.  » αρχική σελίδα

 :: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::



ααα

































Kraniotis

Οι         

ΣΤΕΦΑΝΟΣ  ΚΡΑΝΙΩΤΗΣ :   συνομήλικος  φίλος  και  αρχισυντάκτης  στο  <<Έθνος>> της  δεκαετίας  του  1950,  που  συνέβαλε  στη  πρωτοσέλιδη  προώθησή  μου,  παρά  τους  δισταγμούς  των  συντηρητικών  εκδοτών. Μικρασιατικής  καταγωγής,  άλλαξε  το  επώνυμό  του από  Μουσελίμης  όταν  υπηρετούσε  την  στρατιωτική  του  θητεία  στη  Κρανιά.  Με  επιτελικά  προσόντα  ( είχε  και  γλαφυρό  γράψιμο )  ανέχτηκε  εμένα  τον  πεζικάριο  με  την  ξιφολόγχη,  όπως  με  αποκαλούσε. ΣΠΥΡΟΣ  ΑΛΕΞΙΟΥ :  σπούδασε  θεολογία  ( ο  Στέφανος  τον  έλεγε  παππά ) και  έγινε  κορυφαίος  του  εκκλησιαστικού  ρεπορτάζ. Μια  εποχή  κάναμε  οι  τρεις  μας  παρέα,  αλλά  δεν  ανεχόντουσαν  ότι  ήμουν  τζογαδόρος  και  ξενύχτης.  Αργότερα  έγινε  επί  των  δημοσίων  σχέσεων  του  θρήσκου  Γιάννη  Λάτση. ΓΙΩΡΓΟΣ  ΠΗΛΙΧΟΣ : καλλιτεχνικός  συνεργάτης  στο  <<Βήμα>> και  στα <<Νέα>>,  ευπρεπής,  σοβαρός  και  με  ήθος,  όπως  οι  δύο  προηγούμενοι.  Είχε  πάρει  συνέντευξη  από  την  Μαρία  Κάλλας  και  άλλες  διεθνείς  καλλιτεχνικές  προσωπικότητες.    

ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ  ΓΙΝΕΙ  ΑΥΤΟΣ  Ο  ΣΕΙΣΜΟΣ  που  πλάκωσε  ακόμη  και  εμάς  τους  βολεμένους... και  μέσα  από  τα  ερείπια  πανικόβλητοι,  να  μη  μπορούμε  να  αγγίξουμε  τις  λίγες  ή  πολλές  καταθέσεις  μας... Με  μιάς  θάφτηκαν  ο  εγωισμός  και  η  έπαρση,  η  απληστία...  να  έχεις  λεφτά, αποκούμπι,  σιγουριά  και  ξαφνικά  να  χάνονται  όπως  η  άμμος  μέσα  από  τα  δάχτυλά  σου... Κάποιοι  πρέπει  να  χαίρονται,  αυτοί  που  καιρό  τώρα  αναζητούν  τροφή  στους  κάδους  σκουπιδιών, που  δεν  έχουν  στον  ήλιο  μοίρα οι  ίδιοι  και  οι  φαμίλιες  τους... Ήρθε  καιρός  να  μας  βλέπουν  κάποιοι,  όπως  κι΄ εμείς  βλέπαμε  στη  τηλεόραση  τα  παιδιά  της  Αφρικής  να  αργοσβύνουν  διψασμένα,  πεινασμένα,  άρρωστα...  Έ  και  λοιπόν ?  Μετά  αλλάζαμε  κανάλι  και  βλέπαμε...  στην  υγειά  σας  ρε  παιδιά... Κι΄ εδώ  που  τα  λέμε,  ούτε  στη  γειτονιά  μας  δεν  ενδιαφερόμαστε  ποιος  υποφέρει...             

           Ραδιοτηλεσκόπια  ανίχνευσαν για πρώτη φορά  δακτύλιο από μικρές πέτρες να περιφέρεται γύρω από ένα νεογέννητο άστρο - είναι τα βότσαλα  που  προσπαθούν   να σχηματιστούν μια μέρα  σε  νέους πλανήτες  στο  Ηλιακό Σύστημα.

 Αυτό  ακριβώς  συμβαίνει  αυτές  τις  ημέρες  στην  Ελλάδα,  όπου  μετά  την  παραίτηση  του  ηγέτη  της  Ν.Δ.  ασήμαντα  στελέχη  της  θα  επιδιώξουν  να  γίνουν  ο  διάδοχός  του... Κάποιοι  μηδαμινοί,  επειδή  έτυχε  να  έχουν  αποσπάσει  πριν  υπουργικό  ή  κάποιο  θώκο,  βουρ  στο  πατσά  και  στη  κουτάλα...  Το  καζάνι  του κρατικού  κορβανά  που  συντηρεί  ανέκαθεν  και  ανοίγει  την  όρεξη  σε  κηφήνες  που  συντηρούνται  από  τα  εργατικά  μελισσάκια  της  κυψέλης...           

Θυμάμαι  πρωθυπουργούς,  πολιτικές  συγκεντρώσεις  και   δημοψηφίσματα...   Θυμάμαι  αμυδρά  τον  Ελευθέριο  Βενιζέλο,  αργότερα τον  Ιωάννη  Μεταξά, τον  Νικόλαο  Πλαστήρα ( σε  απόσταση  αναπνοής  στη  φωτο ). Θυμάμαι   το  δημοψήφισμα  της   επαναφοράς  του  βασιλιά, το  ΕΑΜ,  τον  εμφύλιο...   Τον  Γεώργιο  Παπανδρέου ( << πιστεύουμε  και  στη  λαοκρατία >>  και  αργότερα  << Ένα  Ένα  Τέσσερα >> )  Λαοθάλασσες  για  το  Κυπριακό, αλλά  και  για  τον  δικτάτορα  Παπαδόπουλο... κοπάδι  ο  λαός, όπου  φυσήξει...Και  ο  Κωνσταντίνος  Καραμανλής,  ο  Κώστας  Μητσοτάκης,  ο  Ανδρέας  Παπανδρέου  ( << αλλαγή >> )  ο  Κώστας  Καραμανλής ( << έξω  πάμε  καλά >> )   ο  Γιώργος  Παπανδρέου ( << έχουμε  λεφτά >> ) ο  Αντώνης  Σαμαράς ( << δεν  έχουμε  λεφτά,  να  υπογράψουμε >>... Και  τώρα  ο  Αλέξης  Τσίπρας,  που  η  επόμενη  γενιά  θα  απολαύσει  τα  ανδραγαθήματά  του ή  θα  υποστεί  τα  σφάλματά  του...

Και  αναρωτιέμαι         







Αρκετές  φορές αναφέρομαι  στο  πάθος  μου στις  ιπποδρομίες  και  γενικά  στο  τζόγο... Η  Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου  με  δεχότανε  με  ανοιχτές  αγκάλες και  μου ΄ λεγε  σε  αγαπάω  διπλά  αγόρι  μου,  πρώτον  γιατί  είσαι  Καλαματιανός  σαν  τον  άντρα  μου  και  δεύτερον  γιατί  τζογάρεις  σαν  και  μένα... Με  αποκαλούσε  και  Αλεξέι  Ιβάνοβιτς,  από  τον  παίκτη  του  Ντοστογιέφσκι... Ε  ρε  κυρα  πηγή  του  στίχου,  δεν  είχες  μόνο  εξαίσια  ρίμα,  αλλά  και  γνώσεις...  Κι΄ όταν  δεν  κρατούσες  στα  αποστεωμένα  δάχτυλά  σου  χαρτί  και  μολύβι  ή  την  τράπουλα,  μιλούσες  ακόμα  και  για   το  ταλέντο  του  Ντοστογιέφσκι  και  το  πάθος  του.

Μη  με  ρωτάτε  να  σας  πω...  γιατί  τα  περασμένα  νοσταλγώ... Την  εποχή  της  Ελένης  Βλάχου,  με  αξιοπρέπεια  εκδότη, δημοσιογράφου,  που  υποστήριζε  τα  νέα  ταλέντα,  που  έκλεισε  την  εφημερίδα  της  στη  χούντα  και  αυτοεξορίστηκε...   

Ακούγοντας  ραδιόφωνο,  στο  οποίο  κυριαρχεί  ο  καταιγισμός αναφοράς  φαρμακευτικών  παρασκευασμάτων  και  ηλεκτρονικών  εξαρτημάτων  ( εντός   κειμένου  και  με  τη φωνή  του  παραγωγού )  διαπιστώνω  ότι  οι  δημοσιογραφούντες  στα  ερτζιανά  είναι πλέον    ικέτες  των  διαφημιστών...  Θα  μου  πεις,  μα  εδώ  και  χρόνια  εκδότες  και   καναλάρχες  κρατάνε  γονυπετείς  τους  πολιτικούς  ευάλωτους  στη  προβολή  των  ΜΜΕ... και θα  αντισταθούν  τα  μισθοσυντήρητα  μικρόφωνα  σε  εποχή  ανεργίας ? 








 Βλέπω  σε  αυτή  τη  φωτογραφία  τον  Ωνάση  να  κοιτάζει  τον  Τσόρτσιλ  και  θυμάμαι  που  του  είχα  πει,  σαν  σκεφτικός  φαίνεστε... Χαμογέλασε :  Πράγματι,  παρατηρώ  τον  Πατέρα  της  νίκης  με  τις  αδυναμίες  του  στο   κάπνισμα,  στο  ποτό  και  να  κολακεύεται  από  το  γυναικείο  φύλο...


Αχ  ρε  σοφέ  ανατολίτη  και  τι  δεν  είχα  ακούσει  να  λες,  αλλά  με  μια  ματιά  σου  να  το  καταχωνιάζω  στα  απαγορευμένα  για  γράψιμο... Μου  είχες  πει : << Κοστολόγησα  στη  ζωή  μου  ανθρώπους  και  λίγοι  είχαν  ανεκτίμητη  αξία >>.  Και  ξαφνικά  -  βλέποντας  στην  έκφρασή  μου  ότι  είχα  εντυπωσιαστεί  από  τη  φράση  σου  -  με  ρώτησες :

 <<   Εσύ  πόσο  με  κοστολογείς  σαν  άνθρωπο  >>
Τα  είχα  χάσει, μου  χαμογέλασες  και  μου  είπες  :
<<  Μη  παραξενεύεσαι,  αλλά  τέτοιες  κουβέντες  δεν  τις  κάνω  με  τους  ακριβοπληρωμένους  συμβούλους  και  συνεργάτες  μου,  αλλά  με  μεροκαματιάρηδες...  τον  σοφέρ  μου,  τον  κουρέα  μου,  ένα  ταξιτζή,  ένα  γκαρσόνι..

-  Και με  μένα... ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Τόλμησα  λοιπόν  την  ηρωική  έξοδό  μου,  φορώντας  βαθύ  μπλε  τζάκετ με  σηκωτούς  γιακάδες,  μπλουτζίν  και  μοκασίνια  και  κασκέτο  στα  κάτασπρα μαλλιά  μου...  Πήγα  με  το  τραμ  ως  τον  Φλοίσβο,  αλλαγμένα  όλα,  καλλωπισμένα  από  τον  δήμαρχο Χατζηδάκη,  μα  οι  αναμνήσεις  μου  τριγυρνούσαν  στον  κοινοτάρχη   γιατρό  Λάππα,  που  όταν  παιδί  αρρώσταινα  ερχόταν  με  το  βαλιτσάκι,  το  θερμόμετρο  και  τα  ακουστικά  στο  κτήμα  μας...  Βήξε,  βήξε  να  σε  ακροαστώ...
 Γκουχ  γκουχ  και  τώρα,  τσιγαρόβηχας,  πίνοντας  στη  πλατεία  το   καφεδάκι  μου... Περνάει  κάποιος  μπροστά  μου,  κοντοστέκεται,  με  κοιτάζει,  <<  είσαι  ο ...>>,  ναι  είμαι... << Καλά  στέκεις,  κάποιοι  άλλοι  στα  χρόνια  σου  είναι  αγνώριστοι >>...

ο  αθεόφοβος - ατρόμητος  πρωθυπουργός
που  μας  έχει  γεμίσει  με  φόβο  και  τρόμο

Τι  είναι  λοιπόν  ο  Αλέξης  Τσίπρας,  ο  αθεόφοβος και  ατρόμητος   πρωθυπουργός    που  μας  έχει  γεμίσει  φόβο  και  τρόμο  οδηγώντας   τη  χώρα  μας  έξω  από  την  Ευρώπη ?  Για  να  δούμε  το  ιχνογράφημά  του,  που  εδώ  και  πέντε  μήνες  μετατρέπεται  σε  πίνακα της  πολιτικής  και  εθνικής  μας  ιστορίας.

Ξεκίνησε  νεαρός  από  την  κομμουνιστική  νεολαία, έδρασε  στα  συνδικαλιστικά   των  αριστερών  φοιτητών  και  μεταπήδησε  στη  πολιτική,  όπου  η  εξέλιξή  του  ήταν  ραγδαία,  εν  μέσω  των  παρηκμασμένων  αντιπάλων  του. Και  για  να  μη  πολυλογούμε,  όταν  έγινε  πρωθυπουργός...

...όπως  δεν  φόρεσε  στεφάνι  με  τη  σύντροφό  του  ( έχουν  υπογράψει  σύμφωνο  ελεύθερης  συμβίωσης ) ούτε  έχει  βαφτίσει  τα  παιδιά  του (  εσένα  θα  σε  φωνάζουμε  έτσι,  εσένα  αλλιώς ) δεν  ορκίστηκε  δηλώνοντας  άθεος. Και  το  ίδιο  σύστημα  ακολουθεί  και  στη  πορεία  του  στην  Ευρώπη... Μπορεί  να αλλάζει   συνεχώς  αεροπλάνα  και  χώρες  προορισμού, μια  σταθερή  όμως  σκέψη  έχει :   

 ΘΑ  ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ             

  

  Πάντα  έτσι  ήταν  ο  κόσμος  και  πως  να  αλλάξει,  αφού  ο  άνθρωπος  κουμαντάρεται  από  την  πολιτική,  την  στρατιωτική  δύναμη  και  τον  πλούτο.

Βλέποντας  αυτή  τη  φωτογραφία  του  1966,  θυμάμαι  τον  μαικήνα  του  Χόλιγουντ  Σπύρο  Σκούρα  να  με  τοποθετεί   ανάμεσα  στον  υποψήφιο  κυβερνήτη  του  Μέριλαντ  Σπύρο  Άγκνιου  και  τον  απόστρατο  στρατηγό  Βαν  Φλιτ,  τον  <<κομμουνιστοφάγο>>.  Και  τον  Τομ  Νέστορ να  φέρνει  το  τσεκ  του  Ωνάση  για  την  ενίσχυση  του  προεκλογικού  αγώνα  του  γιού  του  Άγκνιου - Αναγνωστόπουλου  που  ο  πατέρας  του  είχε  γεννηθεί  στους  Γαργαλιάνους.

    

   ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ  ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
 ΣΤΗΝ  ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗ  ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ  

Δεν  ξέρω  αν  πρέπει  να  είμαι  υπερήφανος  ή  ντροπιασμένος  για  τη  χώρα  που  γεννήθηκα  (1925 )  και  ζω  ως  τα  σήμερα  ( 2015 )  αλλά  απογοητευμένος  είμαι...

Μικρασιατική  καταστροφή - πρόσφυγες  *  Δικτατορία  Μεταξά  *  Αλβανικό  έπος  *  Κατοχή - πείνα  *  Απελευθέρωση - Εμφύλιος *  Παπάγος  ή  τανκς  *  
στα  εργοστάσια  της  Γερμανίας  *  Ένα - Ένα  -  Τέσσαρα  *  Δικτατορία  συνταγματαρχών  -  τέλος  βασιλείας  *  επάνοδος  Καραμανλή  *  Παπανδρέου  με  ζιβάγκο  *  απόγονοι - επίγονοι  *  Γερμανική  οικονομική  κατοχή  *  Τσίπρας  χωρίς  γραβάτα &  Βαρουφάκης  με  φουλάρι...             

 Για κάθε  άνθρωπο  υπάρχει  μια  λέξη  που  τον  κατατάσσει  σε  μια  κατηγορία  εμφάνισης,  όπως  ψηλός,  κοντός,  αδύνατος,  χοντρός...ή  νοητικότητας,  όπως  ιδιοφυής, έξυπνος,  βλάκας... ή  μορφωτικού  επιπέδου,  όπως  του  δημοτικού,  του  γυμνασίου,  του  πανεπιστημίου...  Αλλά  και  άλλες  λέξεις  μας  στοχοποιούν,  όπως  πλούσιος, φτωχός, βιομήχανος,  βιοτέχνης,  μισθοσυντήρητος,  μεροκαματιάρης... Στους  ένστολους  υπάρχουν  τα  γαλόνια,  από   δεκανέας  ως  στρατηγός,  υποκελευστής  ως  ναύαρχος...

Μη  ξεχάσουμε  το  βασιλιάς,  πρόεδρος  της  δημοκρατίας,  πρωθυπουργός, υπουργός... και  από  διευθυντής  ως  κλητήρας Γιατί  όχι  και  παπάς,  αρχιμανδρίτης,  επίσκοπος,  αρχιεπίσκοπος,  Πάπας - Πατριάρχης... ως  και  διαχωρισμός  στους  ψάλτες,  δεξιός  και  αριστερός...  Αλλά  και  στις  ιερουργίες  τελετές,  από  βαφτίσια  και  γάμους  ως  κηδείες,  υπάρχουν  κατηγορίες  βαλαντίου.. 

Και  εκεί  που  σκεφτόμουνα  λέξεις  κλειδιά  στη  ζωή  μας,  τσουπ  στο  κεφάλι  μου  η  λέξη  ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ    που  είχε  δώσει  ο  μέγας  Ηλίας  Καζάν  στην  ταινία  του  παραβιάζοντας  την  αμπάρα  της  ζωής  όλων  μας.

ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ  η  μία  πλευρά  και  η  άλλη  πλευρά  προβαίνουν  σε  αμοιβαίες  υποχωρήσεις -  παραχωρήσεις...ανοχές  και  ανοχές, να  εναρμονιστούν,  να  ταιριάξουν, να  μετριαστούν  αξιώσεις  και  αδιαλλαξίες...

Και  μέγα  παράδειγμα  η  ΣΥΜΒΙΩΣΗ  γιατί  όλοι  οι  άνθρωποι  είναι  ΙΣΟΙ  αλλά  και  ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ. 

Αλλά  όσο  και  να  αμπελοφιλοσοφούμε,  η  ΙΕΡΑΡΧΙΣΗ  αξιών  κυριαρχεί  στη κοινωνία,  όπου  στα  αξιώματα  εμπλέκονται  άξιοι  και  ανάξιοι...    





















    






 
Η  αρχαία  Ελλάδα  εξακολουθεί  να  παραμένει  αιώνια  ο  φωτοδότης  του  πολιτισμού  προς  στην  ανθρωπότητα.
Η  Ακρόπολη  το  διασημότερο  μνημείο του  πλανήτη  Γη.
   Ο  Μέγας  Αλέξανδρος  ο  επιφανέστερος  στρατηλάτης  όλων  των  εποχών. 
Η  μάχη  του  Μαραθώνα, το  παγκόσμιο  έπος  των  μαχών.
     

Και  που  καταντήσαμε...

Η  σημερινή  Ελλάδα  είναι  το  πιο  ανοργάνωτο   κράτος,  με  τους  πλέον  αχρείους  ή  άχρηστους  πολιτικούς. Και  λόγω  αδυναμίας  πληρωμής  των  χρεών  της,  να  ξεπουλάει  λιμάνια,  αεροδρόμια,  οργανισμούς  και  ποιος  ξέρει,  μπορεί  και  την  Ακρόπολη !  Και ενώ  οι  διάσημοι  πρόγονοί  μας  κοσμούν  τις  παγκόσμιες  βιβλιοθήκες, τώρα  στην  κορυφή  των  διεθνών  ΜΜΕ οι  γυρολόγοι  επαίτες  μας  : Και  όσο  για  τις  ένδοξες  μάχες  του  παρελθόντος  κατά  των  βαρβάρων,  τώρα  βάρβαροι  κατακλύζουν  την  χώρα...  

Όσο  γερνάει  το  άεργο  σώμα  μου  τόσο  περισσότερο  δουλεύει  η  σκέψη  μου...  και  να  δεις  τι  μου ΄ ρθε   ξαφνικά  στο  νου,  βλέποντας  στη  τηλεόραση    μπασκετμπολίστα  του  Ολυμπιακού  να  αποδοκιμάζεται  από  Παναθηναϊκούς.  Κατάμεστο  το  γήπεδο  και  ο  φακός  να  καδράρει  εξαγριωμένα  αφρισμένα   πρόσωπα  οπαδών  και  τον  αποδοκιμαζόμενο  να  δείχνει  με  τις  παλάμες  του  τα  αυτιά  του  σα  να  λέει  περιπαικτικά : <<  Κορόιδα  φανατίλες, δεν  μπα  να  με  βρίζετε,  εγώ  πληρώνομαι  7  χιλιάρικα  την  ημέρα  - δυόμισι  εκατομμύρια  το  χρόνο - ενώ  πολλοί  από  εσάς  λέτε  το  ψωμί  ψωμάκι >>.    

σε  λίγους  πέφτουν  πάνω  τους  τα  φώτα

οι  πολλοί  παρακολουθύν  από  το  σκοτάδι

Είχε  ρωτήσει ο  λαικός  μουσικός   Γιαννάκης  Αγγέλου  τον  Μάνο  Χατζιδάκι, τι  είναι  μαέστρο  η  ζωή,   ήμουν  μπροστά  και  άκουσα  την  απάντησή  του : <<  Για  κάποιους  είναι  μια  ορχήστρα - χορωδία  που  συμμετέχουν   λουσμένοι  στο  φως, ενώ  οι  άλλοι    είναι  απλώς  θεατές  στο  σκοτάδι >>. 

Βρίσκω  ένα  παλιό  κείμενό  μου, που  συμφωνώ  με  την  << σοφή  κουκουβάγια >>,  όπως  τον  αποκαλούσε  η  Μελίνα :       
<<  Τις νύχτες  που  γαληνεύει  το  πνεύμα   έρχονται  οι  σκέψεις που  έχουν  οδοιπορήσει  μέσα  μας  χρόνια...  και  κατασταλάζουν  για  λίγο  όμως,  όσο  να  πάρουν  φόρα  και  να  γυρίσουν  πίσω  σε  φευγάτα  αγαπημένα  πρόσωπα  τυλιγμένα  στη  λήθη...Αόρατες  μουσικές,  ξεχωριστές  για  τον  καθένα,  αρμονικές  συγχορδίες  από  μια  ορχήστρα - χορωδία  της  οποίας  υπήρξαμε... ελάχιστοι  μαέστροι,  πολλοί  με  ένα  μουσικό  όργανο  ή  μια  φωνή...  και  οι  πιο  πολλοί,   θεατές - ακροατές  χωρίς  το  χάρισμα  συμμετοχής στην  ορχήστρα - χορωδία >>... ΄




Έπρεπε να  περάσουν  τόσες  δεκαετίες  για  να  το  εμπεδώσω,  ότι  εμείς  οι  Έλληνες  είμαστε  μιά  δημιουργία  της  ύλης  που  περιέχει  κυρίως  πνεύμα   παντογνωσίας,  αντιλογίας,  αυθάδειας  και  έπαρσης. Και  τούτο  φαίνεται  εδώ  στον  καφενέ μας,  όπου  ο  καθένας  μας  όλα  τα  ξέρει, όλα  τα  εκφράζει.  όλα  τα  μαχαιρώνει...  Θες  το  κλίμα  μας  με  τις  τέσσερις  εποχές  και  τις  αλλοπρόσαλλες  αιφνίδιες   εναλλαγές  (  αστραπές,  βροντές,  καταρρακτώδης  βροχή, ουράνιο  τόξο,  λιακάδα...)  θες  το   dna   μας  ( παρ όλες  τις  επιμιξίες )  προτερήματα  και  ελαττώματα  της  φυλής  αλληλοσυγκρούονται...  

  ...Μπήκε στις μύτες των ποδιών του στο δωμάτιο με το εικονοστάσι και την ντουλάπα, έπιασε προσεκτικά τη μεταξένια παλάμη της γριούλας, που κοιμότανε, κι εκεί δίπλα της, άρχισε να φέρνει στη μνήμη του τον καιρό της παντοδυναμίας της... Έφτιαχνε, τότε, μελιτζανάκι κι άλλα γλυκά του κουταλιού, όπως-νεράντζι, σύκο, ακόμη και τριαντάφυλλο, που έλιωνε στο στό­μα... Και το καλοκαίρι, μανία της, να τρατάρει φρέσκα σύκα και βανίλια, που ο πατέρας την έλεγε υποβρύχιο... Εκείνα τα χρόνια δεν ξέρανε τι θα πει ζαχαροπλαστείο, αφού ακόμα και το παγωτό το φτιάχνανε στον κάδο με τον πάγο, που τους έφερνε ο παγοπώλης. Το μελιτζανάκι όμως ήταν η σπεσιαλιτέ της μάνας του και, καθώς της κρατούσε το χέρι, προσπαθούσε να φέρει στα ρουθού­νια του εκείνη τη σφιχτοδιπλοκουμπωμένη μυρωδιά  από το μελι­τζανάκι, που δεν διαχεότανε στον αέρα, αλλά παρέμενε μέσα, έτοιμη να κολλήσει στον ουρανίσκο, μελάτη...

Η γριούλα ένιωσε το αυτοκίνητο να σταματάει, σίγουρα μπροστά στη μεγάλη αυλόπορτα με το σπιτάκι του σκυλιού από μέσα... Ήθελε ν' ανοίξει τα μάτια της, αλλά δίσταζε μήπως δει τις διπλανές πολυκατοικίες και τις βιτρίνες των μαγαζιών, εκεί που άλλοτε υπήρχαν χωράφια, αμπέλια, δέντρα, οι συκιές κι οι κληματαριές, το πηγάδι με την κεντρόφυγα, που ανέβαζε το νερό στη στέρνα για να ποτίζονται οι βραγιές... Σίγουρα θα τα 'βλεπα όλα -σκεφτότανε- αν δεν είχα αυτό το καταραμένο γλαύκωμα που μ' εμποδίζει να ξεχωρίζω ακόμη και τα πρόσωπα των δικών μου... «Έλα μανούλα, φτάσαμε», άκουσε το γιο της κι αποφάσισε ν' ανοίξει τα μάτια. Έμεινε εμβρόντητη, ίσως γιατί αντίκρισε τοσπίτι της όπως ήταν πριν τριάντα χρόνια κι όπως ήθελε να το  δει...

Τα πέτρινα σκαλοπάτια με τις γλάστρες και τους τενεκέδες με τα λουλούδια, τα πράσινα παραθυρόφυλλα, τα κόκκινα κεραμί­δια και μια σκιά μπροστά της, σίγουρα το σκυλί τους, που της κουνούσε χαρούμενο την ουρά του... Γύρισε έκπληκτη στο γιο της, που την είχε σηκώσει στην αγκαλιά του:

—Γιε μου, πώς έγινε αυτό το θαύμα και το σπίτι μας δεν έχει αλλάξει;

Εκείνος κοίταξε τη γυναίκα του κι έφερε το δάχτυλο στο στό­μα, σαν να της έλεγε ν' αφήσει τη μάνα του στις παραισθήσεις της, έγνεψε και στους άλλους να κάνουνε το  ίδιο. «Έχει χά­σει εντελώς το φως της, ψιθύρισε ο παπάς στο κεφαλόσκαλο, που είχε έρθει με την αγιαστούρα του να διώξει τα κακά πνεύματα... Ποια κακά πνεύματα, δηλαδή, αφού σ' αυτό το σπίτι από τότε που χτίστηκε, μόνο καλοί άνθρωποι κατοικήσανε, πον δεν βα­στούσε η καρδιά τους να σκοτώσουνε ούτε το φίδι που κοιμότανε στο κατώγι, πίσω από τα βαγένια... Μόνο η μάνα ήθελε να το εξοντώσει, γιατί τις νύχτες, το καλοκαίρι, σερνότανε αθόρυβα ώς τα δοχεία με το γάλα που είχε αρμέξει από τις αγελάδες και ρου­φούσε το μερίδιο του... Ο πατέρας όμως την είχε φοβίσει ότι αν σκοτώσει το φίδι του σπιτιού, θ' αρχίζανε οι θάνατοι στην οικο­γένεια...

 Τελικά  σε  ποιους  ανήκει  η  ζωή ?  Στους  έχοντες  αποκτήσει  μόνοι  τους  ή  κατέχοντες  κληρονομικό πλούτο ?  Στους  ιδιοφυείς  και  ταλαντούχους  που  εκμεταλλεύονται  τα  προσόντα  τους ?  Στους  διακεκριμένους  κάθε  τομέα  και  κλάδου  που  αμείβονται  πλουσιοπάροχα?  Στους  επιτήδειους    κερδοσκόπους,  στους    γραμματείς  και  φαρισαίους  που  πολιτεύονται  και  σε  εκείνους  που  κατέχουν  θώκους  ή  έχουν  πλάκα  τα  γαλόνια  ?  

Η  ζωή  - κάποτε -  ανήκε  με  μόχθο  και  ιδρώτα  και  στους  πολλούς  που  έσκαβαν,  έσπερναν,  πότιζαν,  κλάδευαν,  αλέτριζαν  και  θέριζαν  την  ευλογημένη  γη,  που  στις  ημέρες  μας  την  εγκατέλειψαν  ως  καταραμένη.... Και  όλοι  ήρθαν  στις  πόλεις  για  μια  δημόσια  θεσούλα  ή  κάτι  άλλο  που  να  μη  χρειάζεται   τσαπί, σφυρί  και  δρεπάνι  κι΄ ας  το  είχαν  και  το  έχουν  ακόμη  κάποιοι  στο  λάβαρό  τους...  

<...Ερχόντουσαν   οι  θείες  μου  με  τα  ξαδερφάκια  μου  από  τον  Πειραιά  και  σπάγανε  τη  μοναξιά  μας  στο  κτήμα  μας... Φέρνανε  γλυκά  και  η  θεία  Γεωργία  έφτιαχνε  παγωτό  με  θρυμματισμένο  πάγο  στο  κάδο...  και  το  λιγούρευα  στα  γόνατα  της  μανούλας  μου,  που  μου  άλειφε  τα  χειλάκια μου  με  τα  δάχτυλά της... Ήταν  η  εποχή  της  ενωμένης,  συμπαγούς  οικογένειας  και  των  συγγενικών  προσώπων... η  λάμπα  με  το  φυτίλι,  το  πηγαδίσιο  νερό,  ο  παγοπώλης...>>   

 Αλλα,  αργότερα,  παγωτό  με  την  Αλίκη,  που  πριν  γίνει  εθνική  σταρ,  της  έλεγα  να  αλλάξει  το  επώνυμό  της  γιατί  ήταν  κακόηχο.... Κι΄ εκείνη,  τι  λες  καλέ,  εγώ  θα  το  κάνω  να  το  λιμπίζονται  σαν  το  γαλακτομπούρικο...     

Ζουφλί  Λιβανελί  ο  πολίτης  του  κόσμου
-------------------------------------------------------     

Έβλεπα  στη  τηλεόραση  συνέντευξη  του  διάσημου  συνθέτη, συγγραφέα,  σκηνοθέτη  Ζουφλί  Λιβανελί  και ένοιωσα  ότι  δεν  μιλούσε  ένας  Τούρκος,  αλλά  ένας  πολίτης  της  Γης. Και  κάποιες  στιγμές,  όταν  αναφερόταν  στην  Κωνσταντινούπολη  (  ναι.  με  την  Βυζαντινή  της  ονομασία )   στα  ποντιακά  τραγούδια,  στην  Μαρία  Φαραντούρη,  κάτι  άρχισα  να  υποπτεύομαι... Και   αποκάλεσε  την  Ελλάδα,  δεύτερή  του  αγαπημένη  πατρίδα.  Και  αποχαιρέτησε  την  δημοσιογράφο  που  του  πήρε  συνέντευξη   με  ένα  ελληνικότατο  << σας  ευχαριστώ  πολύ >>. Τότε  θυμήθηκα  τον  αείμνηστο  Νεοκλή  Σαρρή,  που  μου  είχε  πει  ότι  σύγχρονοι  Τούρκοι  διανοούμενοι - αλλά  και  πολιτικοί -  έχουν  στις  φλέβες  τους  ελληνικό  αίμα !

Και  μη  νομίσουν  κάποιοι  ότι  ξύπνησε  μέσα  μου  ο  εθνικισμός  μου,  γιατί στο  βιβλίο  μου   << Πεθαίνουν  και  οι  αθάνατοι >>  ο  ήρωάς  μου  μετενσαρκώνεται  από  ζωή  σε  ζωή  με  διαφορετικές  εθνικότητες,  γλώσσες  και  θρησκείες...

Και  το  μέγα  τελικό  λάθος  ή  το  αρχικό  σατανικό  σχέδιο  έγινε :  ένας  λαός  αγανακτισμένος,  εξοργισμένος,  απελπισμένος  ( με  εκατοντάδες  χιλιάδες  ανέργους και  χιλιάδες  χιλιάδων  επιχειρήσεις  και  μαγαζιά  στο  λουκέτο ) θα  αποφασίσει  με  ένα  ΝΑΙ  ή  ΟΧΙ  το  μέλλον  του. 

Και  το  συμπέρασμα  είναι :  με  το  δημοψήφισμα  ο  κ.  Τσίπρας  και  οι  περι  αυτόν,  αποβάλουν  τις  ευθύνες  ως  << σωτήρες >>  και  χρήζουν  τους  ψηφοφόρους   << αυτόχειρες >>  στην  έξοδό  μας  από  το  ευρώ.  

        Ελλάδα  μάνα  που  πονείς,  πες  μου  ποιος  είναι  ο  πιο  νταής...
ο  Τσίπρας  της  πολιτικής  ο  γύπας ?  αυτός  που  κράζει  και  φωνάζει...
τον  λένε   Λαφαζάνη... ή  ο  Γιάνης  με  το  ένα  νι, που  τα  κανε  όλα  μ@υνί..
ΟΧΙ  είναι  οι  προηγούμενοι  του  χτές  με  τις  ενοχές... ΝΑΙ  αυτός  με  το  σαμάρι  που  ανεχότανε  τα  βάρη... ΟΧΙ  δεν  φταίμε  εμείς τα  παιδιά  σου...
ΝΑΙ  με  έχουνε  μπερδέψει  οι  γαιδάρι  και  κλωτσάω  σαν  μουλάρι...   

ο  τραπεζίτης  ο  κοπρίτης

   Του άρεσε του Ωνάση να μιλάει με απλούς ανθρώπους, ώστε να μην αποκόβεται από τις ρίζες της  παλιάς του καθημερινότητας, τότε που πήγε άφραγκος στην Αργεντινή... Και  όταν ανακάλυπτε  ανάμεσα στους συνομιλητές του  κάποιον που είχε να πει κάτι διαφορετικό από τους "ξερόλες", τον άκουγε με προσοχή... Ένας από αυτούς ήταν ο Γιώργος Ζαμπέτας που τον γούσταρε ο Μεγάλος Σμυρνιός όχι μόνο για τα τραγούδια του αλλά και για την αθυροστομία, τη σοφία και τη μαγκιά του... Και όταν κάποια ξημερώματα -μετά τρικούβερτο γλέντι- ο Ζαμπέτας με κανένα λόγο δεν δέχτηκε να πληρώσει ο Ωνάσης τον λογαριασμό και εκείνος αναρωτήθηκε γιατί, του είπε:
-  Γιατί αφεντικό εσύ μας διασκέδασες απόψε κι΄όχι εμείς εσένα... 

ζούμε  στο  ντοβλέτι  με  το  ρουσφέτι
το  μπαξίσι  και  το  αλισβερίσι,  αμ  πως... 

Αυτή  τη  φορά  η  κατάσταση  είναι  δύσκολη  ως  απελπιστική,  γιατί  αγρότες  και  κτηνοτρόφοι  έχουν  μαζευτεί  στην  Αθήνα  και  στις  άλλες  πόλεις,  εργοστάσια  δεν  υπάρχουν... και  τα  παρασιτικά  επαγγέλματα  των  νεοελλήνων  έχουν  βάλει  λουκέτο. Και  όπως  έλεγε  ο  Ωνάσης,  έφυγα  από  την  Ελλάδα  για  να  γλιτώσω  από  το  ντοβλέτι ( κράτος ),  το  ρουσφέτι ( δωροδοκία ), μπαξίσι ( αμοιβή  εξυπηρέτησης )  αυτό  το  αλισβερίσι ( δοσοληψία ) τούρκικη  κληρονομιά  στους  Έλληνες  με  το  λάδωμα  και  το  φακελάκι... Αμ  πως,  που  έλεγε  κι΄ ο  Θύμιος που  ήρθε  στην  Αθήνα  να  γίνει  μπακαλόγατος...

Έζησα τις  εποχές  του  Μεταξά,  της  Κατοχής,  της  Απελευθέρωσης  και  του  Εμφύλιου, της  βασιλευομένης  δημοκρατίας, του  Γέρου  της  Δημοκρατίας,  των  Συνταγματαρχών, της  Μεταπολίτευσης,  του  Καραμανλή  και  του  Παπανδρέου, των  διαδόχων  τους... Στα  στερνά  μου  ζω  και  τα  στερνά  μου  της  Ευρωπαϊκής  Ελλάδας  προς  το  χάος...    

ΑΝΘΡΩΠΟΣ  και  τα  παράγωγά  του : υπεράνθρωπος, απάνθρωπος, ανθρωπιστής, φιλάνθρωπος, ανθρωπάκι,  ανθρωπάριο, μη  ξεχάσουμε  και  το  ανθρωποφάγος... χαρακτηρισμοί  που  έδωσε  το  τελειότερο  δημιούργημα  της  φύσης  στον  εαυτό  του  για  να  δείξει  τα  προτερήματα  αλλά  και  τα ελαττωματά  του...

ΕΛΛΗΝΑΣ με  τα  προτερήματα  και  τα  ελαττωματά  του :  

Κύριε Δημήτρη, τι θα συμβουλεύατε έναν νέο που θα ήθελε να ασχοληθεί με την δημοσιογραφία σαν έμπειρος ''βετεράνος'' της δημοσιογραφίας που είστε;;;

               

όταν μπήκα στη δημοσιογραφία  νόμιζα ότι μπορούσα να  πλησιάσω τη φωτιά που κατακαίει τον κόσμο, αλλά όσο ένιωθα τη φλόγα,  καταλάβαινα ότι όποιος αγγίζει την αλήθεια καίγεται, όποιος την αποφεύγει, σώζεται, όχι πνευματικά, υλικά... κάποιοι έσβησαν φωτιές, άλλοι   άναψαν... και μερικοί, περπάτησαν ξυπόλητοι στα πυρακτωμένα κάρβουνα, σαν τους αναστενάρηδες... εδώ θα συναντήσετε κορυφαίους του πνεύματος και του ταλέντου, της εξυπνάδας και της πανουργίας, ευεργέτες και ευεργετημένους... και μη παραξενευτείτε που στην ίδια σελίδα νπορεί να βρίσκονται ένας ευλογημένος της φτώχειας, όπως ο Παπαδιαμάντης, και ένας καταραμένος του πλούτου, όπως ο Νιάρχος... στα λεξικά όλοι υπάρχουν...  

        Δωριείς  μετανάστες και Τζιμ Λόντος

 Οι ρίζες μου προέρχονται από την Βόρεια Ήπειρο. Τέλη του 1700 κάποιος πρόγονός μου ήρθε στη περιοχή της Κορίνθου και μετά κατηφόρισε και εγκαταστάθηκε  στη  Μεσσηνία.  Ο  πατέρας μου αναφέρει  τις ρίζες μας και σχολιάζει ότι μόνο τα ζώα δεν ξέρουν  για τους προγόνους τους. Είναι φυσιογνωμιστής, παρατηρεί φάτσες και προσπαθεί να βρει σημάδια καταγωγής στο μέτωπο, στα μάτια, στα ζυγωματικά... Για τη ψυχοκόρη μας Κατερίνα  λέει, ότι  έχει γονίδιο κουρσάρου ή στρατιώτη του Ιμπραήμ πασά...  Όταν τελειώνω το Δημοτικό, έχω διαβάσει κάποια  σοβαρά βιβλία του πατέρα, αλλά στο Γυμνάσιο τα παιδιά μου πασάρουν άλλου είδους αναγνώσματα, γαργαλιστικά... Διαβάζω αρκετά χρήσιμα κείμενα, αλλά σπαταλώ καιρό και με ανούσια. Αυτές  τις  αναρτήσεις  αναρωτιέμαι  γιατί  τις  κάνω... Πολύ φοβάμαι ότι αν ζούσε ο πατέρας θα αποφαινόταν ότι είναι κατασκεύασμα εγωισμού και υστεροφημίας.

μο


προστέθηκε στις: Κυριακή 05.04.2015

 
 

:: αρχική :: προφίλ :: επικοινωνία :: εικόνες

© Δημήτρης Λιμπερόπουλος :: ...Webmaster