.  » αρχική σελίδα

 :: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::



τεφτέρι






































































vintage

Μια μαρτυρία

Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Λυμπερόπουλος, ο οποίος έχει γνωρίσει τη Μαρία Κάλλας περιγράφει την παρακάτω σκηνή :

«…Αλλά ας γυρίσουμε στην κρουαζιέρα του καλοκαιριού 1959, με τρία ιερά τέρατα της πολιτικής, της τέχνης και του πλούτου, που πάνω στη θαλαμηγό “Χριστίνα” δημιουργούσαν ένα δαιμονικό τρίγωνο, φοβερότερο κι από εκείνο των Βερμούδων που κατάπινε τα πάντα… Όσο και να σας φανεί παράξενο, πρωταγωνιστής ήτανε ο Ωνάσης, που μιλούσε άπταιστα εφτά γλώσσες κι είχε καταβροχθίσει τόνους εγκυκλοπαιδικές γνώσεις… Ο Τσόρτσιλ τον τσιγκλούσε κι έδειχνε τον Μενεγκίνι, σχολιάζοντας πως αν και κατακτήσανε οι Ρωμαίοι τους Έλληνες, εκείνοι τους επιβληθήκανε πνευματικά… Η Μαρία χασκογελούσε καθώς ο Πατέρας της Νίκης τής έστελνε ραβασάκια (με την ερώτηση “τον αγαπάς;”) όπως τότε που στο τραπέζι της Γιάλτας αντάλλαζε χαρτάκια με τον Στάλιν για τη μοιρασιά του κόσμου… Τι σου είναι όμως το ριζικό… Τότε ο Τσόρτσιλ δούλευε για τον μπαρμπα-Σαμ… Τώρα έκανε αβάντα στον Αριστο το Σμυρνιό… Ο Ωνάσης αργότερα διηγότανε πως ο Τσόρτσιλ εκείνο τον καιρό, αν και γέρος, κάπνιζε, έπινε, έπαιζε χαρτιά και κουτσομπόλευε, υποστηρίζοντας πως οι μικροαπολαύσεις αυτές του δίνανε την ψευδαίσθηση έστω πως ξανανιώνει στιγμιαία… 

Κάθε  άνθρωπος  σκέφτεται  ανάλογα  με  την  ποιότητα  της  φαιάς  ουσίας  που  περιέχει  το  μυαλό  του... Αλλιώς  λοιπόν  διαλογιζόταν  ο σοφός  Σωκράτης  και  ο  ιδιοφυής   Αϊνστάιν  κι΄ αλλιώτικα  ο  κάθε  ξερόλας  μας  εδω  μέσα  που επιδιώκει  η  σκέψη  του  να  επιπλέει  στο F/B  όπως  οι  φελλοί  και  τα  φύκια  (  για  μεταξωτές  κορδέλες ) στον  αφρό  της  θάλασσας... Γι΄ αυτό,  όσοι  νομίζουμε  ότι  οι  αναρτήσεις  μας  είναι  για  την  Ακαδημία  ή  το  Νόμπελ,  μη  τσαντιζόμαστε... σε  απλοικούς  like ιστές  απευθύνονται,  πάρα  πολλούς  με  φαιά  ουσία  που  δεν  μπορεί  να  ξεχωρίσει  δυό  γαϊδάρων  άχερα... Αυτό  συμβαίνει και  στους  πολιτικούς  μας,  που γκαρίζουν  στο  παχνί  της  Βουλής...             

το  ΕΞΠΡΕΣ του ΜΕΣΟΝΥΧΤΙΟΥ 

Ένας  απόμαχος  μηχανοδηγός  τρένου  ονειρεύεται  συχνά,  ότι   φέρνει  στο  σταθμό  το  ΕΞΠΡΕΣ  ΤΟΥ  ΜΕΣΟΝΥΧΤΙΟΥ  με  πρόσωπα  από το  παρελθόν... Αλλά  απόψε  οι  επιβάτες  του  βαγονιού  της  ΙΣΤΟΡΙΑΣ.....          

Απόψε το εξπρές του μεσονυχτίου  δεν σταμάτησε στο σταθμό του press-gr, Γιατί οι επιβάτες του στο βαγόνι της  ΙΣΤΟΡΙΑΣ , πληροφορήθηκαν - ευτυχώς εγκαίρως - ποια  ήταν  η  «επιτροπή υποδοχής» που τους περίμενε ...

Κι όταν επιβάτες είναι, ένας Θεμιστοκλής που ήπιε δηλητήριο στην εξορία ... Ένας Νικηταράς που γέρος ζητιάνευε τυφλός και πεινασμένος ... Μιά Μαντώ Μαυρογένουςπου έδωσε όλη τη περιουσία της στον αγώνα και πέθανε λησμονημένη και ξεχασμένη ... Ένας Χαρίλαος Τρικούπης που αντί αυτού οι ψηφοφόροι εξέλεξαν κάποιο Γουλιμή ... Ένας Πλαστήρας, Που πέθανε σεμνός  και  αψεγάδιαστος ... Ένας    ΄Αγνωστος  στρατιώτης που έδωσε τη ζωή του στο Μπιζάνι ... Μιά μάνα που ζαλωμένη κουβαλούσε πυρομαχικά στα βουνά της Αλβανίας ...


Και ποιοί  ήσαν  εκείνοι  που  έσπευσαν  για  να  μη  λείψουν από  τις  φωτογραφίες  και  τα  πλάνα  της  τηλεόρασης,  δίπλα  στα  ιερά  και  στα  όσια  της  πατριδας  μας... Μιάς  πατρίδας   οικονομικά ( και εθνικά ) κατεστραμμένης,  που οι  μπροστάρηδές  της  κουτουλάνε ο  ένας  τον  άλλο  σαν  κριάρια ... 
Τότε ήταν που  στο  τρένο  άκουσε  γι΄ αυτούς ο Νικηταράς κι΄ έβγαλε στεντόρια φωνή στον οδηγό του εξπρές  «Προχώρα ορέ, μη σταματάς, αλλιώς  σου παίρνω το κεφάλι ... » και ο Πλαστήρας να σιγοντάρει «Δεν θέλουμε υποδοχή από τέτοιους πατριδοκάπηλους ... » 

 Έτσι το εξπρές της  ΙΣΤΟΡΙΑΣ  προσπέρασε το σταθμό  και δεν σταμάτησε στους  εκπροσώπους  της  σαπίλας  και  της  διαφθοράς ...

 

παρείτσα  με  τον  γιό  και  τον  εγγονό   μου...
-------------------------------------------------------------
Αν  σας  πω  πόσο  υπέροχα  περνάω  με  τον  γιό  μου  και  τον  εγγονό   μου,  δεν  θα  με  πιστέψετε,  όσοι  γνωρίζετε  ότι  δεν  έχω  απογόνους... Να  σας  εξηγήσω... Καθώς  ψαχουλεύω  παλιές  φωτογραφίες, να  τότε  που  ήμουνα  παιδί  και  αργότερα  δημοσιογράφος. Στη  μία  το  εγγονάκι  μου  που  αναρωτιόταν  αν  θα  γινόταν  εξερευνητής  στα  πέρατα  της  Γης,  σε  ζούγκλες  και  σε  παγετώνες... ή  ζωγράφος,  γιατί  μουτζούρωνε  χαρτιά... Στην  άλλη  ο  γιός  μου  ο  δημοσιογράφος  που  ξεκίνησε  τη καριέρα  του  νομίζοντας  πως  θα  αλλάξει  τα  κακά  του  κόσμου... αλλά  τελικά  δεν  άλλαξε  ούτε  τα  κουσούρια  του... Και  καθώς έγραφε  βιαστικά,  σκεφτότανε  τα  άλογα,  σε  ποιο  σκυλάδικο  θα  ξενυχτούσε  και  τα  ταξίδια... Και  τους  ρωτάω,  ρε  σεις,  μυαλό  ήταν  αυτό  που  κουβαλούσατε ?  Και  μου  απαντάνε... Ο    ένας :  Παππού  ονειρευόμουνα,  κάτι   που  δεν  μπορείς  να  κάνεις  εσύ  τώρα... Κι΄ ο  άλλος :  Ρε  πατέρα  το  σεξ,  το  γλέντι,  ο  τζόγος,  τα  ταξίδια,  που  τα  στερείσαι  εσύ,  είναι  ότι  ωραιότερο  υπάρχει...  Σαν  δίκιο  να  έχουν...  

Ο  κόσμος  έχει  τα προβλήματά  του, τις  στενοχώριες,  τα  βάσανά  του    κι΄ έρχεσαι  εσύ   ο  κάποιος   να  παρέμβεις εν μέσω  τσουναμιού  που  παρασύρει  τα  πάντα : Κράτος,  τραπεζικό  σύστημα, νοσοκομεία - περίθαλψη,  μιστούς, συντάξεις, κατοικίες, μαγαζιά, επιχειρήσεις,  ακόμη  και την  εργατικότητα,  τη  μόρφωση, το  μέλλον  των  παιδιών  μας, τα  ΠΑΝΤΑ... Και  δυσφορείς  για  την  αδιαφορία  των  πολλών  σε  αναρτήσεις  ποιότητας... Μήπως  όμως  αυτή  η  << ποιότητα >>  έχει  διαμορφωθεί  από  καιροσκόπους  πολιτικούς, πνευματικούς  και  κρατικούς  καρεκλάτους, το  << ποιοτικό >> εμπόρευμα  των   ΜΜΕ...  μη  ξεχάσουμε  και  τα  παραθυράκια  των  νόμων, τους  συνδικαλιστές   που  αποβλέπουν  στη  πολιτική,  τα  φακελάκια,  τις  επιδοτήσεις  μαιμού  των  αγροτών,  όλα  αυτά  που  ξεχείλισαν  τα  νερά  που  απειλούν  να  μας  πνίξουν...  Αλλά  και  ποιός  σου  είπε  εσένα  ότι  αυτός  εδώ  ο  χώρος  είναι  Ακαδημαικών  προδιαγραφών  και  όχι  μια  νησίδα  διαφυγής  της  πρώτης  μικρής (  με  τη  πλάκα  και  το  κοντύλι ) ακόμα  και  για  αμαθείς  και  αφελείς...

Και  μη  τα  βάζεις  με  αυτούς  που  δεν  γουστάρουν  τις   << ποιοτικές >> αναρτήσεις... γιατί  είναι  οι  ανώνυμοι  που  από  τη  φύτρα  τους  βγαίνουν  οι   ποιοτικά  σπουδαίοι   και  κυρίως  οι    άγνωστοι  στρατιώτες !   

<< Οι  μεγάλες   θρησκευτικές,  πολιτικές,  κοινωνιολογικές  Ιδεολογίες  καταλήγουν  σε  νοσηρές  ιδεοληψίες  όχι  τόσο  από  τους  αγνούς  απλοικούς  οπαδούς  τους... όσο  από  τους  επαγγελματίες  ηγήτορές  τους>>.  Το  βρίσκω  σε  σημειωματάριό  μου  από  τότε  που  παρακολουθούσα  συζητήσεις  του  πατέρα  μου  με  τον  αρχιμανδρίτη  Χριστόδουλο  ( μετα,  αρχιεπίσκοπο )  που  ερχόταν  πεζός  από  την  Παναγίτσα  του  Παλαιού  Φαλήρου  στο  κτήμα  μας.    

Όπως  ο  ηθοποιός  έχει  την  ψευδαίσθηση  ότι  είναι  ο  ήρωας  που  υποδύεται,  έτσι  και  ο  δημοσιογράφος  που  βρίσκεται  σε  απόσταση  αναπνοής  από  τον  σταρ,  νομίζει  ότι  παίρνει  κάτι  από  τη  λάμψη  του... Και  μπορεί  να  την  ψωνίσει  ποζάροντας  σε  φωτογραφίες  δίπλα  του, πόσο  αν  εκείνος  τον  αγκαλιάσει  από  τον  ώμο... ή εκείνη  του  σκάσει  ένα  πεταχτό  φιλάκι  στο  μάγουλο... Τα  λέω  αυτά  γιατί  τα  έζησα  και  μη  νομίσετε  ότι  η  οικειότητα  είναι  πάντοτε  κάτι  περισσότερο  από  συμπάθεια... Οπότε  μη  μου  στέλνετε  μηνύματα  με  υπονοούμενα,  γιατί  η  αξία  του  δημοσιογράφου  δεν  βρίσκεται  στις  φωτογραφίες,  αλλά  στο κείμενό  του...                         

ο  αποχαιρετισμός  μου  στη  δημοσιογραφία
 



------------------------------------------------------------


Βρήκα  σε  ντοσιέ  τα  τελευταία  γραφτά  μου  σε  εφημερίδα  ( Απογευματινή  της  Κυριακής - 1994 )  και  θα  προσπαθήσω  εδώ  να  αναρτήσω   φωτοτυπίες  τους.  Με  δυσκολία,  γιατί  ο  χρόνος  έχει  φθείρει  το  χαρτί  που  έχει  κιτρινίσει.. Και  όπως  βλέπω,  κάπως  κίτρινος  είναι  ο  αποχαιρετισμός  μου στη  δημοσιογραφία... Με  τόλμη  και  γοητεία,  όπως  στις  σαπουνόπερες,  αφού  περιλαμβάνει  και  από   εθνική  σταρ  Βουγιουκλάκη,  ως  μύθο  Γκάρμπο   και  χρυσή  νύφη  Χριστίνα...   

Έπρεπε να  το  έχω  καταλάβει  ότι  έχω  και << τρίτο  εαυτό >>... από  εκείνη  την  ημέρα που  με  σήκωσε  στη  τάξη  ο  φιλόλογος  και  μου  είπε  να  διαβάσω  φωναχτά  μια  έκθεσή  μου.  Καθώς  τη  διάβαζα  αγόρια  και  κορίτσια, εκεί  που  τηρούσαν  σιωπή,  ξαφνικά  ξεσπούσαν  σε  γέλια... Όταν  τέλειωσα  ο  καθηγητής  (  δεν  θυμάμαι  το  όνομά  του -  Μπούα  του  χαμε  βγάλει  παρατσούκλι ) μου  είπε :  Περιγράφεις  τραγικά  γεγονότα  σαν  κωμικά,  αλλά  είσαι  επιπόλαιος  γιατί  έχεις  κάνει  κάποιες  ανορθογραφίες... Γι΄ αυτό  μετά  από  χρόνια  μου  άρεσε  ο  Βασίλης  Αυλωνίτης  που  στις  ταινίες  σε  έκανε  να  γελάς, να  κλαις,  αλλά  πετούσε  και  τις  λεκτικές  ανορθογραφίες  του... Και επειδή συναντιόμαστε  τακτικά  στον  Ιππόδρομο,  τον  ρωτάω  μια  φορά,  γιατί  κύριε   Βασίλη  αγαπάς  τόσο  πολύ  τα  άλογα ? Μου  απάντησε : Γιατί  αγαπάνε  τον  ιπποκόμο  που  τα  ταίζει  και  ποτίζει,  εμένα  τον  επιπόλαιο  που  τζογάρω  και  τα  φιλεύω  κύβους  ζάχαρη  και  το  σκυλί  του  σταύλου...   

Αυτός  που  χαχανίζει  είναι  ο  άλλος  εαυτός  μου.  που  κυνηγούσε  προσωπικότητες,  πρόσωπα  και  προσωπεία... Ο  πραγματικός  είμαι εγώ,  που  πέρασα  νύχτες  γράφοντας  για  τη  δική  μου  ευχαρίστηση... Κείμενα  που  ποτέ  δεν  εμφανίστηκαν  σε  εφημερίδα  ή  βιβλίο  και  η  μητέρα  μου  -  της  τρίτης  δημοτικού -  τα  φύλαγε  στη  ντουλάπα  της... Λέω  αυτές  τις  ημέρες  να  αρχίσω  να  διασώσω  μερικά  στην  ιστοσελίδα  μου... Διστάζω  όμως,  γιατί  διαβάζοντάς  τα  διαπιστώνω  ότι  όλα  αυτά  τα  χρόνια  έκρυβα  μέσα  μου  και  ένα  τρίτο  εαυτό  μου... που  ποτέ  δεν  είχα  ανακαλύψει...       

Και  ενώ  εμείς  εδώ  συνεχίζουμε  τις  αναρτήσεις  του  μικρόκοσμού   μας...  για  την  αφεντιά  μας, τα  παιδιά  μας, τα  οικιακά  μας  ζωάκια,  τις  συνταγές  μαγειρικής,  τα  λουλούδια  μας  και  τα  χούγια  μας... Ο  πανικοβλημένος   κόσμος  δίπλα  μας  και  μακριά  μας...  υποφέρει, πεινάει,  βογκάει,  άστεγος  και  ξεριζωμένος... Χωρισμένος  σε  πρόσφυγες  και  μετανάστες,  μη  έχοντας  στον  ήλιο  μοίρα... να  πνίγεται  στη  θάλασσα  και  να  εμποδίζεται  να  περάσει  σε  αμπαρωμένα  σύνορα... Προσπαθεί  με  νύχια  και  με  δόντια  να  φτάσει  στους   βολεμένους  συνανθρώπους  του.  να  γλιτώσει  από  τους  βομβαρδισμούς  και  τις  θηριωδίες...                  

Γράφοντας γι΄ αυτή την ιστορία με πιάνουν  τα μπουρίνια μου, γιατί θα βρεθούν πάλι κάποιοι ανεγκέφαλοι και μοχθηροί  να με πουν ρεπόρτερ του πλούτου και της σαπίλας... Ας ψάξουν στην ιστοσελίδα και θα βρούν κι΄άλλα ρεπορτάζ μου, για να διαπιστώσουν, οι βωμολοχούντες, ότι δεν ήμουνα τίποτα άλλο από ΡΕΠΟΡΤΕΡ. Όσο για τις αναφορές μου στον Σπύρο Σκούρα, πως να να μην ασχοληθώ με ένα μετανάστη που έφτασε στη Νέα Υόρκη  παιδόπουλο, κι΄αφού γυάλιζε παπούτσια, μετά πουλούσε ποπ κορν σε κινημαογράφο του Σεν Λιούις, τον αγόρασε και προκόβοντας, κατόρθωσε να γίνει μαικήνας του Χόλιγουντ... Και ζώντας με τη νοσταλγία της πατρίδας, έκανε ταινίες το "Συνέβη στην Αθήνα" (η ιστορία του Σπύρου Λούη) τον "Λεωνίδα της Σπάρτης"   και την  "Κλεοπάτρα",  τελευταία Ελληνίδα βασίλισσα της Αιγύπτου, με την Λιζ Τέηλορ, που έγινε αιτία να χάσει την προεδρία της   T. C. FΟΧ μετά 20 χρόνια... Ο Σκούρας που ανακηρύχτηκε πρωτοπόρος του Χολιγουντ,  είχε λανσάρει το Σινεμασκόπ (με την ταινία "ο χιτώνας) και στα τέλη της ζωής του ονειρεύτηκε την επιστροφή των Ολυμπιακών αγώνων στην Ελλάδα... 

<< Για  να  γνωρίσεις  τους  ανθρώπους  πρέπει  να  τους  συναναστρέφεσαι >>,  λέει  ένα  γνωμικό,  αλλά  εγώ  για  αρκετό  καιρό  έχω  πάψει  να  το  κάνω... Οπότε  θυμάμαι  τους  παλιούς  και  δεν  έχω  ιδέα  για  τους  νέους  που  μεγαλώνουν  σε  διαφορετικές  συνθήκες   εξέλιξης  ή  παρακμής - δεν  βγαίνει  άκρη... Η  μόρφωση, η  πληροφόρηση,  έχουν  αυξηθεί,  η   εργατικότητα,  η  δραστηριότητα,  έχουν  μειωθεί... Πάντως,  με  τις  τωρινές  συνθήκες - τουλάχιστον  στη χώρα  μας -  οι  γέροντες  έχουν  παρελθόν  και  οι  νέοι  δεν  έχουν  μέλλον...   
ανάμνηση  Χριστουγέννων
-----------------------------------
Καθώς  κάνω  απόψε  Χριστούγεννα  με  το  ραδιόφωνο...  θυμάμαι  πόσες  μεγάλες  γιορτές   πέρασα  με  διασημότητες  και  γνωστά  ονόματα...  που  να  τα  θυμηθώ  όλα !  Χρυσοί  Έλληνες, χρυσές  φωνες, χολιγουντιανοί  σταρ,  τίτλοι  ομορφιάς, φίλοι  που  έχουν  φύγει...  Και  τι  θυμάμαι  περισσότερο... Θεέ  μου,  τα  πρώτα  μου  Χριστούγεννα  παιδάκι,  με  χιόνι...  Είχα  ρωτήσει,  μπαμπά  γιατί  το  πουλάκι  δεν  μπαίνει  μέσα  να  ζεσταθεί... Και  μου  είπε : Γιατί  σε  έχει  δει να  το  κυνηγάς  με  σφεντόνα  και  φοβάται...          
            
 Επειδή  με  ρωτάνε,  ως  καραβάνα  του  ρεπορτάζ,  ποιοί  ήταν   εκείνους  τους  καιρούς  ( από  τους  πρωτοσέλιδους ) οι  πιο  μανιακοί  με  το  σεξ... Ο  Αλέκος  Αλεξανδράκης, ακόμη  και  στα  γυρίσματα - ανάμεσα  σε  ένα  διάλειμμα - εξαφανιζόταν  πίσω  από  τα  σκηνικά  με  όποια  λάχει... Φασφούντ  ήταν  και ο  Γιάννης  Γκιωνάκης,  μη  ξεχάσω  και  τον  Νίκο  Ρίζο,  όσο  μπόι  κι΄ αν  του  λειπε...     

  

Κάποιοι  που  είμαστε   ή  νοιώθουμε  Έλληνες  πρέπει  να  είμαστε  αγνώμονες   και  ασεβείς  στη  μνήμη  των  προγόνων  μας  που  υπέστησαν  θηριωδίες,  διωγμούς,  γενοκτονίες... Τους  βασάνισαν,  τους  εκπάτρισαν,  τους  αποκεφάλισαν,  τους  κρέμασαν,  τους  εκτέλεσαν,  τους  έκαψαν  ζωντανούς...  Και  όσοι  γλίτωσαν  διατήρησαν  τη  γλώσσα  τους,  τα  ήθη  και  έθιμά  τους... Και  δεν  αναφέρομαι  στους  σημερινούς  άνεργους,  άστεγους,  ασθενείς  και  οδοιπόρους...  αλλά  σε  όσους  έχουμε  το  καθημερινό  μας  και  γκρινιάζουμε...                           

   Το  είχα  νοιώσει  από  βραδύς


πως  είχε  φτάσει  πιο  νωρίς ,


ο ίσκιος  του  πολύ  βαρύς , 


στο  βήμα  του λίγο  βραδύς ,


με  παραφύλαγε  θαρρείς...

Εσκέφτηκα ως  ρεπορτερατζής

τόσα  χρόνια  καταφερτζής ,
ρε,  της  ζωής  ο  σοφερατζής.
Κάποιους  παίρνει  φωναχτά , 
άλλους   στα  μουλωχτά...
Είπα,  να  μη  τον  φοβηθείς
,
συνέντευξη  πάρτου  μπορείς , 

πριν  φύγεις  και  χαθείς...




 

              

      
          
               
 
                

προστέθηκε στις: Δευτέρα 10.08.2015

 
 

:: αρχική :: προφίλ :: επικοινωνία :: εικόνες

© Δημήτρης Λιμπερόπουλος :: ...Webmaster