.  » αρχική σελίδα

 :: Επιλέξτε θέμα προς προβολή ::



ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ



Στην Αθήνα όταν τελειώνει το καλοκαίρι είναι γιορτή.
Και η νύχτα είναι πιο όμορφη κι από την πιο όμορφη γυναίκα.
Μια τέτοια νύχτα, πάνω σε μια ταράτσα με πολύ κόσμο
που μίλαγε και τραγουδούσε, ο Καζάν μου φώναξε από μακριά:
''Θέλεις να γράψεις τη μουσική για το America, America;''

Κείνη την ώρα ακριβώς, η Ακρόπολη χρωματισμένη
σαν γλυκό συνοικιακού ζαχαροπλαστείου από το Ήχος και Φως,
με Δωρικές τρομπέτες και Ιωνικές συγχορδίες,
ετρόμαξε κι αυτόν κι εμένα.

Τη στιγμή που είπα στον Καζάν ότι δέχομαι,
η Ακρόπολη είχε γίνει ''πράσινη'' από το κακό της
και οι κιθάρες άρχισαν να παίζουν γλυκανάλατα,
τα Παιδιά του Πειραιά.

Ακούγοντάς το ο Καζάν, μου φώναξε αγανακτισμένα
πως δεν θέλει στη μουσική που θα του φτιάξω
μπουζούκια ή οτιδήποτε που να θυμίζει
την άλλη ''αθάνατη'' δημιουργία, το Ποτέ την Κυριακή.

''Συμφωνώ'' του απάντησα.
Κι έτσι, άρχισε το πρόβλημα.
Τι όργανο θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω,
στη μουσική του America, America.

Μια άλλη νύχτα, στη Νέα Υόρκη,
βρήκα επιτέλους
πως θα ταίριαζε πολύ στις αντιδράσεις του Σταύρου
- του ήρωα της ταινίας -
ένα σαντούρι,
που θα κυριαρχεί πάνω σ' όλα τα άλλα όργανα.

Τι είναι το σαντούρι;
Μια μπαγκέτα που χτυπά δυνατά πάνω σε μια γυμνή χορδή.
Κάτι σαν τσέμπαλο.
Τουλάχιστον έτσι το θέλησα εγώ.

Έντεκα νύχτες, καθόλου όμορφες, στην Αθήνα,
έγραψα μες σ' ένα στούντιο τέσσερις ενότητες μουσικής
για το America, America, σύμφωνα με τα αρχικά μου σχέδια.
Για το χωριό,
για την πόλη,
για την αστική οικογένεια των Σινίκογλου
και για το βαπόρι που ταξιδεύει στην Αμερική.

Μια άλλη νύχτα, επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη,
χάνω τα αρχικά μου σχέδια με την τσάντα μου σ' ένα ταξί.
Μα ευτυχώς η μουσική μου είχε τελειώσει.

Και μια βροχερή νύχτα στο Figaro του Greenwich Village,
έγραψα αυτά τα λίγα λόγια,
μαζί με την αγάπη μου για τον Καζάν και την ταινία του,
που μου έδωσαν την ευκαιρία να γράψω αυτή τη μουσική.

Μάνος Χατζιδάκις, 1963
................................................................................................................

Πηγή: περιοδικό Οδός Πανός. Ιανουάριος - Μάρτιος 2004

Το διαβάσαμε: logomnimon.wordpress. com

Στη φωτογραφία ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Ελία Καζάν,
στην ηχογράφηση της μουσικής για το φιλμ America, America.

Δυό  ξένοι  κάτω  από  τους  ουρανοξύστες


ή  Κυρία  Αλίκη  μου τι  θα  φάμε  σήμερα ?
--------------------------------------------------------- 
Με  αυτό  τον  τίτλο  έχω  αρχίσει  εδώ  και  κάποιες  ημέρες  να  γράφω  ένα  βιβλίο  για  τον  Μάνο  Χατζιδάκι  που  έζησα   από  κοντά   στη  Νέα  Υόρκη.  Αυτό  συνέβη   από  τον  Ιούλιο  του  1966  ως  τον  Οκτώβρη  του  1968... τότε  που  με  μεσολάβηση  της  Κορίνας  Τσοπέη  με  κάλεσε  στην  Αμερική   ο   μαικήνας  του  Χόλιγουντ  Σπύρος  Σκούρας  για  λίγες  εβδομάδες  και  έμεινα    πάνω  από  δύο  χρόνια  !
Πρόκειται  για  το  οδοιπορικό  μου  στην  Αμερική  την  εποχή  της  χούντας  στην  Ελλάδα,  που  η  εφημερίδα  μου  << Έθνος >>  είχε  πάψει  να  με  πληρώνει  και  αναγκάστηκα    κάποιο   διάστημα  να  δουλέψω   νυκτερινός  ταμίας   στο  ξενοδοχείο  << Ρεξ >>  της  Μπρόντγουεη. 
Περπατούσαμε  με  τον  Μάνο  -  σε  δύσκολες   οικονομικά  ημέρες  κι΄ εκείνος  -  και  μου  έλεγε :  Δυό  ξένοι  κάτω  από  τους  ουρανοξύστες... Και  επειδή  του  έλεγα  ότι  σκοπεύω  να  γράψω  σχετικά   βιβλίο,  μου  πρότεινε  να  βάλω  αυτό  τον  τίτλο...
Και  πως  να  ξεχάσω  τη  ζωή  μου  στο  Μανχάταν,  στο  Βίλατζ  και  στο  Χάρλεμ.  Στο  πρώτο  στους  57  Δρόμους,  κυρίως  στο  ελληνικό  μπιηφμπέργκερ  της  Κατίνας  Μόσχου... στο  δεύτερο  με  τα  παιδιά  των  λουλουδιών... και  στο  τρίτο   με   την  Λέτα  από  την  Αθήνα  που  είχε  παντρευτεί  τον  νέγρο   Γουίλι  πρώην   λοχία  της  Βάσης  Ελληνικού...
Και  τι  να  πρωτοθυμηθώ  από  την   εκεί  διαμονή  μου...  παρέα  με  τον  συνθέτη  -  ένα  διάστημα  μέναμε  στο  ίδιο  κτίριο,  εκείνος  με  τη  μητέρα  του  κυρία  Αλίκη... και  ο  Νίκος  Κούρκουλος   και  η  Ρίκα  Διαλυνά,  γειτόνισσά  μας  και  λίγο  μακρύτερα  η  Μελίνα  Μερκούρη  με  τον  Ζιλ  Ντασέν,  η  Δέσπω  Διαμαντίδου,  ο  Τίτος  Βανδής... Και  παρέα  με  Σπύρο  Σκούρα,   αλλά   Ωνάση  και    Κάλλας  όταν  ερχόντουσαν  και έμεναν  στο  ξενοδοχείο  << Πιέρ >>...  Μη  ξεχάσω   Ηλία  Καζάν,   Θεώνη  Βαχλιώτη  Όλντριτζ,   Χάρη  Λεμονόπουλο,    Τζίμη  Μακούλη,   Μανώλη  Χιώτη,  ακόμη   Σπύρο  Άγκνιου,  Νέλσον  Ροκφέλερ  και  άλλα  μεγαθήρια   απλησίαστα  για  άλλους  δημοσιογράφους  -  εγώ  αλλά  μπρατσέτα  μαζί  τους... 
Έχεις  το  κοκαλάκι της  νυχτερίδας,  μου  έλεγε  η  Μελίνα.  Όχι,  αγαπούσα  το  επάγγελμά  μου.          


προστέθηκε στις: Πέμπτη 04.10.2018

 
 

:: αρχική :: προφίλ :: επικοινωνία :: εικόνες

© Δημήτρης Λιμπερόπουλος :: ...Webmaster