.  » αρχική σελίδα

 :: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::



like ισμός





            

Όταν μπήκα στη δημοσιογραφία  νόμιζα ότι μπορούσα να  πλησιάσω τη φωτιά που κατακαίει τον κόσμο, αλλά όσο ένιωθα τη φλόγα,  καταλάβαινα ότι όποιος αγγίζει την αλήθεια καίγεται, όποιος την αποφεύγει, σώζεται, όχι πνευματικά, υλικά... Κάποιοι έσβησαν φωτιές, άλλοι   άναψαν... και μερικοί, περπάτησαν ξυπόλητοι στα πυρακτωμένα κάρβουνα, σαν τους αναστενάρηδες... Εδώ θα συναντήσετε κορυφαίους του πνεύματος και του ταλέντου, της εξυπνάδας και της πανουργίας. και μη παραξενευτείτε που στην ίδια σελίδα μπορεί να βρίσκονται ένας ευλογημένος της φτώχειας και ένας καταραμένος του πλούτου... στα λεξικά όλοι υπάρχουν...   


                     

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΒΑΡΔΙΑ  ( γιατί  αγαπάω  τα  άλογα ) ----------------------- Με ρωτάνε,  ρε  παππούλη  εσύ  που  έχεις  ζήσει  εδώ  και  δεκαετίες  τόσα  γεγονότα,  τι  προβλέπεις  για  το  μέλλον  αυτής  της   χώρας.  Θα  ανακάμψει  και  τα  παιδιά  της  με  μόρφωση,  εκπαίδευση,  τέχνες    και  διπλώματα  θα  βρίσκουν  δουλειά  ή  θα  λιμοκτονούν ?  Η  απάντηση  μου  δεν  αφορά  μόνο  τα  ελληνόπουλα,  αλλά  και  τα  παιδιά  άλλων  τόπων,  που  τόσα  χρόνια  ακούγαμε  ότι  πεθαίνουν  από  πείνα  και  δίψα.... και  τώρα  βλέπουμε  να  πνίγονται  στις  ακτές  μας.  Γυρίζοντας  πίσω  θυμάμαι  παιδί  τους  Μικρασιάτες  που  ζούσαν  σε  παράγκες  και  έπαιζα  με  τα  ξυπόλητα  προσφυγόπουλα...  που  έβλεπα  στη  κατοχή  να  πεθαίνουν  από  πείνα μεγάλοι  και  μικροί... αργότερα  παιδιά  να  μαζώνονται  με  το  στανιό  και  να  στέλνονται  από  τα  χωριά  τους  σε  πόλεις  του  λεγόμενου  υπαρκτού  σοσιαλισμού... Ο  πατέρας  μου  ( χρόνια  στρατιώτης  στους  Βαλκανικούς  πολέμους )  μου  έλεγε  για  τους  Άγνωστους  στρατιώτες  που  άφησαν  τα  κοκαλάκια  τους... Ήταν  άριστος  ιππέας  και  μιά  μέρα  που  με  είδε  να  χαιδεύω  τη  χαίτη  ενός  αλόγου,  τη  χάιδεψε  κι΄ αυτός  λέγοντας :  Το  ξέρεις  ότι  στον  πρώτο  παγκόσμιο  πόλεμο  δεν  σκοτώθηκαν  μόνο  εκατομμύρια  άνθρωποι,  αλλά  και  εκατομμύρια  τετράποδα !  Και  συμπλήρωσε : Όπως  τα  άλογα  βρίσκονται  στη  διάθεση  του  ανθρώπου, που  τα  φορτώνει,  τα  χτυπάει  με  το  καμτσίκι, τα  σκοτώνει...  έτσι  κι΄ ο  άνθρωπος  βασανίζεται  από  την  κτηνωδία  του.

Τώρα,  μετά  τόσα  χρόνια,  κατάλαβα  γιατί  αγαπάω  τα  ζώα... 

στον τοίχο του σπιτιού μας κατουράμε μόνο εμείς

και στην αυλή μας δεν απλώνουμε ξένα βρακιά

---------------------------------------------------------------


Είπαμε... εδώ περνάμε τον καιρό μας όλοι κι΄ όλες. γραμματιζούμενοι... παραμορφωμένοι... μυλωνούδες ανορθόγραφες... χρήστες - καταχρήστριες γενικώς, που δεν είμαστε στα συγκσλά μας... Και ο καθένας και η καθεμιά ( που είχε να πιάσει μολύβι και καρτί στο χέρι από τα μα...θητικά χρόνια ) παριστάνει εδώ τον προφεσόρο μη πω και την Ελένη Λουκά...
Καθένας και καθεμιά λοιπόν έχει αυλή με τοίχο και μπορεί να τον ασπρίζει και να γράφει πάνω του τσιτάτα, σοφιστίες, συνταγές, ασυναρτησίες... Αλλά δεν επιτρέπει στο κάθε περαστικό να κατουράει πάνω του ή στη κέθε περαστικιά να μπαίνει στην αυλή και να κρεμάει για στέγνωμα το κατουρημένο βρακί της.
Αυτά για μεσημεριανό, έχω ν΄ ασχοληθώ και με άλλα... Πως ο αποτυχημένος Ιταλός προπονητής Ρανιέρι της εθνικής Ελλάδας πέτυχε στην Αγγλία τον άθλο, με την επαρχιακή Λέστερ, να κατακτήσει το πρωτάθλημα !
Άκουσα σε ραδιοφωνική αθλητική εκπομπή πολλούς ακροατές να διαπληκτίζονται τηλεφωνικά για τα συστήματα τακτικής που χρησιμοποίησε ο εν λόγω προπονητής τόσο εν Ελλάδι όσο και εν Αγγλία... Και κάποιοι από αυτούς τους προπονητές της εξέδρας να αναφέρουν ότι έχουν και σελίδα στο φέισμπουκ και τα αναλύουν λεπτομερώς...
Κάτι τέτοιους δεν τους γουστάρω για φίλους μου.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΒΑΡΔΙΑ
-----------------------------
Καταλαβαίνω... με ατενίζετε με αγάπη, παραμένω το μοναχοπαίδι σας... έστω κι΄ αν γέρασα... Κι΄ εγώ σας φέρνω στη σκέψη μου, με τα μάτια του παιδιού που ζει πάντα μέσα μου... Μα σας παρακαλώ μαμά, μπαμπά... μη σκεφτείτε ούτε στιγμή ότι έχω ξεκουτιάνει με αυτά που γράφω... είναι η παρέα μου μέσα στη νύχτα.

ε ρε Νίκο Τσιφόρε, τα είπες όλα
τι κάθομαι και λέω εγώ ο ξερόλας
( δε μπα να στύψεις στη χούφτα σου τους σημερινούς
- ούτε ένα δράμι Τσιφόρο δεν θα στραγγίξεις )
----------------------------------------------------------------------...
Ίσως τα παραείπα στη προηγούμενη ανάρτηση - φορτισμένος συναισθηματικά. Βρίσκω αυτό το βιντεάκι από το πρόσφατο παρελθόν και καταλαβαίνω πως ο Έλληνας ζυγό δεν υποφέρει... προφεσόρος μάγκας της πιάτσας είναι ( << λίγα λόγια με νόημα >>, το τσιτάτο ενός ραδιοσταθμού ) είτε μάγκας ξερόλας του φέισμπουκ...

τσαπίζω με τη μνήμη μου
στο χωριό που γεννήθηκα ( και βρίσκω θησαυρούς )
-------------------------------------
Τέλειωσαν οι ημέρες της νηστείας και της πολυφαγίας και ξανάρχισαν τα τηλεφωνήματα να πέφτουν βροχή... για κινητές κι΄ ακίνητες συσκευές, για ασφάλειες ζωής, ακόμα κι΄ ότι
<< είστε ο τυχερός της ημέρας, κερδίσατε...>>... φύκια για μεταξωτές κορδέλες που επιπλέουν στον αφρό της φουρτουνιασμένης θάλασσας όπως οι φελλ...οί και τα σκουπίδια... Και τι να πεις στη φωνή της κοπέλας που προσπαθεί να την κάνει ευγενική, αλλά φανερώνει την αγωνία της να κερδίσει ένα πελάτη για το ποσοστό της, λίγα ευρούλια... Και τι να πεις στα παιδιά που τα συνηθίσαμε με φιρμάτα ρούχα και παπούτσια... και τώρα που θα γυρίσουν στο σχολείο δεν θα έχουν να επιδείξουν καινούργια, όπως λιγοστοί πιά συμμαθητές τους...

Θυμάμαι τότε που ξανακαθόμουνα στο θρανίο ( μετά τις διακοπές της Λαμπρής ) με σολιασμένα παπούτσια και παντελονάκι φτιαγμένο από το αποσυρμένο του πατέρα μου... Κι΄ είχα γυρίσει από το χωριό που γεννήθηκα, την Οιχαλία και το γειτονικό της μάνας μου, το Ζευγολατιό, όπου είχα δει τσαπισμένα χωράφια, δέντρα με καρπούς, αποθήκες γεμάτες σταφίδα, λάδι, ελιές... και γιαγιάδες να υφαίνουν στον αργαλειό.

Και βλέποντας τώρα γιαγιάδες στο φέισμπουκ και παιδιά να μη παίζουν με άλλα παιδιά, αλλά όλους μας - μικρούς και μεγάλους - σκυφτούς σ΄ αυτό εδώ το τεμπελοχανείο της έπαρσης και της παντογνωσίας ... πως να μη νοσταλγώ τα μικράτα μου τώρα στα στερνά...

ΒΡΑΔΥΝΗ ΒΑΡΔΙΑ
----------------------------
Συνήθισα αυτή τη στήλη - συντροφιά της μοναξιάς μου - να απευθυνθώ κι΄ απόψε στους λίγους που με καταλαβαίνουν και στους πολλούς που δεν μπορώ να καταλάβω. Μόλις μου τηλεφώνησε φίλος και μου υπενθύμισε ότι ο μέγας σκεπτόμενος Δημήτρης Λιαντίνης είχε πει ότι οι τελευταίοι που θα πεθάνουν πριν την καταστροφή της Γης θα είναι οι ηλίθιοι... και το μοναδικό είδος της Δημιουργίας που θα επιζήσει θα είναι οι κατσαρίδες ! Καλά που το θυμήθηκα, πάω να δω στη γυάλα το ορφανό κατσαριδάκι που υιοθέτησα... του ρίχνω μασημένη μπουκίτσα ψωμί και δυό σταγόνες νεράκι... Γιατί καλέ... οικειακό μου προστατευόμενο είναι...

εγωισμοί και παραισθήσεις
--------------------------------------
Ο καθένας και η καθεμιά δω μέσα, νομίζει ότι αποτελεί το κέντρο του πλανήτη Γη. Κι΄ εγώ, ένας από σας, που μοστράρω την αφεντιά μου με παραισθήσεις, όπως ότι συνδιαλέγονται ο νεαρός Μίμης, με τον ενήλικα Δημήτρη και τον γέροντα Μήτσο.

Ρε Μίμη - λέει ο Δημήτρης - φανταζόσουνα ποτέ, ότι θα καταντούσαμε ως Μήτσος να λέμε μπαρούφες και ν΄ ακούμε τσιτάτα από άλλ...ους ασυνάρτητους στα στερνά μας..
Χαχανίζει ο Μίμης : Ωραίο θέμα για ρεπορτάζ.
Μήτσος : Η ζωή δεν είναι ρεπορτάζ, ούτε φιλοσοφήματα και τσιτάτα, είναι το αίμα στις φλέβες μας που κυλάει με τους χτύπους της καρδιάς μας. Και κυλάει με έπαρση και μοχθηρία.
Δημήτρης : Να ακόμα μια μπαρούφα.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΒΑΡΔΙΑ
όταν συναντήθηκαν Σαλβατόρ Νταλί
Τζέημς Μέησον και Μελίνα Μερκούρη
-----------------------------------------------------
Έχει διασωθεί ένας διάλογος ανάμεσα σε Σαλβατόρ Νταλί με Μελίνα Μερκούρη, περί σεξ. Πίεζα την Δέσπω Διαμαντίδου ( εξ απορρήτων της ) να μάθω περισσότερα, ώσπου μια μέρα μου είπε η ίδια :...
Άκουσε αγοράκι, εσείς οι δημοσιογράφοι προσπαθείτε να κάνετε την τρίχα τριχιά. Μάθε λοιπόν ότι κουβεντιάζοντας με τον Νταλί και τον πρωταγωνιστή της ταινίας << Λολίτα >> Τζέημς Μέησον, λέγαμε πολλά... Ο διανοούμενος ζωγράφος ήθελε να μάθει αν μια μια ηθοποιός που υποδύεται μια πόρνη πρέπει να είναι πουτάνα για να τον ενσαρκώσει... Εγώ ρωτούσα τον Μέησον αν στα γυρίσματα της ταινίας γούσταρε πραγματικά την μικρούλα που χαιδολογούσε... Και αυτός μου είπε : Ως Άγγλο και οι δύο θα με νομίζετε κρυφογκέι...

Και τι του λες στη φωτό ?
Αφού άφησες μουστάκι να κάνεις εσύ τον προστάτη κι΄ εγώ την πόρνη, να σκίσει η ταινία... χαχαχα...

κάνουμε για ήρωες βιβλίου
εκτροχιασμένης ατμομηχανής
-----------------------------------------
Τα παιδικά μας χρόνια είναι όμορφα, αλλά εξαρτημένα από τους γονείς μας και τους δάσκαλους που μας καθοδηγούνε. Μετά, στην εφηβεία απελευθερώνεται η σκέψη του εαυτού μας που θα καθορίσει και το μέλλον μας. Κι΄αργότερα η δύσκολη περίοδος της υπευθυνότητας του κάθε ατόμου για τις πράξεις του και τη πορεία του, που σαν ατμομηχανή οδ

ηγεί στις ράγες το τρένο της ζωής.
Μια ατμομηχανή του εαυτού μου ήμουνα κι΄ εγώ στο Μανχάταν, όπου εκτροχιάστηκε από την ως τότε διαδρομή της... 1966 - 1968 οι σταθμοί που περνούσε δεν ήταν πιά οι συνηθισμένοι, ρεπορτάζ - συνεντεύξεις - γράψιμο, αλλά... νυχτερινά κέντρα Νέας Υόρκης, Γκρίνουιιτς Βίλατζ, Χάρλεμ, αλογοδρόμια Άκουντακ και Ρούσβελτ... Και με παρέα όχι τόσο με παλιούς πλούσιους ή διάσημους φίλους, όσο με νέους άσημους της βιοπάλης... Και σε ένα μπλοκ να τους ιχνογραφώ και να κρατάω σημειώσεις. Και τελικά έγιναν ήρωες βιβλίου μου...
Πενήντα χρόνια μετά έχω ξεστρατίσει πάλι... αλλά με την ατμομηχανή αραγμένη στο σταθμό δωμάτιό μου... όπου παρακολουθώ στην οθονίτσα τους καινούργιους ήρωές μου που αμφιβάλω αν προκάνω να τους κάνω βιβλίο... Και δεν χρειάζομαι φωτογράφο ή ιχνογραφήματα... Μας βλέπω στα προφίλ μας, ποζάτους, σκεπτόμενους, με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. με τα σκυλιά και τα γατιά μας...
Είσαστε οι τελευταίοι ( εκ του μακρόθεν ) φίλοι μου, άλλοι στέρεοι στις γραμμές σας κι΄ άλλοι εκτροχιασμένοι. Οι τελευταίοι με ενδιαφέρουν.

Ο Καζαντάκης δεν έτρωγε κρέας το Πάσχα
-------------------------------------------------------------
Δεν μπορώ να μη το θυμηθώ και να μη το αναφέρω. Όταν έκανα το μικρό ντοκιμαντέρ << Η Αίγινα του Καζαντζάκη >, μου είχε πει η γειτόνισσά που του μάζευε άγρια χόρτα στη Κατοχή, ότι ο συγγραφέας ανήμερα Πάσχα έτρωγε χορταρικά και ποτέ κρέας. Και η γυναίκα του Ελένη μου το επιβεβαίωσε : << Νίκος μου έλεγε ότι σε κάθε μπουκιά από κρέας, άκουγε το σπαραχτικό βέλασμα του σφαχτού - δεν είναι δυνατόν να γιορτάζεται η Ανάσταση με τον θάνατο των αμνών >>.

ένα ορφανό κατσαριδάκι
----------------------------------
Περνάω το πιό απίστευτό μου Πάσχα.
Αποφεύγω να σκοτώνω κατσαρίδες, αλλά προχτές βλέπω ξαφνικά μια στα πόδια μου, χραπ και τη λειώνω. Την πετάω στη λεκάνη, πατάω το καζανάκι, βουρ το νερό, μα την βλέπω να επιπλέει... Ξανά βουρ και δεν λέει να εξαφανιστεί, αν και άψυχη, ανάσκελα, σα να με κοιτάζει...

Σηκώνομαι τη νύχτα, ανάβω το φως στον καμπινέ, να την ακόμα στον αφρό... Και τότε βλέπω στη τρύπα του μπάνιου να χει ξεμυτήσει ένα κατσαριδάκι, αθώο και άφοβο. Και τότε καταλαβαίνω ότι είναι το ορφανό της κι΄ αρχίζω να νοιώθω τύψεις...

Πάει, έμπλεξα... δυό μέρες τώρα το΄ χω σε μια γυάλα, του μάσησα μια μπουκίτσα ψωμάκι ως και σταγόνα νερό του ριξα μπας και διψάει... Ποτέ μου δεν πατούσα κατσαρίδα και τώρα που το΄ κανα πρέπει να αναθρέψω το ορφανό της... Και να σας πω ότι η μάνα του - ήσυχη πιά - ρουφήχτηκε από το νερό.

Ρε πως τα φέρνει η μοίρα... Παιδί δεν είχα και υιοθέτησα στα 90 μου.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΒΑΡΔΙΑ
Ωνάσης και Χατζιδάκις περί Σταύρωσης
--------------------------------------------------------
Τη σταύρωση του Χριστού θρηνεί η φτώχεια - έλεγε ο Ωνάσης - αλλά ο πλούτος την εκμεταλλεύεται, συμπλήρωνε ο Χατζιδάκις. Έστηνα αυτί και άκουγα τη κουβεντούλα τους... και που και που έμπαινα κι΄ εγώ, γιατί μου λέγανε πες και συ κάτι... Τι να πω, έκπληκτος για τους λαγούς της σκέψης που ξεπετάγανε τα δυό λαγωνικά, σαν... κουταβάκι έβγαζα κι΄ εγώ ένα γαβ γαβ...

Η συζήτηση σε πίσω τραπέζι ελληνικού κέντρου στη Νέα Υόρκη... και ο Κώστας Γράτσος στη παρεούλα, διαμαρτυρότανε, ήρθαμε εδώ για να διασκεδάσουμε ή να φιλοσοφήσουμε ? Κι΄ όμως ο Αρίστος και ο Μάνος δεν πηγαίνανε για να διασκεδάσουνε, αλλά για να συζητήσουνε... σε πίσω τραπέζι στα μισοσκότεινα.

δεν ήξερα ποιός είναι ο Κουίνσι Τζόουνς
--------------------------------------------------------

Η χθεσινή φωτογραφία της Κυρίας Fields με τον Quincy Jones με έχει αναστατώσει. Μου θύμισε όταν πριν 50 χρόνια μου τον σύστησε ο Μάνος Χατζιδάκις στη Νέα Υόρκη και εγώ ανίδεος περι μουσικής δεν έδωσα σημασία. Και η μητέρα του γελούσε, Μάνο ο Δημήτρης δεν έχει ιδέα ποιος είναι ο Τζόουνς κι΄ ο συνθέτης της Τζοκόντα τσαφ, μας φωτογράφιζε.

Το βιογραφικό του ιδιοφυούς μουσικού και παραγωγού :

Ο Κουίνσι Τζόουνς γεννήθηκε στο Σικάγο το 1933. Είναι συνθέτης, μουσικός, ενορχηστρωτής και παραγωγός. Ξεκίνησε έφηβος παίζοντας τρομπέτα και τραγουδώντας σε συγκρότημα μουσικής γκόσπελ. Το 1956 κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το πρώτο του άλμπουμ, This Is How I Feel About Jazz, και έναν χρόνο αργότερα μετακόμισε στο Παρίσι για ευρύτερες μουσικές σπουδές. Εκεί συνεργάστηκε με τους Ζακ Μπρελ, Σαρλ Αζναβούρ, Σάρα Βον κ.ά., με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Οι ικανότητές του τον οδήγησαν στη δισκογραφική εταιρεία Mercury στην οποία έγινε, το 1961, αντιπρόεδρος και ήταν ο πρώτος Αφροαμερικανός που αναλάμβανε τόσο υψηλόβαθμη θέση στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Συνέχισε και ως ανεξάρτητος παραγωγός και ξεχώρισε η συνεργασία του με τον Ρέι Τσαρλς.

Το 1963 ξεκίνησε η ενασχόλησή του με την κινηματογραφική μουσική, όπου και διακρίθηκε ιδιαίτερα, συνθέτοντας τη μουσική επένδυση για περισσότερες από τριάντα ταινίες: Ο ενεχυροδανειστής (The Pawnbroker, 1964), Εν ψυχρώ (In Cold Blood, 1967), Ιστορία ενός εγκλήματος (In the Heat of the Night, 1967), Ληστεία αλά ιταλικά (The Italian Job, 1969), Το όνομά μου είναι κύριος Τιμπς (They Call Me Mr. Tibbs, 1970), Οι δύο φυγάδες (The Getaway, 1972) κ.ά. Το 1977 συνέθεσε τη μουσική επένδυση της περίφημης τηλεοπτικής σειράς Ρίζες (Roots).

Ο Τζόουνς συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα της μουσικής, όπως οι Πέγκι Λι, Μάιλς Ντέιβις, Φρανκ Σινάτρα, Αρίθα Φράνκλιν, Πολ Σάιμον κ.ά., υπογράφοντας την παραγωγή σε ορισμένες από τις κυριότερες δουλειές τους, ενώ το 1981 ανέλαβε την παραγωγή στο άλμπουμ Thriller του Μάικλ Τζάκσον που υπήρξε το πιο επιτυχημένο εμπορικά άλμπουμ όλων των εποχών, ξεπερνώντας σε πωλήσεις τα 40 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Το 1985 ανέλαβε την κινηματογραφική παραγωγή της ταινίας Το πορφυρό χρώμα (The Colour Purple) του Στίβεν Σπίλμπεργκ που αποδείχτηκε πολύ επιτυχημένη. Το 1995, στην τελετή των βραβείων Όσκαρ της χρονιάς εκείνης, τιμήθηκε με ειδικό βραβείο για τη συνολική προσφορά του στη μουσική, ενώ μέχρι το 2005 είχε τιμηθεί συνολικά με 26 βραβεία Γκράμι.

Ο Τζόουνς αποτελεί ένα ιδιοφυές μουσικό ταλέντο, με αξιοσημείωτη ικανότητα να μετακινείται από το ένα μουσικό είδος στο άλλο (από την τζαζ στην μπόσα νόβα και από τη σόουλ στην ποπ), με θαυμαστές επιδόσεις. Από τις προσωπικές του δουλειές ξεχωρίζουν ακόμα τα εξής άλμπουμ: The Quintessence (1961), Bossa Nova (1962), Quincy Jones Plays The Hip Hits (1963), Big Band Bossa Nova (1964), Walking In Space (1969), Body Heat (1974), Ironside (1975) κ.ά.

Το Χαμογελο Της Τζοκόντας του Μάνου Χατζιδάκι ηχογραφήθηκε στην Νέα Υόρκη το 1965. Παραγωγός του δίσκου ο Quincy Jones.
O δίσκος κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Αμερική το 1965 με δώδεκα τραγούδια και την ίδια χρονιά στην Ελλάδα, χωρίς τα τραγούδια. Έκτοτε έχει κάνει πολλές εκδόσεις.

Φωτογραφία του Dimitris Liberopoulos.
Φωτογραφία του Dimitris Liberopoulos.




προστέθηκε στις: Πέμπτη 05.05.2016

 
 

:: αρχική :: προφίλ :: επικοινωνία :: εικόνες

© Δημήτρης Λιμπερόπουλος :: ...Webmaster