Πανεπιστημιακή έρευνα αμερικανικού πανεπιστημίου που μελέτησε τις αναρτήσεις στο διαδίκτυο χρηστών υπερηλίκων, έβγαλε το συμπέρασμα ότι η συχνή αναφορά τους σε πρόσωπα και γεγονότα από το παρελθόν μοιάζει με εξερεύνηση στην εποχή των ανθρώπων που ζούσαν στα σπήλαια.
Πρέπει να ομολογήσω ότι στους τελευταίους ανήκω και εγώ που κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους δυσκολεύομαι να αντιληφθώ τον τρόπο ζωής ατόμων κάτω των 25. Και αναρωτιέμαι μήπως οι γεννημένοι αυτόν τον αιώνα έχουν προχωρήσει έτη φωτός μπροστά ενώ εγώ έχω μείνει στον περασμένο...
Πράγματι αυτό αντιλαμβάνομαι καθισμένος δίπλα σε ένα αγαλματίδιο του Ωνάση που με κρατάει αιχμάλωτο αναμνήσεων. Ναι, βλέπω αναρτήσεις μου που αφορούν το παρελθόν, αδιαφορώντας για το παρόν. Και αγνοώ ότι βρίσκομαι μπροστά σε ένα μέλλον που επιφυλάσσει ακόμη περισσότερες εκπλήξεις για την ηλικία μου...
Θέτοντας σε εφεδρική λειτουργία το μυαλό μου ανακαλύπτω ότι δεν γνωρίζω τους συγγραφείς, τους ποιητές, τους καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια... Δεν ξέρω ούτε τους σύγχρονους σκηνοθέτες και ηθοποιούς, αφού έχω να δω θέατρο και κινηματογράφο πάρα πολύ καιρό. Αλλά και σύγχρονα τραγούδια δεν ακούω, έχω μείνει στους Μπιτλς και ακόμη παραπέρα στον Σινάτρα...
Και πως να μη μου συμβαίνουν όλα αυτά, αφού ΔΕΝ ΖΩ αλλά ΝΟΣΤΑΛΓΩ...
Να όμως που ρίχνοντας μιά ματιά σε κείμενα νέων συγγραφέων ή δημοσιογράφων... ή βλέποντας μιά σύγχρονη ταινία ή ακούγοντας ένα νέο τραγούδι, δεν νιώθω την ανάλογη ευχαρίστηση των παλαιών γραπτών, ακουσμάτων και την μαγεία που εξασκούσαν οι τότε σταρ της οθόνης...
Λέτε να παραγέρασα και ξεκούτιανα... Εσείς τι λέτε... ή θα μου απαντήσετε ανάλογα με την ηλικία σας και την συμπάθεια που μου έχετε...
===============
Όπως ονοματίζουν κάθε εποχή τεχνοτροπίας ενός ζωγράφου, έτσι κι' εγώ βαφτίζω τα ιχνογραφήματα του Μιμάκου την περίοδο του από 3 ως 5 χρονών. Τα λέω ΜΑΥΡΟ ΚΡΑΓΙΟΝΙ και αφορούν τις εντυπώσεις και την << αισθητική >> ενός παιδιού που μεγάλωσε σε αγρόκτημα με το σκύλο του και τις μπογιές του. Μοναδική παρέα του για παιγνίδι ο Λέων και τα κραγιόνια που του είχε χαρίσει ο ζωγράφος Κώστας Ρωμανίδης.
Και το ξαναλέω, αυτό το μοναχοπαίδι μπουσουλώντας και πριν μπορεί να μιλήσει σωστά... εκφραζότανε με τη ζωγραφική και αποτύπωνε εντυπώσεις του και σκέψεις του με το μαύρο κραγιόνι... και διστακτικός με τα άλλα χρώματα, έβαζε στα χείλη μιά κόκκινη βούλα...
Ώσπου εμφανίστηκε ο ζωγράφος Κώστας Αργυρίου και τον οδήγησε από τα πρωτόλεια ιχνογραφήματα στη τέμπερα που χρειάζεται σωληνάρια μπογιάς...
Στο σημερινό ιχνογράφημα είναι οι εντυπώσεις του Μιμάκου από την επίσκεψη στο αγρόκτημά τους συγγενικών προσώπων - ευχάριστο δώρο στη μοναξιά του... Θείες, θείοι να φιλιούνται, ξαδερφάκια και ένα - παιδί της πόλης - να του έχει πάρει τη σφεντόνα και να την περιεργάζεται... Και ο σπιτίσιος Λέων δεν λείπει...