::
Επιλέξτε θέμα προς προβολή
:: |
Διαδικτυακα
Και για να τελειώνουμε με τα διαδικτυακά... με ρωτάει το ανιψούδι μου Αναστάσης, ρε θείο Μίμη τι να προτιμήσω, φέισμπουκ ή τουίτερ, ΚΆΝΤΟ ΜΟΥ ΛΙΑΝΆ να καταλάβω τη διαφορά τους. Τον περιεργάζομαι, δεν μου θυμίζει τίποτα από παιδί της εποχής μου, που πιλαλούσαμε ξυπόλητοι στο χώμα... Με το κινητό στο χέρι, περιμένει απάντηση... Το facebook αγόρι μου είναι ο καφενές για τους πάντες που μπεγλεράνε κομπολόι και ρουφάνε το καφέδάκι τους, καπνίζοντας τσιγάρο... To Twitter λέσχη που επειδή τα μέλη της καπνίζουν πούρο, παριστάνουν την αφρόκρεμα της κοινωνίας, πως λένε την elite... Και το ένα και το άλλο καθρεφτίζουν την κατώτερη, την μεσαία, την ανώτερη και ανώτατη τάξη... σε κοινωνικό, μορφωτικό, πνευματικό επίπεδο... με τον καθένα μας να εκφράζει τον εγωισμό του, την έπαρσή του, την εξυπνάδα του, την πονηριά του, την κουταμάρα του, το μαράζι του, το παράπονό του... Και στις τέσσερις τάξεις υπάρχουν λογικοί και αλόγιστοι χρήστες, αλλά είπαμε... ο καθένας μας νομίζει ότι είναι ο ομφαλός της δημιουργίας... και συμερασματικά οι ΗΛΙΘΙΟΙ παραμένουν ΑΝΙΚΗΤΟΙ !
<< Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι λέφτερος >> έλεγε ο Καζαντζάκης, κάποτε. Αλλά σήμερα που υπάρχει Διαδίκτυο, οι πάντες ελπίζουν να αναγνωριστούν ως διακεκριμένοι σχολιαστές και αναλυτές των πάντων, ως συγγραφείς, τεχνοκρίτες, σοφολογιότατοι του φέισμπουκ... Είναι και αυτοί που δεν έχουν το γνώθι και δεν φοβούνται ότι θα εκτεθούν ως αρλουμπολόγοι - ασυναρτησιολόγοι, ξερόλες... Γιατί άλλο σεφ μαγειρικής και άλλο ποιητής... Τέλος, χρήστες και καταχρήστριες του φατσομπουκιού δεν είναι λέφτεροι αλλά σκλάβοι - πως λέμε, οι καπνιστές της νικοτίνης... Βρε που μπλέξαμε... τσιγάρο και κλικάρισμα... καταστροφή των πνευμόνων και σάλεμα του μυαλού...
Ο κόκορας του κοτετσιού ----------------------------------
Ομορφάντρας, που το κορμί του ανάδινε τη βαρβατίλα του κριαριού κι οι προβατίνες να τρέχουνε πίσω του επιζητώντας μαρκάλισμα... Σοβαρός κι αμίλητος, σχεδόν συνοφρυωμένος, τις ξεγόφιαζε... Οι λεγόμενες, συνήθως παντρεμένες, έστω κι αν τις είχε δεχτεί μια φορά μόνο στο κρεβάτι του, τον παίνευαν από αυτί σε αυτί, από σαλόνι σε σαλόνι της Καπιτόλια... Τότε μπήκε στην καριέρα του εκείνος ο τσιφλικάς-πολιτευτής, που κάλυπτε την ομοφυλοφιλία του με τα λεφτά του. Είσαι νιόβγαλτο κριαράκι και να προσέχεις τους λύκους, του 'λεγε... Ο Μαρακά τον θαύμαζε τον προστάτη του, που του πλήρωνε το ξενοδοχείο, τη γκαρνταρόμπα, αλλά όταν τον έβλεπε με τη ρόμπα αρωματισμένο και αδύναμο τον λυπότανε... Κι όμως αυτός ο ευπατρίδης της πολιτικής, ανακάλυψε τα ηγετικά προσόντα του νεαρού φιλόδοξου χωριάτη, και σκέφτηκε να τον προωθήσει ψηλά... Ο τσιφλικάς έβλεπε τον Μαρακά όχι ως επιβήτορα, αλλά ως στιβαρό στυλοβάτη της συντηρητικής παράταξης της Λιμπερτά... Και πάντοτε τον συμβούλευε με λόγια απλά: - Η Βουλή είναι στάνη και οι βουλευτές πρόβατα... Κι όσοι ανεβαίνουνε στους υπουργικούς θώκους, γίνονται αμέσως μαντρόσκυλα, για να μην πω λύκοι... Γι' αυτό να φυλάγεσαι από παντού, έτοιμος να δείξεις σ' οποιαδήποτε στιγμή πως δεν είσαι κιοτής αλλά πως διαθέτεις και κέρατα και δόντια κοφτερά... Όλοι πρέπει να σε φοβούνται, να σε υπολογίζουνε... Ο Μαρακά κάθε φορά που ανέβαινε σκαλοπάτι στην πολιτική ιεραρχία, θυμότανε τις συμβουλές του προστάτη του, που τώρα πια έβλεπε τον κοτσονάτο χωριάτη να προχωράει ακάθεκτος για τα πιο ψηλά αξιώματα... Κι αν τύχαινε να διασταυρωθούν οι ματιές τους σε τελετή ή δεξίωση κι ο ένας κι ο άλλος αποφεύγανε ν' ανταλλά-ξουνε λέξη, γιατί ο Μαρακά φοβότανε τα κουτσομπολιά των γύρω. Μόνο πολύ αργότερα, όταν ο τελευταίος απόχτησε δύναμη κι οντό τητα σκυλοβρίζοντας υπουργούς και συνεργάτες του κι αδιαφορούσε για ό,τι σχολιάζανε πίσω από τη πλάτη του, αντιμετώπιζε τον παλιό προστάτη του χωρίς πια κανένα κόμπλεξ... Μερικές φορές τον δεχότανε και στο γραφείο του και κάποτε τον είχε ρωτήσει αν έπρεπε να βοηθάει το συγγενολόι του οικονομικά, τώρα που βρισκότανε στο τιμόνι του τόπου... "Ιερή υποχρέωση έχεις να τους συνδράμεις", του απάντησε ο άλλος και του εξήγησε: Αυτό γινότανε ανέκαθεν. Ο Βασιλιάς μοίραζε δουκάτα, κομητείες, τσιφλίκια στους δικούς του...
Βρίσκω στο αρχείο μου κάποιες απαντήσεις του για πρόσωπα, αλλά και τσιτάτα της σοφίας και της εξυπνάδας του Ωνάση: ΟΥΙΝΣΤΟΝ ΤΣΟΡΤΣΙΛ: Και το ότι με υπερασπίστηκε σε εκείνους τους Άγγλους πολιτικούς, που με χλεύαζαν πειρατή της παγκόσμιας Ναυτιλίας δείχνει ότι δεν υπολόγιζε κανένα μπροστά στη δική του γνώμη. Μου είχε εξομολογηθεί ότι στα απομνημονεύματά του, έπρεπε να προσθέσει κι΄άλλες σελίδες, που θα αναφερόντουσαν στη ζήλεια των Άγγλων για τους Έλληνες. << οι πρώην θαλασσοκράτορες και λόρδοι δεν μπορούν να χωνέψουν ότι μιά χούφτα Έλληνες κυριαρχούν στα κύματα .>>ΓΚΡΕΤΑ ΓΚΑΡΜΠΟ: Η Σφίγγα του Χόλιγουντ ήταν αμίλητη και ανέκφραστη και στην ιδιωτική της ζωή και δεν τολμούσαν ούτε οι στενότεροι φίλοι της- που δεν νομίζω να είχε- να της κάνουν αδιάκριτες ερωτήσεις. ( όπως εσύ κάνεις σε μένα, μου χαμογελούσε ο Μεγάλος Σμυρνιός )ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΑΡΧΟΣ : Μπορεί με μιά βάρκα να κουρσέψει ένα τάνκερ...ΤΖΑΚΙ ΚΕΝΕΝΤΙ-ΩΝΑΣΗ: Τρελοαμερικάνα. ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΚΕΝΕΝΤΙ: Καλοπερασάκιας.ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ: Ο πνευματικός άνθρωπος υπερέχει του πολιτικού.ΚΑΤΙΝΑ ΠΑΞΙΝΟΥ :Αθυρόστομη ιέρεια.ΡΟΖΑ ΕΣΚΕΝΑΖΥ : η παραπονεμένη φωνή, αλλά και η τσαχπινιά, της προσφυγιάς.ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ :Θηλυκός Ζορμπάς με μάνατζερ...ΣΠΥΡΟΣ ΣΚΟΥΡΑΣ ( πρόεδρος της Τ.Σ.Φοξ ): Οι Αμερικάνοι νόμιζαν ότι ξέρει ελληνικά και οι Έλληνες, εγγλέζικα...
Δύο γυναίκες, η συγγραφέας Μίτση Πικραμένου και η δημοσιογράφος Χριστίνα Λυκιαρδοπούλου, με παρακίνησαν για την προηγούμενη ανάρτησή μου. Και συνεχίζω με την ερώτηση που μου έκανε φίλη, ποιές γυναίκες προτιμούν οι άντρες για μόνιμο δεσμό. Δεν ξέρω για τους άλλους και νεώτερούς μου, αλλά εγώ - ανέκαθεν - δεν θα μπορούσα να βρίσκομαι μόνιμα κάτω από την ίδια στέγη... Με μιά γυναίκα που θα κοιταζόταν διαρκώς στο καθρέφτη... που θα αναφερόταν κάθε τόσο στα φορέματα, στα στολίδια και στον εαυτό της... που θα μιλούσε συνεχώς στο κινητό καπνίζοντας και πληκτρολογόντας... που θα έπαιζε μπιρίμπα με τις φιλενάδες της - που όταν φεύγανε θα τις σχολίαζε... που θα χαιδολογούσε συνεχώς τη γάτα ή το σκυλάκι της... που θα δυσφορούσε από το πληκτράρισμα της γραφομηχανής μου... που μόλις έβλεπε έναν σταρ έγώ έπαυα να υπάρχω δίπλα της... που δεν είχε ανοίξει ποτέ της ένα βιβλίο, εκτός από ονειροκρίτη ή τσελεμεντέ...
Επειδή καταλήξαμε να καταλαβαίνουμε τους άλλους βάζοντας ταμπέλες, τότε απλά θα πρέπει να πούμε ότι είναι δημοσιογράφος. Γνωστός, πετυχημένος, αναγνωρισμένος. Πόσοι δημοσιογράφοι ωστόσο στην καριέρα τους έγιναν φίλοι με τον Ωνάση, έτρωγαν πρωινό με το Χατζιδάκι και έπειθαν την ίδια τη Κάλλας να τους εκμυστηρευτεί μυστικά; Ο Δημήτρης Λυμπερόπουλος είναι η θρυλική [δημοσιογραφική] σκιά των χρυσών δεκαετιών του ʼ60 και του ʼ70, καταφέρνοντας ως δαιμόνιος ρεπόρτερ να βρίσκεται πάντα δίπλα στα καυτά πρόσωπα της στιγμής, τα είδωλα της Τέχνης και του jet set, ξεκλειδώνοντας ιστορίες, θέματα, στόματα. Είναι ο άνθρωπος που κινήθηκε, έζησε, έμαθε δίπλα σε θρύλους κυριολεκτικά του 20ου αιώνα καταφέρνοντας πάντα να τους αποσπάσει δηλώσεις, αλήθειες, εξομολογήσεις, μυστικά. Σήμερα, αστείρευτη αλλά και πολύτιμη πηγή, συνεχίζει με εφηβικό ενθουσιασμό, αυτή τη φορά στο μεγάλο χωνευτήρι του Διαδικτύου υπενθυμίζοντάς μας την ύπαρξη μιας άλλης Ελλάδας αλλά και μιας άλλης εποχής. Ο ίδιος αυτοπαρουσιάζεται πλέον ως εξής: «Γνώρισα διασημότητες που μόνο ως ρεπόρτερ θα μπορούσα να πλησιάσω. Κάποιες, όπως ο Αριστοτέλης Ωνάσης, η Μαρία Κάλλας, ο Μάνος Χατζιδάκις, η Μελίνα Μερκούρη, ο Τέλης Σαβάλας, με τίμησαν με τη φιλία τους. Υπήρξα ένας ρεπόρτερ που κωπηλάτησε σε ήρεμες θάλασσες με γοργόνες και δελφίνια, αλλά και σε επικίνδυνα περάσματα με πιράνχας και σε αγριεμένους ωκεανούς με καρχαρίες… Λένε ότι η δημοσιογραφία είναι υπέροχο επάγγελμα, αρκεί να την εγκαταλείψεις έγκαιρα. Εγώ την διοχέτευσα στα βιβλία μου. Τώρα και στο Διαδίκτυο. Δημήτρης Λυμπερόπουλος».
Στη καριέρα μου γνώρισα ευτυχισμένους αλλά και βασανισμένους σαν ζώα ανθρώπους... Όπως αυτή τη κοπέλα που οι δικοί της ( γονείς και αδέρφια ) την είχαν φυλακισμένη χρόνια στο υπόγειο του σπιτιού τους σε χωριό του Ταΰγετου. Αιτία, γιατί ήταν ζωηρή και είχε εραστή... και τους αντιστάθηκε όταν την διέταξαν να μη τον ξαναδεί... Θυμάμαι που όταν την βρήκα μισοτρελαμένη, φοβισμένη και ανίκανη να μιλήσει στο νοσοκομείο της Σπάρτης και προσπάθησα να της πάρω δυό λόγια... Με ματιά αγριμιού, μούγκριζε σαν ζώο και το μόνο που έλεγε ήταν << άσε με... άσε με...>> Είχα γίνει έξαλλος, πήγα στον διοικητή της Χωροφυλακής και τον έπεισα να πάμε στο χωριό της με αλυσίδες στις ρόδες του αυτοκινήτου, γιατί το χιόνι έπεφτε άφθονο... Χτυπήσαμε την καμπάνα του χωριού, μαζεύτηκαν οι κάτοικοί του στο σχολείο και τους << δικάσαμε >> γιατί ενώ οι περισσόεροι γνώριζαν το φοβερό περιστατικό δεν έβγαζαν τσιμουδιά.... Και δεν θα ξεχάσω που ο κοινοτάρχης κι΄ ο παππάς παραδέχτηκαν την ενοχή τους...
Όταν φεύγαμε οι σόλες μου στο χιόνι ήταν λασπωμένες ακάθαρτες και πριν μπω στο αυτοκίνητο έσκυψα και τις καθάρισα... Και στον τίτλο του ρεπορτάζ μου που είχε συγκλονίσει τους αναγνώστες, έβαλα τίτλο ΤΟ ΧΙΌΝΙ ΗΤΑΝ ΒΡΌΜΙΚΟ..... Αλλά οι άνθρωποι που πατούσαν τις ακαθαρσίες των γουρουνιών, τις κουτσουλιές και τις κακαράτζες ήταν πιο βρομεροί...
Ο Δημήτρης Λυμπερόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Ξεκίνησε τις αρχές της δεκαετίας του 50 κάνοντας σκίτσα και γράφοντας στην Αθλητική Ηχώ των Θ. Σέμπου - Γ. Γεωργαλά. Δημιούργησε αθλητική σελίδα στο Εμπρός του Καλαποθάκη. Ταξίδεψε με εθνικές ομάδες στίβου και ποδοσφαίρου στο εξωτερικό και γράφει εντυπώσεις από τις χώρες που έχει επισκέφτει. Το 1951 σκιτσάρει και παίρνει συνέντευξη από τον Μορίς Σεβαλιέ στην Αλεξάνδρεια. Τον Σεπτέμβριο του 1959, όταν ο Ωνάσης έχει απαγάγει την Μαρία Κάλλας (οικειοθελώς) και τον πολιορκούν στη Γλυφάδα δεκάδες ρεπόρτερ και παπαράτσι από όλο τον κόσμο, κατορθώνει και ανεβαίνει στη θαλαμηγό του Χριστίνα και παίρνει από τον Έλληνα κροίσο παγκόσμια αποκλειστική συνέντευξη, για την εφημερίδα Έθνος. Το 1960 πηγαίνει στη Νάπολι (χωρίς την αρχική έγκριση της εφημερίδας του) κάνει καθημερινή περιγραφή των επτά ολυμπιακών ιστιοδρομιών του διαδόχου Κωνσταντίνου και μετά την τελευταία, το Έθνος βγάζει παράρτημα. Το 1962 είναι ο μοναδικός Έλληνας δημοσιογράφος, ανάμεσα στους ελάχιστους ξένους, καλεσμένος της Τουέντιθ Σέντσουρυ Φοξ, στα γυρίσματα της Κλεοπάτρας με την Λιζ Τέηλορ στην Σινετσιτά. Το 1966, μεσολαβεί η Μις Υφήλιος Κορίνα Τσοπέη και τον καλεί ο τσέρμαν της FOX Σπύρος Σκούρας να επισκεφθεί το Χόλιγουντ, αλλά στο Μπρόντγουεη γίνονται οι πρόβες του μιούζικαλ των Ντασέν - Χατζιδάκι Ίλυα Ντάρλινγκ και κολλάει στη παρέα του Μάνου και της Μελίνας. Μένει στη Νέα Υόρκη, όπου κάνει παρέα με γίγαντες ως τον Οκτώβρη του 1968. Τότε ο Ωνάσης του λέει ότι σε λίγες ημέρες όλα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία θα στείλουν απεσταλμένους στο Σκορπιό που θα πλημμυρίσει από παπαράτσι. Επιστρέφει στην Ελλάδα για τον «γάμο του αιώνα». Εργάζεται σε αρκετές εφημερίδες και περιοδικά, αλλά συνεννοείται απόλυτα μόνο με δύο «εφημεριδάδες»: τον Στέφανο Κρανιώτη στο Έθνος των Νικολόπουλου - Κυριαζήδων και τον Αλέκο Φιλιππόπουλο στην Απογευματινή του Μπότση και αργότερα στο νέο Έθνος και στις Εικόνες του Μπόμπολα. Κάνει και τηλεόραση, στον "Ελεύθερο ρεπόρτερ" παίρνει συνεντεύξεις από διάσημους ή εντελώς άσημους και στο "Αθώος ή ένοχος" "δίκαζει" τον Θανάση Βέγγο (γιατί τόλμησε να συναγωνιστεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σταρ ηθοποιούς και να τους πάρει το πρώτο βραβείο...) τον Φέρεντς Πούσκας και τον πατέρα της Μαρίας Κάλλας! Σε χαλεπές ημέρες (όπου είχε να πληρωθεί αρκετά 15νθήμερα ή του έδιναν διατακτικές...) παρουσιάζει χορευτικούς διαγωνισμούς και σόου μόδας. Σε 15 χρόνια έχει γράψει δέκα βιβλία (βιογραφίες Ωνάση, Νιάρχου και μυθιστορήματα) αλλά αυτή την εποχή τον ενδιαφέρει η δημιουργία της προσωπικής του ιστοσελίδας που με τον καιρό θα περιλάβει εκατοντάδες κείμενα και πάνω από χίλιες φωτογραφίες. Και κυρίως δεν θα έχει κανένα εκδότη που να τον υποχρεώνει σε αυτολογοκρισία. Η αγγλική, η γαλλική, η γερμανική και η ιαπωνική τηλεόραση του έχουν κάνει αφιερώματα, αλλά όχι και τα ελληνικά κανάλια, που συνήθως τον θέλουν στα πάνελ και στα παράθυρα για την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό του. Από το 2000 και μετά αποφεύγω να εκτεθώ σ΄αυτά.
Επειδή καταλήξαμε να καταλαβαίνουμε τους άλλους βάζοντας ταμπέλες, τότε απλά θα πρέπει να πούμε ότι είναι δημοσιογράφος. Γνωστός, πετυχημένος, αναγνωρισμένος. Πόσοι δημοσιογράφοι ωστόσο στην καριέρα τους έγιναν φίλοι με τον Ωνάση, έτρωγαν πρωινό με το Χατζιδάκι και έπειθαν την ίδια τη Κάλλας να τους εκμυστηρευτεί μυστικά; Ο Δημήτρης Λυμπερόπουλος είναι η θρυλική [δημοσιογραφική] σκιά των χρυσών δεκαετιών του ’60 και του ’70, καταφέρνοντας ως δαιμόνιος ρεπόρτερ να βρίσκεται πάντα δίπλα στα καυτά πρόσωπα της στιγμής, τα είδωλα της Τέχνης και του jet set, ξεκλειδώνοντας ιστορίες, θέματα, στόματα. Είναι ο άνθρωπος που κινήθηκε, έζησε, έμαθε δίπλα σε θρύλους κυριολεκτικά του 20ου αιώνα καταφέρνοντας πάντα να τους αποσπάσει δηλώσεις, αλήθειες, εξομολογήσεις, μυστικά. Σήμερα, αστείρευτη αλλά και πολύτιμη πηγή, συνεχίζει με εφηβικό ενθουσιασμό, αυτή τη φορά στο μεγάλο χωνευτήρι του Διαδικτύου υπενθυμίζοντάς μας την ύπαρξη μιας άλλης Ελλάδας αλλά και μιας άλλης εποχής. Ο ίδιος αυτοπαρουσιάζεται πλέον ως εξής: «Γνώρισα διασημότητες που μόνο ως ρεπόρτερ θα μπορούσα να πλησιάσω. Κάποιες, όπως ο Αριστοτέλης Ωνάσης, η Μαρία Κάλλας, ο Μάνος Χατζιδάκις, η Μελίνα Μερκούρη, ο Τέλης Σαβάλας, με τίμησαν με τη φιλία τους. Υπήρξα ένας ρεπόρτερ που κωπηλάτησε σε ήρεμες θάλασσες με γοργόνες και δελφίνια, αλλά και σε επικίνδυνα περάσματα με πιράνχας και σε αγριεμένους ωκεανούς με καρχαρίες… Λένε ότι η δημοσιογραφία είναι υπέροχο επάγγελμα, αρκεί να την εγκαταλείψεις έγκαιρα. Εγώ την διοχέτευσα στα βιβλία μου. Τώρα και στο Διαδίκτυο. Δημήτρης Λυμπερόπουλος». Με αφορμή διαδικτυακό σχόλιό του για τον Σταύρο Νιάρχο, ανατρέχουμε σε ένα πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο από το βιβλίο του «ΝΙΑΡΧΟΣ» στο οποίο συνδέει τον παγκόσμιο «στόλαρχο» με τη Βαμβακού και τη Λακωνία.
Γράφει λοιπόν στην ανάρτησή του ο Δημήτρης Λυμπερόπουλος: «Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΛΑΚΩΝ. Την προηγούμενη ανάρτηση την αφιερώνω στους εγωιστές Μανιάτες του χώρου τούτου που δεν έχουν αντιληφθεί ότι Μανιάτης με απίστευτα έργα και όχι με λόγια παπάρες ήταν ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΛΑΚΩΝΑΣ του 20ού αιώνα, ο Σταύρος Νιάρχος. Και ο σοφός ανατολίτης Ωνάσης έλεγε, η Κεφαλλονιά έβγαλε τον θαλασσοπόρο Ιωάννη Φωκά και τον Κωνσταντή Γεράκη αντιβασιλιά του Σιάμ, η Κρήτη τον Θεοτοκόπουλο Ελ Γκρέκο και τον Καζαντζάκη και η Λακωνία τον Λεωνίδα και τον Σταύρο Νιάρχο!»
http://www.i-diadromi.gr/2009/09/blog-post_1818.html
Υπεύθυνη δήλωση Δημήτρη Λυμπερόπουλου του Πέτρου
συνταξιούχος δημοσιογράφος - κάτοικος Αχιλλέως 99 Παλαιό Φάληρο Βεβαιώνω ότι ο Peter Pope είναι παιδί του Αθανασίου Παπαδημητρόπουλου, που η μητέρα του Ανδρομάχη ήταν αδελφή του πατέρα μου Πέτρου Λυμπερόπουλου. Γεννήθηκε στην Αφρική και ο πατέρας του τον έφερε στην Ελλάδα και τον μεγάλωσε η θεία μου Ανδρομάχη στέλνοντάς τον και σε ελληνικό σχολείο. Μετά εγκαταστάθηκε στην Αυστραλία, όπου ζει ως σήμερα. Όταν κάποια καλοκαίρια ερχόταν στην Ελλάδα επισκεφτόταν τα Καλάβρυτα πάτριον γη του πατέρα του Αθανασίου Παπαδημητρόπουλου. Εδώ και 60 χρ'ονια με αποκαλεί θείο και τον ψωνάζω Πίτερ. Και τον θεωρώ συγγενή μου εξ αίματος.
Ένα από τα πολύτιμα κειμήλια που είχα ήταν αυτή η ντουλάπα, χειροποίητο έργο τεχνίτη του 19ου αιώνα... Η μητέρα μου, της τρίτης δημοτικού, έβαζε σε συρτάρι της τα χειρόγραφά μου που άφηνα εδώ κι΄ εκεί... Και εργότερα τα χρησιμοποίησα στα βιβλία μου.
προστέθηκε στις: Τρίτη 15.11.2016
|
|
|