.  » αρχική σελίδα

 :: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::



ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ










τι  συζητούσε  ο  Ωνάσης  με  τον  Τσόρτσιλ

----------------------------------------- Βρίσκω  κασέτες  και  σημειωματάρια  με  διηγήσεις   του  Αριστοτέλη  Ωνάση, τότε  που  βολτάραμε  συνήθως  σε  παραλία  και  τον  ρωτούσα  να  μάθω  τι  συζητούσε  με  τον  Ουίνστον  Τσόρτσιλ  φιλοξενούμενό  του  στη  θαλαμηγό  << Χριστίνα >>..

  Πίνανε  το  ουισκάκι  τους,  καπνίζανε  το  πούρο τους...  και  μια  μέρα  του  λέει  ο  πατέρας  της  νίκης,  Άρη  πες  μου  καμιά  ιστορία  από  τότε  που  καμάκωνες  φάλαινες...  Και  ο  Σμυρνιός  του  διηγείται  πως  όταν  συμμετείχε  στο  φόνο  της  πρώτης  του  φάλαινας  στη  θάλασσα  του  Περού  και  την  είδε  να  ξεψυχάει  <<  ήτανε  θηλυκιά  και  ένιωσα  εγκληματίας  γιατί  μπορεί  να  άφηνε  ορφανό  το  φαλαινάκι  της >>... 

Και  ο  γέρος  τραβάει  μια  ρουφηξιά    και  του  λέει  << εγώ  να  δεις  πως  ένιωσα  όταν  είδα  τον  πρώτο    σκοτωμένο   στον  πόλεμο  των  Μπόερς... Σκέφτηκα  πως   άφηνε  πίσω  του  δικούς  του  ανθρώπους >>...

-   Σερ  Ουίνστον  -  λέει  ο  Ωνάσης  -  να  μου  πείτε πόσες  διαταγές  έχετε   δώσει  στο  πόλεμο  και  πόσες  χιλιάδες  άνθρωποι  έχουν  σκοτωθεί...

-  Μα  ήμουν  αμυνόμενος,  προσπάθησε  να  δικαιολογηθεί  ο  Τσόρτσιλ.

--  Κι΄ εγώ  από  την  άμυνα  ζωής,  πέρασα  στην  επίθεση  για  πλουτισμό... είπε  την  δικιά  του  δικαιολογία   ο  Σμυρνιός.  Είχα  ρωτήσει  τον  Ωνάση  τι  κοιτάζει   (  σ΄ αυτή  τη  φωτογραφία )  ο  υψηλός  φιλοξενούμενός  του.

- Όχι  μόνο  κοιτάζει  τους  φωτορεπόρτερς,  αλλά  και  μου  λέει : <<    Κυνηγούν   εμένα  τον  πατέρα  της  νίκης,  αλλά  και  εσένα  τον  πατέρα  των  ερωτικών  σκανδάλων >>.

LIBERO  DORO

Δημήτρης Λιμπερόπουλος

Ο  Νουρέγιεφ  θαύμαζε την  Ναθαναήλ

-------

Μία  από  τις  φορές  που  είχα  συναντήσει  τον  διάσημο  χορευτή  Ρούντολφ  Νουρέγιεφ  ήταν  όταν  του  γνώρισα  την  16χρονη  Έλενα  Ναθαναήλ.  Δεληβασίλη  ήταν  ακόμη  το  επώνυμό  της  και  εκείνες  τις  ημέρες  θα  υπόγραφε  στον  Φίνο  το  συμβόλαιό  της  που  θα  άλλαζε  το  όνομα  και  την  ζωή  της.

Βρισκόταν  το  πανέμορφο κορίτσι  μαζί  με  μένα, την  Αγγλίδα  γυναίκα  του  φίλου  μου  Μίμη  Ταρσούλη  Μάρτζη  και  τον  φωτογράφο  μου  στο  αεροδρόμιο  Ελληνικού.  Ο  Νουρέγιεφ   ερχόταν  με  την  Μαργκό  Φοντέιν  για  να  φιλοξενηθούν  λίγες  ημέρες  στην  θαλαμηγό  του  Ωνάση  << Χριστίνα >>.  Και  μου  κατεβαίνει  η  ιδέα  να  του  χαρίσει  ένα  τσολιαδάκι  μινιατούρα...  και  καθώς  του  το  καρφιτσώνει  στο  στήθος  και  βλέπει εκείνος  από  κοντά  το  θείο  πρόσωπό  της, λέει  αγγλικά  στην  Μάρτζη  << Ω  Θεέ  μου,  το  ωραιότερο   γυναικείο  πρόσωπο  που  έχω  δει  ποτέ  στον  κόσμο >> ! 

Και  πως  να  μη  το  κάνω  θέμα  στις  << Εικόνες >> και  πως  από  την  μια  ημέρα  στην  άλλη  να  μη  γίνει  η  Ελένη  Δεληβασίλη  πανελλήνια  γνωστή.  Και  ο  Φίνος  με  τον  Δαλιανίδη  να  της  δίνουν  βασικό  ρόλο  σε  ταινία  και  να  μη  χαίρομαι  εγώ  ο  νουνός  της  που  την  βάφτισα  Ναθαναήλ.

Αλλά  ο  Ρούντολφ  Νουρέγιεφ  δεν  έμεινε  έκθαμβος  μόνο  με  το  πρόσωπο  της  Έλενας,  αλλά  ξετρελάθηκε  και  με  το  ντελικανίκι    του  νεαρού  ηθοποιού   Άλκη  Γιαννακά  που  του  τον  είχε  συστήσει  η  Μελίνα  σε  παράστασή  του  στο  Ηρώδειο. Αυτή  ήταν  η  Ελλάδα  εκείνη  την    χρυσή  εποχή  της   και  όχι  όπως  τώρα  παρηκμασμένη  παντού...  Άλλη  φορά  θα  σας  μιλήσω  και  για  τον  Ντελικανή.               

LIBERO  DORO

Δημήτρης Λιμπερόπουλος

ο  Άγκνιου και τα  20  δολάρια

Όλοι  απορούν  στο  << Γουόλντορφ  Αστόρια >>   το  1968  ποιος  είναι  αυτός  που  ο  Σπύρος  Άγκνιου  δέχεται  να  του  κρατάει το  χέρι  και  ο  αντιπρόεδρος  των  ΗΠΑ  να  τον  αγγίζει  στο  κεφάλι.  Ναι,  ο  πολιτικός  με  την  Μεσσηνιακή  καταγωγή  ευχαριστεί  τον  Έλληνα  Μεσσήνιο  δημοσιογράφο   στα  ελληνικά  << ευκαριστώ  πατριώτη >>. 
Θυμάται  που  πριν  δυό  χρόνια,  όταν  ο  Ωνάσης  είχε  συνδράμει  με  παχυλό  τσεκ  το  ξεκίνημά  του  ως  υποψήφιου  κυβερνήτη  του  Μέριλαντ,  είχα  ρίξει  κι΄ γώ  στον  κουμπαρά  του  20  δολάρια.  Και  ο  Σπύρος  Σκούρας  είχε  πει  στους  παρευρισκόμενους   Έλληνες  εφοπλιστές  και  επιχειρηματίες  <<  εμείς  προσφέρουμε  από  το  περίσσευμά  μας  ο  δημοσιογράφος  από  το  υστέρημά  του >>.

Στη  φωτογραφία  του  1966  ο  ρεπόρτερ  εν  μέσω  του  Άγκνιου  και  του  στρατηγού  Βαν  Φλιτ  και  μπροστά  ο  Σπύρος  Σκούρας  και  ο  Τομ  Νέστωρ  κομιστής  του  τσεκ  του  Ωνάση. Ο  μαικήνας  του  Χόλιγουντ  Σκούρας  με  είχε  βάλει  να  προσφέρω  τα  20  δολάρια  και  ο  Άγκνιου  είχε  εντυπωσιαστεί  και  με  κάλεσε  να  φωτογραφηθούμε. 

Όταν  εκθρονισμένος  από  την  αντιπροεδρία  τον  είχα  συναντήσει,  μου  είχε  πει,  κάποιοι  που  δεν  ήθελαν  πρόεδρο  Έλληνα  ανακάλυψαν  κάποιο  λάθος  του  λογιστή  μου...

LIBERO  DORO 

Δημήτρης  Λιμπερόπουλος

ο  Μάνος  Χατζιδάκις
προβλέπει  το  μέλλον

------------------------------------------------ 

Ο  Μάνος  Χατζιδάκις  είχε  θαυμαστές  όχι  μόνο  για  την  μουσική  του,  αλλά  και  την  προσωπικότητα  και  σοφία  του,  όπως  τους  Αριστοτέλη  Ωνάση,  Ηλία  Καζάν,  Οδυσσέα  Ελύτη, Κωνσταντίνο  Καραμανλή  και  άλλους  διάσημους  του  20ού  αιώνα. Κάναμε  παρέα  στη  Νέα  Υόρκη  ( 1966-1968 )  και  θυμάμαι  να  λέει  πράγματα  που  δεν  πολυκαταλάβαινα  τότε  -  θαμπωμένος  από  την  πόλη  των  ουρανοξυστών :   

 << Με  μεθά η αναρχία και η όποια αντίδραση στην ολοένα αυξανόμενη οργάνωση του κόσμου τούτου >>.  Και   προφητεύει  <<  Η  οργάνωση αυτή θα φτάσει σε σημείο μεγαλύτερης σκληρότητας από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα! >>.

Και  όταν  ο  Καζάν   τον  ρώτησε  τη  γνώμη  του  για  τους  Αμερικάνους - μετά  δυο  χρόνια  παραμονής  του  στη  Νέα  Υόρκη,  του  είπε : 

<< Οι  Αμερικάνοι  πάσχουν από έλλειψη καφενειακής  φιλοσοφίας... Ο Αμερικάνος είναι υγιής, αλλά ανώριμος. Επικίνδυνο για έφηβο, που θέλει να διοικήσει  τον  κόσμο  όλο. Υπερβολική ειδίκευση της Αμερικής η κατασυτροφή, Ιδού το Βιετνάμ >>.
Αυτά έλεγε ο νεουρκέζος Μάνος κι΄άλλα, κυρίως για  
 για το Χόλιγουντ, που οι ταινίες του ήταν πλημμυρισμένες από αιματοχυσίες με  Ινδιάνους, πιστολίδι σερίφηδων και γκάγκστερ, εξεγέρσεις φυλακισμένων, βία, ακόμη πολέμους και βιβλικές καταστροφές..

Στη Νέα Υόρκη της πανσπερμίας των  εκατομμυρίων, κάθε φυλής και χρώματος, θρησκείας και δοξασίας, την εποχή της επανάστασης των Παιδιών των Λουλουδιών,  απελευθερώθηκε από τον πανικό της αναγνωρισιμότητας, που είχε συναντήσει στην Αθήνα του κουτσομπολιού και της ζηλοφθονίας... Ρεπόρτερ εγώ, που βρέθηκα ξαφνικά στη Νέα Υόρκη των παγκόσμιας λάμψης Ελλήνων ( Ωνάσης, Κάλλας, Καζάν, Σκούρας, Μελίνα κ.λπ.) αντίκρισα ένα Μάνο εντελώς απελευθερωμένο  από  τον  διασυρμό  που  επεδίωκαν  στην  Αθήνα  για  την  προσωπικότητά  του  φτηνά  ΜΜΕ.. 

Η  φωτογραφία  του  καταμεσής  Μπρόντγουεη  με  τον  μπουζουκτσή  Γιαννάκη  Αγγέλου  και  τον  ρεπόρτερ,  τα  λέει  όλα...
 Στην  άλλη  φωτο  ο  συνθέτης  με  τον  Ηλία  Καζάν.

  Στο   "Μανχάταν, στον ίσκιο των γιγάντων" περιγράφω    τον σπουδαίο αυτόν καλλιτέχνη και άνθρωπο  δημοσιογραφικα, αλλά στο "Πεθαίνουν και οι αθάνατοι" ( κεφάλαιο  31 ) θυμήθηκα την αγάπη και το σεβασμό του για τον Νίκο Γκάτσο, που  τον  θεωρούσε  δάσκαλο - γκουρού του  και αποτίω φόρο τιμής στο ποιητή με τον σαμουράι φύλακα άγγελο του  ήρωά  μου   στο τέλος του βιβλίου.  Ένα ή δυό μήνες πριν εγκαταλείψω τη Νέα Υόρκη  ο Μάνος γράφει  επιστολή στο Γκάτσο, απαύγασμα  σοφίας για τα μελλούμενα  που  μας  βρήκαν. 

Την  στέλνω  για  τα  αρχεία  του  ΝΚ.

Ήδη  ο   ΝΕΟΣ  ΚΟΣΜΟΣ  έχει  συνεργάτη   τον  Δημήτρη  Λιμπερόπουλο  που   στέλνει  από  την  Αθήνα  στην  Μελβούρνη  αναμνήσεις  από  γεγονότα  που  έζησε  και  πρόσωπα  που  γνώρισε  τον  20ό  αιώνα.   Στην  πολύχρονη  δημοσιογραφική  καριέρα  του   γνώρισε  μεγάλες  προσωπικότητες   με  πολλές από  τις  οποίες  συνδέθηκε  με  φιλία.  Ανάμεσά  τους  ο  Αριστοτέλης  Ωνάσης,  η  Μαρία  Κάλλας, ο  Τέλης  Σαβάλας,  η  Μελίνα  Μερκούρη,  ο  Μάνος  Χατζιδάκις.

Δυό  λόγια  από  τον  ίδιο :

Για να πετύχεις σε μια δουλειά δεν χρειάζονται μόνο προσόντα αλλά να διαθέτεις και  το  απαραίτητο ειδικό βάρος. Αυτό το έλεγε ο Ωνάσης και τώρα που φυλλομετράω κείμενα και φωτογραφίες  μισού αιώνα και πλέον, είμαι σίγουρος ότι πέτυχα στη  καριέρα  μου  γιατί  έπειθα την  απλησίαστη  για  άλλους  διασημότητα  ότι δεν σκόπευα να την γδάρω - δηλαδή  να την  διασύρω.  Με  τον  αυθορμητισμό,  την  τόλμη  και  την  επιμονή  λοιπόν  του  κυνηγού  κατόρθωνα   τελικά  να  συμφιλιώνομαι  με το  <<θεριό>>… Με λίγα λόγια, στο σαφάρι του ρεπορτάζ  πολλά  άγρια  θεριά  συνάντησα  αλλά  ούτε  τα   σκότωνα, ούτε με κατασπάραξαν... Συμφιλιωνόμουνα  ως  κυνηγός  με  το  θήραμα.

--------------------------------

LIBERO  DORO 

από  τον  Δημήτρη  Λιμπερόπουλο

μετά  20   χρόνια  ξαναγράφω
για  εφημερίδα  με  συγκίνηση

---------------------------------

Η  συνεργασία  με  την  ομογενειακή  εφημερίδα  ΝΕΟΣ  ΚΟΣΜΟΣ  ίσως  είναι  ο  αποχαιρετισμός   μου  στα  όπλα  σε  ένα  επάγγελμα  που  αγάπησα  και  μου  πρόσφερε   πολλές  χαρές  -  όσες  τίποτα  άλλο  στην  μακρόχρονη  ζωή  μου. Ήμουν  ακόμη  έφηβος  όταν  εγκατέλειψα  την  Ανωτάτη  Σχολή  Καλών  Τεχνών  και  την  ζωγραφική  για  να  μπω  στην  δημοσιογραφία - συντάκτης  στην  << Αθλητική  Ηχώ >>.  Με  το  λεωφορείο, το  τραμ, τον  ηλεκτρικό  στο  γήπεδο,  στο  στάδιο,  στο  τερέν,  στη  πισίνα,  με  μολύβι  και  σημειωματάριο  για  περιγραφή   και  κριτική  αγώνων,  συνεντεύξεις...

Και  στη  συνέχεια  από  την  Ηχώ,  στο  << Εμπρός >>  του  Αλκιβιάδη  Καλαποθάκη  αθλητικός  συντάκτης  ακόμη,  αλλά  ταξιδεύοντας  με  ποδοσφαιρικές  ομάδες  στο  εξωτερικό  να  αρπάζω  την  ευκαιρία.  Κοντά  στα  αθλητικά   να  περιγράφω  και  άλλα  θέματα  γενικού  ενδιαφέροντος.

 Τέλη  δεκαετίας  του  1940  με  το  τρένο,  στην  ενωμένη  Γιουγκοσλαβία  του  Τίτο  για  αγώνα  της  εθνικής  ομάδας  ποδοσφαίρου.  Βρίσκομαι  σε  ένα  κομμουνιστικό  καθεστώς  που  ζητάει  την  ανεξαρτητοποίησή  του  από  την  Μόσχα.   Το  1951  με  πλοίο  στους  Μεσογειακούς  αγώνες  της  Αιγύπτου  του  Φαρούκ,  πριν  την  εκθρόνισή  του... Δύο  εβδομάδες  στην  Αλεξάνδρεια  με  τους  χιλιάδες  Έλληνες  να  κρατάνε  ακόμη  το  εμπόριο  και  της  τέχνες  στην  πόλη  του  Μεγάλου  Αλεξάνδρου. Και  το  1952  στην  Κωνσταντινούπολη  να  νικάει  η  εθνική  μας  ποδοσφαίρου  τους  Τούρκους  μέσα  στο  φλεγόμενο  γήπεδο  Μιτάτ  πασά  και  τους  ομογενείς  να  μη  τολμάνε  να  πανηγυρίσουν... Το  βλέπω  ότι  δεν   τους  σηκώνει  το  κλίμα  και  θα  αναγκαστούν  σύντομα  να  εγκαταλείψουν  την  κοιτίδα  του  Βυζαντίου.    

Είμαι  αθλητικός  συντάκτης,  αλλά  βρίσκομαι   μέσα  στην  ατμόσφαιρα  κοσμογονικών  γεγονότων  και  θέλω  να  τα  περιγράψω. Και  αυτό  κάνω,  αποφασιστικό  βήμα  στην  μετέπειτα  καριέρα  μου.  Βελιγράδι, Αλεξάνδρεια,  Κωνσταντινούπολη,  το  ξεκίνημα  κειμένων  μου  με  πλατύτερη  έννοια  από  τον  χώρο  ενός  γηπέδου...

Θεέ  μου  70  τόσα  χρόνια  δημοσιογραφίας  με  ρεπορτάζ, συνεντεύξεις,  γεγονότα  και  πρόσωπα  που  τα  έζησα  από  κοντά.  Θα  τα  αναστήσω  με  κείμενα  και  φωτογραφίες  στην  ομογενειακή  εφημερίδα  ΝΕΟΣ  ΚΟΣΜΟΣ  με  συγκίνηση  και  αγάπη.  Και  ενώ  ο   Καραμανλής  έλεγε  ΕΞΩ  ΠΑΜΕ  ΚΑΛΑ,  εγώ  ο  ταπεινός  λέω  ΟΙ  ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΖΟΥΝ  ΣΤΑ  ΞΕΝΑ. 

LIBERO DORO ----------------  Δημήτρης  Λιμπερόπουλος 

Την  επέτειο   των  60  χρόνων  του  Νέου  Κόσμου  της  Μελβούρνης  βλέπω  στην  ομογενειακή  εφημερίδα  την  υπογραφή  μου  72  χρόνια  μετά  από  τότε  που  την  πρωτοείδα  στο  Εμπρός  της  Αθήνας !   Ως  μαθουσάλας  της  δημοσιογραφίας  νιώθω  συγκίνηση  που  τα  γραφτά  μου  ταξιδεύουν  στην  άλλη  άκρη  της  Γης  και  τα  διαβάζουν  ομογενείς.  Και  είμαι  υπερήφανος  γιατί  η  μακρόχρονη  πείρα  μου  με  έχει  διδάξει  ότι  οι  καλύτεροι  Έλληνες  είναι  εκείνοι  που  ζουν  μακριά  από  την  Ελλάδα. 

Έχω  να  πάρω  συνέντευξη  πολλά  χρόνια  -  αυτό  έγινε  με  τον  διάσημο  καρδιολόγο  Κρίστιαν  Μπάρναρντ  σε  μία  τριήμερη  φιλική   κρουαζιέρα.  Μου  είχε  δείξει  τα  δάχτυλά  του,  χτυπημένα  από  αρθρίτιδα...  εγώ  δεν  μπορώ  πιά  να  χειρουργήσω  -  μου  είπε  -  εσύ  μπορείς  να  γράφεις.  Άρπαξα  την  ευκαιρία,  άρχισα  να  τον  ρωτάω,  μου  απαντούσε  -  αυτός  ήταν  ο  αποχαιρετισμός  μου  στα  όπλα...

Θα  γράφω  λοιπόν   και  εσείς  οι  αναγνώστες  θα  μαθαίνετε  για  γεγονότα  που  έζησα  και  πρόσωπα  που  συνάντησα,  όπως... Τον  δρ  Μπάρναρντ,  τον  αντιπρόεδρο  των  ΗΠΑ  Σπύρο Άγκνιου,  τον  Αρχιεπίσκοπο  Βορείου και  Νοτίου  Αμερικής  Ιάκωβο, τον  γερουσιαστή Τεντ  Κένεντι, την  Μαρία  Κάλλας, την  Τζόαν  Κόλλινς,  την  Τζάκι,  τον  Αριστοτέλη  Ωνάση,  τον  Τέλη  Σαβάλα - Κότζακ, τον  τέως  βασιλιά  Κωνσταντίνο,  τον  Αλέξανδρο  Ιόλα,  τον  Φέρεντς  Πούσκας,  τον  Μάνο  Χατζιδάκι  και  τον  Χάρη  Λεμονόπουλο,  τον  Βιτόριο  Ντε  Σίκα,  τον  αντιπρόεδρο  των  ΗΠΑ  και  πολυεκατομμυριούχο  Νέλσον  Ροκφέλερ  και  άλλους  του  20ού  αιώνα.  Θα  τα  ξαναπούμε.   

 

LIBERO  DORO 

σήμερα οι  δύο  Αριστοτέληδες !

Όταν  ζούσα  στη  Νέα  Υόρκη  ( 1966-1968 )  είχα  την  τύχη  να  κάνω  παρέα  κάποιες  φορές  με  τρεις  σοφούς,  τον  συνθέτη  Μάνο  Χατζιδάκι,  τον  μαικήνα  Αριστοτέλη  Ωνάση  και  τον  σκηνοθέτη  Ηλία  Καζάν. Μια  νύχτα,  σε  ένα  πίσω  μισοσκότεινο  τραπέζι  ελληνικού  κέντρου, άκουσα τον  Μάνο  να  λέει : 

-  Η  Ελλάδα  έχει  βγάλει  τον  αρχαίο  Αριστοτέλη  που  ασχολήθηκε  με    επιστήμες,  λογική, φιλοσοφία, ηθική,  φυσική,  μεταφυσική,   ποίηση, ρητορική θέατρο, μουσική... Και  τον  σύγχρονο  που  ασχολήθηκε  με  επιχειρήσεις  στην  γη,  την  θάλασσα  και  τον  ουρανό,  με  λιμουζίνες,  τάνκερ  και  αεροπλάνα...   Χαμογελούσε  ο  Ηλίας  :  Ο  αρχαίος,  στην  μετέπειτα   μυθική  εποχή  του  Χρυσού  αιώνα,  εισήλθε  στην  θρυλική  Ακαδημία  του  Πλάτωνα  και  ο  νυν  πρωτοστάτησε  στην  δόξα  των  Χρυσών  Ελλήνων.  

-  Αφήστε  τα  αυτά,  έλεγε  ο  Σμυρνιός  και  έπινε  γουλιές  ουίσκι  με  τον  άλλο   ανατολίτη,  ενώ  ο  συνθέτης  κι΄ εγώ  ρουφούσαμε  την  κοκακόλα  μας.   Βρίσκω  σημειώσεις  μου  για  εκείνες  τις  συζητήσεις  στις  οποίες  συμμετείχε  μερικές  φορές  και  ο  Κώστας  Γράτσος,  φίλος  και  συνεργάτης  του  Ωνάση  από  την  εποχή  που  καμάκωναν  φάλαινες  στη  θάλασσα  του  Περού. 

Αυτά  για  τους  Χρυσούς  Έλληνες,  από  το  σήμερα  των  τενεκεδένιων  που  ζω  στην  Αθήνα.  Θα  τα  ξαναπούμε.  

Mε αγάπη από Ελλάδα σε Αυστραλία

Η αφορμή να νιώσω ξανά νέος

13 November 2017

Tην πρώτη φορά που άκουσα το όνομα Αυστραλία ήταν την δεκαετία του 1930. Ήμουνα παιδί και μια μέρα στο εδωδιμοπωλείο Πέππα (στο Παλαιό Φάληρo) άκουσα να λέει ο ιδιοκτήτης του (με κάτασπρα σαν νοσοκόμος) εμείς στην Αυστραλία αγαπάμε την πατρίδα περισσότερο από εσάς. Απέναντι ακριβώς από το κατάστημά του ήταν το σπίτι του - δύο όροφοι με βεράντες και με τερέν τένις όπου έπαιζαν το μπαλάκι οι δύο κόρες του με κοντό παντελονάκι και οι περαστικοί να λένε «σαν δεν ντρέπονται κοτζάμ γυναίκες να δείχνουνε τα μπούτια τους...».

Μπαμπά ρώτησα, τι είναι η Αυστραλία. Μια μοντέρνα ήπειρος σαν τις θυγατέρες του Πέππα... Μια χώρα στην άλλη άκρη της γης που έχει κάτι ζωάκια, καγκουρό τα λένε, που χοροπηδάνε με το μωράκι τους σε μια σάρκινη σακούλα μπροστά τους... κι' όχι σαν τα δικά μας φασκιωμένα...

Αυτές ήταν οι πρώτες γνώσεις μου περί Αυστραλίας. Τώρα οι εκεί ομογενείς θα με διαβάζουν στην εφημερίδα τους και θα μαθαίνουν - από πρώτο χέρι - περί σπουδαίων προσωπικοτήτων και σταρ που γνώρισα και έζησα σε απόσταση αναπνοής. Θα πουν κάποιοι... μα τι μας ενδιαφέρει το παρελθόν... Και θα πω κι εγώ, σας ενδιαφέρει αφού βγάζετε εφημερίδα στα ελληνικά και διατηρείτε τη γλώσσα μας από πάππου προς πάππου... Δυστυχώς δεν γίνεται το ίδιο στην Ελλάδα όπου η νέα γενιά γράφει το λοιπόν λπν... Και να που μου δίνεται η ευκαιρία να μη γράφω λέξεις εν συντομία, αλλά όπως μου τις δίδαξαν οι γονείς μου και οι δάσκαλοί μου τότε που μεγάλωνα με πηγαδίσιο νερό και λάμπα πετρελαίου...

Στο πρώτο μου λοιπόν (κι όχι λπν)) κείμενο, σας φιλώ από απόσταση θαλασσών και ωκεανών... Και ξεκινάω με το παιδικό μου σκίτσο, βαρκάκι με πανί κι όχι αραγμένο σαπιοκάραβο 92 χρόνων... Γιατί και μόνο με τη σκέψη ότι θα με διαβάζετε στην μακρινή Αυστραλία νιώθω 29!

προστέθηκε στις: Τρίτη 05.12.2017

 
 

:: αρχική :: προφίλ :: επικοινωνία :: εικόνες

© Δημήτρης Λιμπερόπουλος :: ...Webmaster