρεπόρτερ Αντώνης Κουνάδης  (Ακαδημαικός,  σήμερα)  μετά Χρήστος Παπανικολάου (παγκόσμιος  πρωταθλητής  του επι  κοντώ)  Χρήστος  Χιώτης  και  πίσω  του  Βασίλης Μαυραπόστολος.